Για­τί ο κ. Φορ­τσά­κης θέ­λει να «τσα­κι­στού­με έ­ξω»;

Tο βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα ό­λων ό­σοι τάσ­σο­νται υ­πέρ του νό­μου Δια­μα­ντο­πού­λου Αρβα­νι­τό­που­λου, των νέων ορ­γα­νι­σμών και εκ του α­πο­τε­λέ­σμα­τος με το νέ­ο-ι­δρυ­θέν «κα­θε­στώς» Φορ­τσά­κη, εί­ναι ό­τι το ελ­λη­νι­κό πα­νε­πι­στή­μιο πρέ­πει να «να α­ντα­πο­κρι­θεί στα ευ­ρω­παϊκά πρό­τυ­πα, να στα­μα­τή­σει να εί­ναι έ­να μπά­χα­λο». Όμως το με­γά­λο ε­ρώ­τη­μα που δη­μιουρ­γούν αυ­τές οι δη­λώ­σεις εί­ναι: Αφού α­κα­δη­μαϊκά, τα ι­δρύ­μα­τα μας κα­τα­τάσ­σο­νται πο­λύ ψη­λά στις λί­στες α­ξιο­λο­γή­σεων και πρω­το­βου­λίες φοι­τη­τών κα­τα­κτούν ση­μα­ντι­κές δια­κρί­σεις σε διε­θνείς ορ­γα­νι­σμούς, τι εί­ναι αυ­τό που εί­ναι τό­σο α­πα­ραί­τη­το να αλ­λά­ξει; Η μό­νη ει­δο­ποιός δια­φο­ρά α­πό τα «κα­λά»...

ευ­ρω­παϊκού κύ­ρους πα­νε­πι­στή­μια α­πο­τε­λεί έ­να δο­μι­κό -μέ­χρι τώ­ρα- στοι­χείο τους, αυ­τό της ι­διαί­τε­ρης σχέ­σης που έ­χουν με την κοι­νω­νία. Από ε­κεί που ο μα­θη­τής πλή­ρως ε­ντα­τι­κο­ποιη­μέ­νος, α­φο­σιω­μέ­νος στις πα­νελ­λή­νιες τε­λειώ­νει στο σχο­λείο έ­τοι­μος να πε­ρά­σει σε μια σχο­λή για να α­κο­λου­θή­σει το μο­νο­πά­τι του α­το­μι­σμού και της ε­ξει­δί­κευ­σης, του α­νοί­γε­ται η ευ­και­ρία να μά­θει τι ση­μαί­νει συλ­λο­γι­κός α­γώ­νας, συμ­με­το­χή, α­ντί­στα­ση και αλ­λη­λεγ­γύη. Το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δο­ξο, λοι­πόν, εί­ναι ό­τι στο πα­νε­πι­στή­μιο το α­πο­τύ­πω­μα που ά­φη­σαν οι α­γώ­νες με ση­μείο εκ­κί­νη­σης τα χρό­νια της δι­κτα­το­ρίας μέ­χρι και το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα για το άρ­θρο 16, πα­ρα­μέ­νει α­νε­ξί­τη­λο.

Οι φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, συ­νε­πώς, εκ­φέ­ρουν λό­γο μέ­σω των γε­νι­κών τους συ­νε­λεύ­σεων, α­ντι­δρούν και γί­νο­νται κομ­μά­τι της κοι­νω­νίας που α­γω­νί­ζε­ται. Το ά­συ­λο δεν α­πο­τε­λεί α­πλά «ά­συ­λο ι­δεών» (έν­νοια που θα έ­πρε­πε να προ­βλη­μα­τί­ζει, κα­θώς η ε­λεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ι­δεών εί­ναι αυ­το­νό­η­τη. Όχι;) αλ­λά προ­στα­τεύει αν­θρώ­πους που α­γω­νί­ζο­νται για τη ζωή και την α­ξιο­πρέ­πεια τους ό­πως πριν 3,5 χρό­νια με την α­περ­γία πεί­νας των 300 με­τα­να­στών ερ­γα­τών. Και οι διοι­κη­τι­κοί, δη­λα­δή η κι­νη­τή­ριος δύ­να­μή του, δεν εί­ναι α­πλοί υ­πάλ­λη­λοι αλ­λά ορ­γα­νι­κό κομ­μά­τι, ό­πως οι φοι­τη­τές και οι κα­θη­γη­τές. Έτσι, το πα­νε­πι­στή­μιο με βά­ση και τους θε­σμούς του αυ­το­διοί­κη­του και της συν­διοί­κη­σης, δεν α­πο­τε­λού­σε πο­τέ έ­να α­πό τα πε­δία στο ο­ποίο εί­χε τον πρώ­το λό­γο η ε­κά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση. Προ­φα­νώς, ει­δι­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, το γε­γο­νός αυ­τό γι­νό­ταν ο­λοέ­να και πιο ε­νο­χλη­τι­κό για την α­πό­λυ­τη ε­φαρ­μο­γή του «η­συ­χία, τά­ξη και α­σφά­λεια». Από­δει­ξη α­πο­τε­λεί ό­τι έ­χουν ψη­φί­σει πέ­ντε δια­φο­ρε­τι­κούς εκ­παι­δευ­τι­κούς νό­μους, μέ­σα σε τρία χρό­νια. Στό­χος ό­λων αυ­τών εί­ναι η με­τα­τρο­πή του πα­νε­πι­στη­μίου τό­σο σε ε­ται­ρία με ε­μπό­ρευ­μα τη γνώ­ση και πε­λά­τες τους φοι­τη­τές, ό­σο και σε ερ­γο­στά­σιο με την πα­ρε­χό­με­νη γνώ­ση υ­πο­χεί­ριο της α­γο­ράς, τους φοι­τη­τές μελ­λο­ντι­κούς ερ­γα­ζό­με­νους σε κα­θε­στώς ε­πι­σφά­λειας και την έ­ρευ­να υ­πη­ρέ­τη στις ε­πι­χει­ρή­σεις. Και η ε­φαρ­μο­γή τους θα ε­πι­βλέ­πε­ται α­πό το αυ­ταρ­χι­κό συμ­βού­λιο ι­δρύ­μα­τος, μέ­λη του ο­ποίου εί­ναι μά­νατ­ζε­ρς και ε­ξω­πα­νε­πι­στη­μια­κοί.  Αλλά προ­φα­νώς ο­λό­κλη­ρη η πα­νε­πι­στη­μια­κή κοι­νό­τη­τα α­ντι­στά­θη­κε σε αυ­τή τη βίαιη με­τα­στρο­φή του.

