Δημοκρατία

update 1/11/2014
“ΛΕΓΩ ΔΕ ΟΙΟΝ ΔΟΚΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΤΟ ΚΛΗΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟ Δ΄ΑΙΡΕΤΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΝ” [Αριστοτέλης - Πολιτικά, Δ, 1294β 8-9] 

Το post αποτελείται από 3 ενότητες.
Α: Άβολες αλήθειες.
Β: Δημοκρατία των Ελλήνων.
Γ: Η πρόταση του blog.

Α: Άβολες αλήθειες.

Η Δημοκρατία, όπως την ξέρουμε σήμερα σαν πολίτευμα, έχει αποτύχει.

Στο βραχύβιο πέρασμα της από τον πλανήτη απέτυχε να προστατέψει αυτούς που υποτίθεται θα υπηρετούσε: Τους ποιό αδύναμους της κοινωνίας.

Οι μάζες κατάπιαν το δόλωμα. Πίστεψαν στην υπόσχεση της Άρχουσας Τάξης ότι θα μοιραστεί μαζί τους την Εξουσία.

Απέτυχε ίσως και γιατί χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του “ελέω Θεού” ή “ενός ανδρός αρχή” των προηγούμενων αιώνων.

Ίσως ακόμα γιατί οι πολίτες, οι κατ’ εξοχήν, αλλά και οι μόνοι προστάτες της δεν μπόρεσαν...

να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης και των υποχρεώσεων που το πολίτευμα απαιτεί.

Απέτυχε ίσως και γιατί δεν μπόρεσε να πείσει για την ανάγκη της σοφίας και έμεινε στην διδασκαλία της γνώσης.

Η Δημοκρατία που γνωρίσαμε στο σχολείο φόρεσε την μάσκα του αλάθητου και αλώθηκε από την Εξουσία.

Άλλαξε ονόματα, προτεραιότητες, αρχές μόνο και μόνο για να κρύψει το ολιγαρχικό της πρόσωπο.

Έγινε αντιπροσωπευτική, άμεση, έμμεση, προεδρική, προεδρευόμενη, βασιλευόμενη, λαϊκή, αναρχική, σοσιαλιστική, καπιταλιστική, τραπεζική, τρομοκρατική και όλα αυτά προς δόξαν του λαού.

Όλα για τον Λαό. ” Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα” (Άρθρο 1παρ3 του Ελλ. Συντάγματος.)

Καλά κρυμμένο το ολιγαρχικό πρόσωπο, ακόμα και σε καιρούς παχιών αγελάδων.

Το δικαίωμα στο να επιλέγεις τον δυνάστη σου.

Η Δημοκρατία που διδαχθήκαμε ενισχύει και τροφοδοτεί το πρωτόγονο αγελαίο ένστικτο του πολίτη.

Έδωσε και δίνει το δικαίωμα σε τύραννους να σκοτώνουν με την σύμφωνη γνώμη μας ή και με την ανοχή μας.

Κράτησε το όνομα, για να δικαιολογήσει το ολιγαρχικό της πρόσωπο.

Και είναι σίγουρο πως κάπου από εκεί ψηλά ο Μεγάλος Δάσκαλος του Ελληνισμού (Αριστοτέλης) θα χαμογελάει πικραμένα, βλέποντας την μετά από 2.000 χρόνια δικαίωση των λόγων του.

Β: Δημοκρατία των Ελλήνων.

Ίσως να μην είναι πολύ αργά για τον Ελληνισμό αλλά και για την Ανθρωπότητα να αρχίσει να συζητείται το ταμπού της κλήρωσης των κυβερνώντων.

Και φυσικά στην συζήτηση καλό θα ήταν να μην μπει το οικονομικό σύστημα.

Είναι νομίζω δυο διαφορετικά πράγματα. Άλλο το πως ορίζονται οι άρχοντες σε μια χώρα και άλλο το οικονομικό σύστημα που ακολουθεί.

Ο καπιταλισμός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός είναι οικονομικά συστήματα. Επέβαλαν, (το κάθε σύστημα με τον τρόπο του και αγωνιώντας για το πως θα εξυπηρετηθούν καλύτερα οι στόχοι του) έναν τρόπο ορισμού αρχόντων.

Νομίζω όμως πως ήλθε η ώρα να μιλήσει η Δημοκρατία.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για κλήρωση.

