Ζήτω οι κουτσομπόλες του διαδικτύου, κάτω οι κυράτσες του και οι σφαιρικοί ή πολυγωνικοί αναλυτές του!…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Όχι, αναγνώστη μου, στη φάση αυτή που έχει εισέρθει η κοινωνία της Ελλάδας της πολυδιάστατης κρίσης, τα διαδικτυακά μου σημειώματα δεν προσφέρουν αυτό που επιθυμώ. Δεν βοηθάει πλέον ο κοινωνικός-σημειολογικός μου ανταρτοπόλεμος και η πολυγωνική μου ή πολυεδρική προσέγγιση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας ούτε τον άνεργο, ούτε τον εξανδραποδισμένο εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, αλλά ούτε τον αμυνόμενο...

για μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια δημόσιο υπάλληλο, ούτε ασφαλώς τα παιδιά, τον παππού ή την γιαγιά…

Μην μου πείτε πως το είδος της κριτικής μου βοηθάει τους κυβερνώντες να γίνουν σοφότεροι, σοβαρότεροι, αποτελεσματικότεροι και ανθρωπινότεροι, ή πως ενισχύει την ουσιώδη γνώση της αριστερής αντιπολίτευσης για την άσκηση πρακτικής πολιτικής; Όχι, η διαδικτυακή μου μεθοδολογία σήμερα, σε αντίθεση με χθες, μόνον πολιτική νομιμοποίηση μπορεί να προσφέρει πλέον στις αντικυβερνητικές αριστερές δυνάμεις που διεκδικούν να έρθουν στα πράγματα και ίσως μικρές «ομοιοπαθητικές δόσεις» δημοκρατίας, μη-φοβικής κοινωνίας και σύγχρονης παραγωγικής και διοικητικής αντίληψης με βιο-οικονομικά και βιο-πολιτικά χαρακτηριστικά.

Πάει, πέρασε η εποχή που είχα πολλούς, αντικειμενικούς λόγους να πιστεύω πως πρόσφερα στην στρατηγική αναδιάρθρωσης της αριστεράς ως μεταρρυθμιστική δύναμη και γενικότερα στην στρατηγικού χαρακτήρα αναδιάρθρωση της προοδευτικής σκέψης, στάσης, συμπεριφοράς και τρέχουσας κουλτούρας! Πάει καιρός από τότε που η πολυεδρική (μου) αναπαράσταση της πραγματικότητας, σε ό, τι αφορούσε στην Ελλάδα και σε ό, τι αφορούσε και αφορά στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο σύστημα ηγεμονίας, έδειχνε κυρίως τις γκρίζες (πολιτικοοικονομικές) ζώνες του καθεστώτος στην πατρίδα μας και το σκιερό μέρος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ή την σκιερή όψη στις διεθνείς και υπερεθνικές πολιτικές!

Τώρα η ελληνική κοινωνία κινείται αντικειμενικά μεταξύ του επίπεδου κόσμου (: οικονομιστικού και εικονικού καιροσκοπισμού) της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς και του σφαιρικού κόσμου της αριστεράς. Μόνον που όπως πολέμησα τον «επίπεδο κόσμο» του νεοφιλελευθερισμού και του δεξιού ή αριστερού ολοκληρωτισμού, έτσι ακριβώς θα βρισκόμουν αντίθετος προς τον σφαιρικό κόσμο που αναπαριστά η σύγχρονη αφήγηση της αριστεράς (τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο - πλέον - και της λενινιστικής ή νεοσταλινικής αριστεράς). Θα ήμουν ανέντιμος προς εσένα αναγνώστη μου, αν το ακανόνιστο πολύεδρο που αποτελεί το μεθοδολογικό μου πρότυπο για την αναπαράσταση της πραγματικότητας και για τη σύνθεση ενός σύγχρονου κοινωνικού πραγματισμού - ο οποίος να προωθεί την ανάπτυξη της ελευθερίας παράλληλα με την ισότητα - αντικαθίστατο από μια σφαίρα. Η σφαιρική προσέγγιση κρύβει τις αντιφάσεις, ενώ εγώ θέλω να αναδείξω τις αντιφάσεις με ένα οργανωμένο γνωσιολογικά  και γνωστικά τρόπο που πετά στο πάτωμα το «πέπλο άγνοιας» που συνθέτει πρώτα από όλα τη δική μου αντίφαση.

Και γιατί θα πρέπει να σταματήσω να σε ταλαιπωρώ με το «ακανόνιστο πολύεδρο» του στοχασμού μου, το οποίο αποκτά (σχετική) κανονικότητα δια της πολυγωνικής ανάλυσης; Διότι για να κυβερνήσει η αριστερά στην σημερινή ελληνική συγκυρία πρέπει δυστυχώς και αναποφεύκτως να κυριαρχήσει η σφαιρική προσέγγιση της πραγματικότητας, που ισοπεδώνει τις κυβερνητικές/προγραμματικές αντιφάσεις. Αυτό δεν είναι καλό πράγμα, είναι ωστόσο στρατηγικώς αναγκαίο. Έτσι κρίνω.

