Μια ακόμη λάθος μέρα για τη δικαιοσύνη

Για «απολυταρχική» κυβέρνηση και «κίνδυνο της δημοκρατίας» έκαναν λόγο πριν λίγες μέρες οι δικαστικοί λειτουργοί. Μία θέση η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι διαφημίζει η ίδια η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν όσον αφορά την «επιστροφή στην κανονικότητα» και την «έξοδο από τα μνημόνια».

Το ζήτημα όμως σε αυτήν την περίπτωση...

δεν είναι μόνον η τόσο σκληρή επίθεση που έκαναν οι δικαστικοί για τον «αυταρχισμό» και την «αντιδημοκρατικότητα» της κυβέρνησης, αλλά η αφορμή για αυτούς τους κατά τα άλλα «ακραίους» χαρακτηρισμούς.

Αντιγράφοντας από τα δημοσιεύματα σχετικά με τις θέσεις των προέδρων των δικαστικών ενώσεων, ξεχώρισα το παρακάτω:

Οι πρόεδροι των δικαστικών Ενώσεων έκαναν λόγο για άρνηση της κυβέρνησης να εφαρμόζει τις δικαστικές αποφάσεις και ειδικά αυτές του Μισθοδικείου με τις οποίες δικαιώθηκαν οι δικαστικοί λειτουργοί για τις περικοπές των αποδοχών τους και την καθιέρωση του αφορολόγητου του 25% των αποδοχών τους. Μέχρι στιγμής δεν έχουν δοθεί οι αναδρομικές διαφορές των αποδοχών τους παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις.

Η πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου – Χριστοφίλου, έκανε λόγο για «συνεχιζόμενη απαξία του θεσμικού ρόλου του δικαστή» και για «κυβέρνηση απολυταρχικού κράτους», ενώ ανέφερε ότι «οι δικαστές δεν είναι αντίπαλοι των άλλων κοινωνικών ομάδων, ούτε προνομιούχοι έναντι αυτών» και σημείωσε ότι η δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης οφείλεται μερικά και στις φωτογραφικές τροπολογίες.

Καίριο ζήτημα, λοιπόν, για τη σωστή λειτουργία των θεσμών αποτελεί για τους δικαστές ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το κράτος και οι νόμοι του σε ό,τι έχει να κάνει με τις πληρωμές τους.

Το συμπέρασμα αυτό ήρθε την ίδια μέρα όπου ο Άρειος Πάγος αποφάσιζε ότι οι δύο από τους πιστολέρο της Μανωλάδας είναι οριστικά αθώοι από κάθε κατηγορία που αφορά την απόπειρα ανθρωποκτονίας των εργατών της Μανωλάδας που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους και διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας.

Την ίδια ημέρα. Όχι κάποια άλλη μακρινή. Την ίδια ημέρα με τις κατηγορίες για «αντιδημοκρατικότητα» και «απολυταρχία» της κυβέρνησης, κάποιοι δικαστικοί έκριναν ότι όταν πυροβολάς έναν άνθρωπο, τότε μπορείς να αθωωθείς εφόσον αυτός ο άνθρωπος είναι λιγότερος ίσος από τους άλλους.

Τα τελευταία χρόνια τα ανώτερα δικαστικά όργανα έχουν κλείσει το μάτι στην κυβέρνηση για να προχωρήσει ανενόχλητη στη διάλυση κοινωνικών και εργασιακών δομών, απορρίπτοντας εκατοντάδες προσφυγές πολιτών και οργανώσεων κατά των εφαρμοστικών νόμων τους οποίους μέσες άκρες ονομάζουμε «μνημόνιο».

Το ΣτΕ έχει εγκρίνει, μεταξύ άλλων, τη βίαιη και απροειδοποίητη υφαρπαγή περιουσιακών στοιχείων, ενώ για αποφάσεις που αφορούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ακόμη μεγαλύτερων αυθαίρετων πολυκαταστημάτων, επέλεξε να ακούσει -χωρίς αντίδραση- το υπουργείο Οικονομικών, να λέει ότι «οι αποφάσεις του θα εφαρμοστούν όσο το επιτρέπουν οι ανάγκες του προϋπολογισμού».

Μάλιστα, ο Άρειος Πάγος είχε κρίνει για την υπόθεση των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών ότι η συνέχιση της οικονομικής πολιτικής αποτελεί «μέγιστο αγαθό».

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες από τις απεργίες που προκηρύχθηκαν κρίθηκαν από τα δικαστήρια παράνομες. Κάποιες και καταχρηστικές.

Κι όμως, η αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου – Χριστοφίλου είπε στις 30 Οκτωβρίου -την ίδια ημέρα όπου οι εκτελεστές αθωώνονταν οριστικά- ότι «οι δικαστές δεν είναι αντίπαλοι των άλλων κοινωνικών ομάδων, ούτε προνομιούχοι έναντι αυτών, όπως επιμένει να θέλει να μας εμφανίζει, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης. Είμαστε μαζί με τους Έλληνες πολίτες».

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις απολαβές των άλλων εργαζόμενων. Άλλωστε ποιος δεν ονειρεύεται μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ανθρωπιάς κι άνεσης για όλους χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους;

Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση για να πλησιάσουμε κάτι τέτοιο, είναι η δικαιοσύνη και η καθολική αποδοχή της από την κοινωνία πριν αυτή εφαρμοστεί.

Γι’ αυτό ακριβώς και σε μια κοινωνία όπου η «δικαιοσύνη» θα ήταν πραγματικά δίκαιη, δεν θα με ένοιαζε ο μισθός κανενός δικαστικού. Το κακό όμως είναι ότι οι δικαστικοί αντιλαμβάνονται τη νομιμότητα μόνον σε ότι έχει να κάνει με τους δικούς τους μισθούς. Οι μισθοί και οι ζωές των υπολοίπων είναι μια άλλη ιστορία.

(Οι δικαστές διαμαρτύρονται για τους πολλούς νόμους και τις φωτογραφικές τροπολογίες που κάνουν δύσκολη του δουλειά τους. Πριν λίγους μήνες έγραφα για αυτούς τους νόμους, χαρακτηρίζοντάς τους αυτό που είναι. Παράνομοι)

Από polyfimoss