Σε ένα Δημοκρατικό πολίτευμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχουν κόμματα.

Ενώσεις πολιτών ναι, συνδικάτα ναι, ομάδες πίεσης προς την πολιτεία ναι, αλλά κόμματα όπως τα ξέρουμε σήμερα ΟΧΙ.

Επαγγελματίες πολιτικοί που μοναδικός τους στόχος είναι η κατάληψη της Εξουσίας δεν μπορεί να υπάρχουν.

Το κράτος – λεία πρέπει να πάψει να υπάρχει για όσους θέλουν να ανακατευθούν με τα κοινά.

Έτσι λοιπόν προτείνεται:

5ετής διάρκεια της Βουλής και εκλογές κάθε 4 χρόνια.

Αλλά μάλλον βιάζομαι. Ας ξεκινήσω από τα βασικά.

Προεδρική και όχι Προεδρευόμενη Δημοκρατία.

Αρχηγός του κράτους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Εκλογές για την ανάδειξη της νέας Βουλής κάθε 4 χρόνια.

Και αφού δεν υπάρχουν κόμματα η χώρα χωρίζεται σε 300, μπορεί και παραπάνω αλλά όχι λιγότερα εκλογικά διαμερίσματα.

Κάθε διαμέρισμα εκλέγει έναν βουλευτή με απλή πλειοψηφία.

Σε περίπτωση που μετά την εκλογή του υπάρχει κόλλημα και θα πρέπει να αντικατασταθεί, αντικαταστάτης του ορίζεται μετά από κλήρωση από τους μη επιτυχόντες σε όλη την επικράτεια.

Μετά την εκλογή της και για έναν χρόνο η νέα Βουλή είναι ανενεργή πολιτικά.

Θα το ονόμαζα σιωπηλή θητεία.

Ορκίζεται και μετά έρχεται η ώρα ορισμού του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από μια κληρωτίδα που περιέχει τα ονόματα όλων των νέων Βουλευτών το τελευταίο που θα κληρωθεί θα είναι το όνομα του νέου (υποψηφίου) Προέδρου της Δημοκρατίας.

Μετά την ανακοίνωση του ονόματος ο υποψήφιος Πρόεδρος θα πρέπει να παραχωρήσει συνέντευξη (φυσικά σε ομάδες) σε όλους τους βουλευτές, σε αυτούς της απερχόμενης αλλά και της νέας Βουλής.

Με το πέρας των συνεντεύξεων παλαιά και νέα Βουλή συνέρχονται σε ένα σώμα για να εγκρίνουν τον νέο ΠτΔ. Καλό θα ήταν 400 ψήφοι από μια Βουλή 600 βουλευτών να είναι αρκετοί για τον ορισμό του.

Ας μείνουμε για λίγο στις συνεντεύξεις.

Ερωτήσεις ταμπού δεν υπάρχουν, ούτε καν ότι αναφέρεται για τους κοινούς θνητούς ως προσωπικά δεδομένα ή ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι απαντήσεις πρέπει να είναι ειλικρινείς και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικό παραδοχής εγκληματικής πράξης.

Αν εκ των υστέρων αποδειχθεί ότι σε κάποια ή κάποιες από τις απαντήσεις δεν ήταν ειλικρινής καθαιρείται άμεσα.

Αφού λοιπόν η παλαιά και νέα Βουλή έχουν εκλέξει-ορίσει τον ΠτΔ ο νέος άρχοντας του τόπου θα πρέπει βοηθούμενος και από την νέα Βουλή να επιλέξει την κυβέρνησή του.

Κάθε πρότασή του για Πρωθυπουργό, Υπουργό, Υφυπουργό ή όποιο άλλο πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να έχει την έγκριση της νέας Βουλής.

Για αυτό και ο ένας χρόνος της λεγόμενης “σιωπηλής θητείας”.

Η καινούργια κυβέρνηση θα πρέπει να έχει αρκετό χρόνο ώστε να καταλήξει στον ΠτΔ, να ελέγξει σωστά όλο το κυβερνητικό σχήμα και να πληροφορηθεί – προετοιμασθεί για τα κυβερνητικά της καθήκοντα.

Χωρίς την παρουσία κομμάτων η Κυβέρνηση δεν χρειάζεται ψήφο εμπιστοσύνης.