Υποστηρίζω την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, με στρατηγικούς εθνικοκοινωνικούς και διεθνοπολιτικούς όρους, τους οποίους έχω αναλυτικά και επανειλημμένως εξηγήσει – και δεν νομίζω πως χρειάζεται να αρχίσω να τα λέω ξανά και ξανά. Μισώ να λέω τα ίδια και τα ίδια και ποτέ δεν το έπραξα. Κάθε φορά προσέγγιζα την πραγματικότητα από μια άλλη γωνία, που στην ουσία αποτελούσε μια διαφορετική αφήγηση, η οποία προσέδιδε ένα άλλο επίπεδο στις ιδέες που δομούν ευρύτερα την πολιτική και οικονομική γλώσσα μας και ζωντανεύουν τις λέξεις (μας) στο μυαλό μας.

Ωστόσο, αν θελήσω να εξυπηρετήσω τον στρατηγικό στόχο μιας αριστερής διακυβέρνησης σήμερα - που αποτελεί, όπως δήλωσα, και δικό μου στόχο, μια και τον αντιλαμβάνομαι ως ζωτική ανάγκη για την ελληνική κοινωνία - και όχι στο μέλλον, θα πρέπει να μιλήσω κι εγώ σφαιρικά, εγκαταλείποντας το «πολύεδρό» μου. Εάν το διατηρήσω είναι βέβαιο πως θα προσφέρω πλέον εμμέσως στους αντιπάλους αυτής της στρατηγικής επιλογής, δημιουργώντας «θόρυβο» και ενδυναμώνοντας την «αμφιβολία» ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητική οντότητα. Εάν το εγκαταλείψω θα προδώσω την σχέση μας, φίλε αναγνώστη.

Τι κάνουμε; Εντίμως εξηγούμεθα, (δια)δηλώνοντας: Ζήτω οι κουτσομπόλες του διαδικτύου, κάτω οι κυράτσες του και οι σφαιρικοί ή πολυγωνικοί αναλυτές του…

Και τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως εδώ που φτάσαμε στην Ελλάδα, και μέχρι να περάσουμε σε μια νέα εποχή που να χαρακτηρίζεται από δομική, θεσμική, παραγωγική και ασφαλώς γνωστική ανασυγκρότηση, μια «σοφή» πράξη στρατηγικού χαρακτήρα θα ήταν η …διαδικτυακή μου σιωπή. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως παύω να ενδιαφέρομαι στο επίπεδο της πολιτικής και της διοίκησης για την επίτευξη μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στην Ελλάδα, όπως και για την μετάβαση από την νεο-ηγεμονία της ΕΕ σε μια νέα περίοδο που θα ορίζει την Ευρώπη ως πόλο εναλλακτικής (βιο-οικονομικής και σοσιαλ-πολιτικής) ηγεμονίας.

Παράλληλα με την προσωπική μου διαδικτυακή «αποκαθήλωση», ωφέλιμο σε αυτή την ελληνική συγκυρία θα ήταν να προτείνω να πράξουν το ίδιο και οι σφαιρικοί αναλυτές, οι οποίοι ασφαλώς δομούν την αφήγησή τους στο πλαίσιο εθνικιστικών ή σοσιαλιστικών «μεγάλων αληθειών»! Βρίσκονται και αυτοί εκτός εποχής και απλώς ενισχύουν τον «θόρυβο» στην ελληνική κοινωνία, μάλλον ως μονότονοι κυμβαλιστές. Όσο για τις κυράτσες του διαδικτύου, τι να πω; Αποτελούν σήμερα καρικατούρες της «Μαντάμ Σουσού», που ούτε σαν περσοναλιστές ή πασπαλιστές φαίνεται να μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον σε μια βαθύτατα ψυχικά και θεσμικά ταλαιπωρημένη κοινωνία ανέργων, ημιαπασχολούμενων, «ψώνιων» της αγοράς και των μπίζνες και απελπισμένων ή αγανακτισμένων εργαζομένων.

Άρα, μόνον οι κουτσομπόλες του διαδικτύου έχουν πέραση και ιδιαίτερα societal impacts στις μίζερες ή υπερβατικές και χαζοχαρούμενες μέρες (μας) στην Ελλάδα. Υποκλίνομαι στις «κουτσομπόλες», τις οποίες ομολογουμένως πολύ αδίκησα μέχρι σήμερα. Ήμουν τρομερά προκατειλημμένος εναντίον τους και μεταξύ μας συνεχίζω να τις αποστρέφομαι πολιτισμικώς, αλλά έρχομαι σήμερα να αναγνωρίσω την τεράστια συμβολή τους στη κοινωνική διαδικασία της «πολιτικής αλλαγής»! Όσα δεν μπορώ να κάνω εγώ, ο «πολυγωνικός», ή οι «σφαιρικοί» τα κάνουν οι κουτσομπόλες του διαδικτύου!

Τιμή και δόξα λοιπόν στις «κουτσομπόλες»! Σε αυτές ανήκει η βασιλεία του ελληνικού διαδικτύου σε αυτήν τη μεταβατική φάση για την ελληνική κοινωνία. Οι κουτσομπόλες και όχι οι κυράτσες ή οι σφαιρικοί και οι πολυγωνικοί αναλυτές είναι τα δυναμικότερα master points στην σημερινή γενική πολιτική αφήγηση της Ελλάδας. Αυτές, σαν τις κουτσομπόλες των ελληνικών χωριών και κοινοτήτων του παρελθόντος, υποσκάπτουν τα θεμέλια του σημερινού διαστροφικού πολιτικώς και διεστραμμένου κοινωνικώς και οικονομικώς καθεστώτος ηγεμονίας, χαράσσοντας το έδαφος για την στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή/ανάδειξη της αριστεράς στην επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis