Κουβάρι...

Δεν γνώριζαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ότι η περιβόητη επιχείρηση "εξόδου από το Μνημόνιο" θα καταλήξει σε υπογραφή νέου Μνημονίου, με τον ορίτζιναλ τίτλο Memorandum; Δεν γνώριζαν ότι η "αντιμνημονιακή" επικοινωνιακή φούσκα τους θα έσκαγε με πάταγο; Δεν είχαν μετρήσει τα πράγματα; Υπολόγιζαν στις πλάτες της Μέρκελ και των πιστωτών;

Προφανώς και γνωρίζουν και σχεδιάζουν την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, παρότι...

πέφτουν από το ένα φιάσκο στο άλλο. Είναι, όμως, όρος για να φτάσουν έως την άκαρπη προεδρική εκλογή, να δημιουργήσουν εντυπώσεις "πολιτικής διαπραγμάτευσης", ώστε να δικαιολογήσουν την ανοικτή κινδυνολογία τους και να ξορκίσουν τις εκλογές. Ιδιαίτερα για τον Βενιζέλο, η νέα "εθνική αποστολή" του (μετά την τραγωδία του PSI) συνιστά κίνηση για να ανασταλεί η αμφισβήτησή του μέσα και γύρω από το ΠΑΣΟΚ.

Είναι θλιβερό το ότι οι κυβερνητικοί συνεταίροι παίζουν τα ρέστα τους με μοναδικό άγχος την προσωπική πολιτική επιβίωσή τους. Αποποιούνται τη μοναδική στρατηγική που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το μνημονιακό έρεβος, αρνούνται να δεχτούν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και πάνω σ' αυτή την τακτική προωθούν νέες δεσμεύσεις για τη χώρα, όπως η συμφωνία για την πιστωτική γραμμή με νέο σκληρό Μνημόνιο. Η συμφωνία αυτή "αναβάλλει" για το απροσδιόριστο μέλλον ακόμη και τη ρύθμιση του χρέους την οποία επικοινωνιακά προβάλλει η κυβέρνηση με την επιμήκυνση και τη μείωση των επιτοκίων. Η δήλωση Σόιμπλε είναι σαφής: Όταν η κυβέρνηση θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο, δεν χρειάζεται να συζητούμε περαιτέρω διευκολύνσεις.

Η στρατηγική αυτή, σε μια περίοδο κατάρρευσης της κυβέρνησης, λειτουργεί ως τετελεσμένο, ως ανάχωμα για να εμποδιστεί η νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο θα ψηφιστεί από τον λαό. Πρόκειται, εκτός των άλλων, για αντιδημοκρατική μεθόδευση, που στον πυρήνα της ακυρώνει το δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει επί εναλλακτικών πολιτικών για το μέλλον του. Αυτή την "παρακαταθήκη" παραβίασης της δημοκρατίας αφήνει το μνημονιακό κατεστημένο, δημιουργώντας μάλιστα, προς στιγμήν, την εντύπωση ότι ανοίγει και άλλα θέματα, φτιάχνοντας ένα κουβάρι εθνικών θεμάτων. Από την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την επανεκκίνηση της οικονομίας, μέχρι την απομείωση του χρέους κι ακόμα παραπέρα, μέχρι την αντιμετώπιση πιθανών κρίσεων στα εθνικά θέματα.

Πόσο απέχει η ψυχρή από τη θερμή κρίση; Το κυβερνητικό δίδυμο έχει αποδείξει ότι είναι αδίστακτο ακόμη και μπροστά σε επαπειλούμενη κρίση. Καταρρέει, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτικούς μοχλούς για αποσταθεροποίηση πριν και μετά τις εκλογές. Είναι κι αυτό μια μεταμοντέρνα εκδοχή του παρακράτους. Μόνον η αυτοδυναμία, και μάλιστα ισχυρή, του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τέτοια σχέδια στη γένεσή τους. Να δημιουργήσει μια νέα δυναμική αρχή για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας, για μια ισότιμη θέση στην Ευρώπη, που γλιστράει στην κρίση και θα αναγκαστεί να ξεφύγει από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Μόνον έτσι μπορεί να ξεμπλέξει η χώρα το κουβάρι που επιχειρεί να κληροδοτήσει στη νέα κυβέρνηση το αδίστακτο μνημονιακό κατεστημένο.

Από avgi