Ολό­κλη­ρη ε­κτός α­πό ό­σους βρί­σκο­νταν σε ε­ντε­ταλ­μέ­νη υ­πη­ρε­σία, ό­πως ο πε­ρι­βό­η­τος πια κ. Φορ­τσά­κης. Ο κύ­ριος Φορ­τσά­κης, λοι­πόν, ο ο­ποίος την προ­η­γού­με­νη πε­ρίο­δο ή­ταν ο πρό­ε­δρος του τμή­μα­τος της Νο­μι­κής, εί­χε το­πο­θε­τη­θεί υ­πέρ των α­πο­λύ­σεων τω­ν διοι­κη­τι­κών υ­παλ­λή­λων και την εί­σο­δο τό­σο των ερ­γο­λα­βιών ό­σο και των νέων σχέ­σεων ερ­γα­σίας (voucher) στο Πα­νε­πι­στή­μιο. Ο ί­διος εί­ναι πρό­ε­δρος του ε­πο­πτι­κού συμ­βου­λίου της ΝΕ­ΡΙΤ (ξέ­ρει δη­λα­δή κα­λά να δια­λύει έ­να δη­μό­σιο θε­σμό και εί­ναι πρό­θυ­μος να το κά­νει), έ­χει ι­διω­τι­κή ε­ται­ρία (γνώ­στης ι­σο­λο­γι­σμών) η ο­ποία έ­χει α­να­λά­βει την «α­ξιο­ποίη­ση» του ελ­λη­νι­κού (να α­ξιο­ποιή­σει και τα α­κί­νη­τα του ΕΚ­ΠΑ λοι­πόν). Ο άν­θρω­πος, ο ο­ποίος σω­μα­το­ποιεί τα σχέ­δια των κυ­ρίαρ­χων για το πα­νε­πι­στή­μιο, α­πο­κα­λεί τους φοι­τη­τές και τις α­πο­φά­σεις τους «πα­ρά­νο­μες», α­παι­τεί την α­πο­χώ­ρη­ση αυ­τών και των διοι­κη­τών και κα­ταγ­γέλ­λει «α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κές ε­νέρ­γειες» (sic).

Αντί, λοι­πόν, να συ­ζη­τά­με για την αύ­ξη­ση της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης, τις δω­ρεάν με­τα­φο­ρές και σί­τι­ση, τον πολ­λα­πλα­σια­σμό των ε­στιών, τη διεύ­ρυν­ση των γνω­στι­κών α­ντι­κει­μέ­νων, τη δη­μιουρ­γία ε­νός πα­νε­πι­στη­μίου με γνώ­μο­να τις α­νά­γκες ό­σων ζουν και ερ­γά­ζο­νται σε αυ­τό αλ­λά και ο­λό­κλη­ρης της κοι­νω­νίας, συμ­βαί­νει α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το.

Ξε­χνά­νε ό­μως οι φορ­τσά­κη­δες, τα φε­ρέ­φω­να των ΜΜΕ και ό­λο το κυ­βερ­νη­τι­κό ε­πι­τε­λείο ό­τι εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νο ά­θλη­μα να παί­ζεις με τις ζωές των αν­θρώ­πων. Για­τί εί­μα­στε η γε­νιά που δεν έ­χει ερ­γα­σία, δεν έ­χει δι­καιώ­μα­τα και δεν θέ­λουν να έ­χει ού­τε α­ξιο­πρε­πείς σπου­δές. Οπό­τε, ο α­γώ­νας που θα δώ­σει για να έ­χει ξα­νά το προ­νό­μιο να ο­νει­ρεύε­ται το μέλ­λον της εί­ναι αυ­τός της συ­νο­λι­κής α­να­τρο­πής, ο ο­ποίος δεν θα συγ­χω­ρέ­σει ό­σους της το στέ­ρη­σαν. Και δεν θα εί­ναι ού­τε έ­νας α­γώ­νας α­θώος ού­τε και πα­ρά­νο­μος. Θα εί­ναι α­πλά δί­καιος.

Της Κων­στα­ντί­νας Τσου­κα­λά Στα­θά­κη*

* Φοι­τή­τρια Νο­μι­κής Σχο­λής Αθη­νών

Από epohi