Κάθε νομοθέτημα κάθε της πράξη θα ελέγχεται από την Βουλή και την Γερουσία.

Θα κυβερνά όχι με την εμπιστοσύνη όπως σήμερα λέμε αλλά με την ανοχή της Βουλής.

Καταψήφιση ενός ή περισσότερων νομοσχεδίων ή πράξεων της κυβέρνησης δεν θα σημαίνει και παραίτηση της Κυβέρνησης.

Η Βουλή θα πάψει να είναι απλά χειροκροτητής σε κάθε θέλω μιας μικρής ηγετικής ομάδας, αλλά χώρος ελέγχου της Εξουσίας.

Από την στιγμή μάλιστα που ο κάθε βουλευτής θα ξέρει πως δεν έχει το δικαίωμα να επανεκλεγεί (τουλάχιστον για την αμέσως επόμενη βουλευτική περίοδο, οι εκλογές γίνονται έναν χρόνο πριν τελειώσει η θητεία της βουλής και κανένας βουλευτής εν ενεργεία ή έστω που να έχει παραιτηθεί δεν θα έχει δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα) είναι κατανοητό ότι θα προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατόν.

Φυσικά η βουλευτική αποζημίωση δεν θα μπορούσε και δεν πρέπει να μείνει στα σημερινά επίπεδα.

Απαλλαγμένος ο κρατικός προϋπολογισμός από την κομματική βδέλλα θα μπορούσε να φανεί πολύ ποιό γενναιόδωρος στο θέμα της βουλευτικής αποζημίωσης.

Γενναιόδωρος λοιπόν ο κρατικός προϋπολογισμός προς τους κυβερνώντες, αλλά με ένα κράτος όχι αφελές όπως είναι σήμερα.

Τα οικονομικά στοιχεία των κυβερνώντων ελέγχονται, σε μόνιμη βάση, από ανεξάρτητη εισαγγελική ομάδα υπό την εποπτεία Συνταγματικού δικαστηρίου.

Αυτά με λίγα λόγια.

Γ: Η πρόταση του blog

Έβρισα αρκετά τον Σαμαρά, την Μέρκελ, το ΔΝΤ, πήρα likes, έκανα like, έκανα φίλους, ένοιωσα χωρίς ελπίδα, ηττημένος, περιφρονημένος και χωρίς μέλλον.

Όμως.

Η χώρα έχει πέσει στον γκρεμό εδώ και αρκετό καιρό.

Δεξιές, αριστερές, κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, κεντροδεξιές ή φασιστικές προτάσεις δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από να την σπρώχνουν στα οικονομικά τάρταρα, στην οικονομική υποδούλωση ή στον εμφύλιο.

Θαύματα είναι συνετό να μην περιμένουμε και δεν περιμένω,

Και τίποτε δεν μπορεί να γίνει μέσα σε μια μέρα.

Θα ήταν σκόπιμο να ιδρυθεί ένα πολιτικό κόμμα, (όχι κίνημα, λέσχη συλλογισμού, ή οτιδήποτε άλλο βασιζόμενο σε ατέλειωτες αναλύσεις και συζητήσεις).

Ένα πολιτικό κόμμα με μοναδικό στόχο την απαίτηση διεξαγωγής δημοψηφίσματος για υπερψήφιση ενός νέου Συντάγματος που θα καταργεί όλα τα υφιστάμενα κόμματα και θα εισαγάγει την κλήρωση ως το μόνο μέσον ορισμού του αρχηγού του κράτους με τον τρόπο που αναφέρεται πιο πάνω.

Δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος στο παρόν post να αναφερθούν λεπτομέρειες του προτεινόμενου Συντάγματος. Υπάρχουν πολύ ποιό ειδικοί από μένα σχετικά με τις πανανθρώπινες αξίες, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.

Θα θελα όμως να τονίσω σε τι θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί το προτεινόμενο Σύνταγμα από το σημερινό ή από τα προηγούμενα Συντάγματα του Ελληνικού κράτους, εκτός φυσικά του τρόπου επιλογής του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα.

Η χώρα έχει πτωχεύσει κάμποσες φορές, αλλά σε κανένα από τα μέχρι σήμερα Συντάγματα δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη για την προστασία της από κάτι τέτοιο.

Νομίζει κανείς πως οι συντάκτες όλων αυτών των Συνταγμάτων αγνοούν τον κίνδυνο ή δεν θέλουν- δεν μπορούν να θεσμοθετήσουν κάτι τέτοιο.

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το ” Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα” ακούγεται όμορφα και συναρπάζει τις μάζες, αλλά η Ιστορία άλλα μας έχει δείξει.

Μια καλή, Συνταγματική, αρχή θα ήταν η αναφορά στο Σύνταγμα του δικαιώματος της χώρας σε Εθνικό Νόμισμα.

Καταλαβαίνω ότι οι φίλοι του euro σίγουρα θα ενοχληθούν από μια τέτοια πρόταση όμως η αναφορά στα δικαιώματα μιας χώρας και μάλιστα μέσω του Συντάγματός της είναι μια πράξη κοινής λογικής.

Διαχωρισμός του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών.

Το νέο Υπουργείο Οικονομίας θα είναι επιφορτισμένο με τον χρηματοοικονομικό έλεγχο της χώρας.

Δημιουργία τμήματος χρηματοοικονομικού ελέγχου στο Ελληνικό Πεντάγωνο.

Ο ρόλος του θα είναι καθαρά συμβουλευτικός προς την Κυβέρνηση αλλά και την Βουλή.

Για όσους, πάλι, φανεί παράξενο μια τέτοια ανάθεση σε στρατιωτικούς θα θυμίσω την διαφορά τρόπου σκέψης των ένστολων από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς.

Θεσμοθέτηση, μέσω του Συντάγματος, ενός ανώτατου ορίου δανεισμού της χώρας.

Αυτά βγάζουμε, αυτά μπορούμε να δανειστούμε, με αυτά θα ζήσουμε.

Αναφέρθηκε ποιό πάνω η ανάγκη ίδρυσης Συνταγματικού Δικαστηρίου αλλά και Γερουσίας.

Ας αναφερθώ λίγο στα αίτια που με κάνουν να θεωρώ την επανίδρυση της ως κάτι χρήσιμο.

Τελειώνοντας πχ την θητεία του ένας ΠτΔ έχει αποκτήσει γνώσεις, πείρα, αλλά, ίσως και κύρος στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό.

Αντιπολίτευση αλλά και κόμματα δεν υπάρχουν στο νέο Σύνταγμα ώστε να ξαναγυρίσει στην Βουλή φωνάζοντας ότι αυτός μπορεί να τα κάνει καλύτερα.

Από την άλλη μεριά θα είναι άσκοπο για την χώρα μια τέτοια επένδυση να κάθεται στο καφενείο και να παίζει τάβλι ή στην ακόμα χειρότερη περίπτωση να πουλήσει τις γνώσεις και το κύρος του σε μια πολυεθνική.

Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με τον απόστρατο πρώην Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου τον Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου κλπ.

Και ο αριθμός των Γερουσιαστών θα μπορούσε να συμπληρωθεί με πρόσωπα που η Βουλή ή η Κυβέρνηση θα πρότεινε στην κρίση του λαού με πανελλαδική ψηφοφορία.

Ένας θεσμός η Γερουσίας χωρίς τους ρυθμούς της Κυβέρνησης ή της Βουλής αλλά με τεράστια εμπειρία και γνώσεις.

Ένα κόμμα χρειάζεται.

Ένα κόμμα αποτελούμενο από πολίτες που για λίγο ή αρκετό καιρό θα βάλουν το ατομικό συμφέρον στην άκρη και δεν θα ζητήσουν την παραμικρή αναγνώριση για την προσφορά τους.

Θα δοκιμάσουν, αλλά δεν θα πρέπει να γευθούν Εξουσία.

Ένα κόμμα αποτελούμενο από πολίτες μακριά από κάθε σχέση ή επιρροή από το σημερινό πολιτικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα που το στηρίζουν.

Ένα κόμμα που οι συμμετέχοντες σε αυτό θα μπορούν να εννοήσουν τον λόγο ύπαρξής του αλλά και να είναι καλά προετοιμασμένοι για την αντίδραση πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.

Ένα κόμμα που θα είναι προετοιμασμένο να αντέξει συκοφαντία, περιφρόνηση, εκβιασμούς, προδοσίες και επιθέσεις κάτω από την ζώνη.

Ένα κόμμα.

HeadWaiter από toufekiastoskotadi