Ό,τι δε λύνεται, κόβεται!

Θα επαναλάβω κάτι που είχα σημειώσει προ καιρού, αρκετά πριν ξεκινήσει αυτή η φτηνή φαρσοκωμωδία περί της εξόδου της Ελλάδας από το πρόγραμμα «διάσωσης» και, βέβαια, προτού αρχίσει το προεκλογικό γαϊτανάκι και ο συνοδός τραγέλαφος περί της κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού, που για την διετία 2015-16 εκτιμάται να είναι άνω των 25 δισεκατομμυρίων ευρώ, δια της εξόδου στις διεθνείς αγορές χρήματος. Έγραφα λοιπόν:

«Όταν δείχνεις σε αυτόν με τον οποίο διαπραγματεύεσαι, αρνητικά cash-flows, αυτός είναι ένας σοβαρότατος λόγος εκνευρισμού εκ μέρους του. Οι τεχνοκράτες μπορεί να είναι...

ανάλγητοι, αλλά δεν είναι ηλίθιοι και ξέρουν ότι αν δεν συλληφθεί ο παράνομα αποθησαυρισμένος πλούτος δύο τουλάχιστον δεκαετιών, της περιόδου δηλαδή που τα πράγματα εκτραχύνθηκαν εντελώς και που οι βουτιές στα δημόσια ταμεία μας ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, τα cash-flows θα παραμένουν ελλειμματικά. Το μόνο που τους κάνει, ίσως, να διστάζουν ακόμα, είναι ότι σε αυτήν την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου μας, είναι ανακατεμένοι και οι περισσότεροι από τους διεθνείς επιχειρηματικούς κολοσσούς, προεξεχόντων των γερμανικών, που, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, διαχρονικά εξαγοράζουν την ελληνική πολιτική τάξη των χρυσοκάνθαρων παρασίτων που μας κυβερνούν με την ψήφο μας. Αλλά αν οι σχεδιασμοί είναι ανόητοι, η εκτέλεση είναι ακόμα  χειρότερη και τα νούμερα προφανώς δεν βγαίνουν, οπότε θα χρειαστεί να πάρουν και αυτοί, τις αποφάσεις τους.»

Το επαναλαμβάνω, επειδή ο ομόκλινος της Φράου Καγκελαρίου, και εκτελών χρέη κομισάριου επί των οικονομικών, στη δήλωση «στήριξης» με την οποία φιλοδώρησε την κυβέρνηση των εθνικών μας ολετήρων, μεταξύ τύρου και αχλαδίου και των άλλων κοσμητικών επιθέτων με τα οποία διάνθισε τον λόγο του, όπως του επέβαλε η φινλανδική του ευγένεια, ίσως και οι εντολείς του, έκανε μνεία και στο απαιτούμενο δημοσιονομικό μαξιλάρι που απαιτείται για να κλείσει αυτό το χρηματοδοτικό κενό.

Ασφαλώς, είναι τεράστιες οι απαιτήσεις για τις δυνατότητες της παραπαίουσας οικονομίας μας, με την καθημαγμένη έως  ανύπαρκτη παραγωγική βάση και προφανώς  η εξυπηρέτηση αυτού του ειδεχθούς χρέους δεν μπορεί να γίνει ούτε με παράνομα επιβεβλημένα χαράτσια, που, ούτως ή άλλως, εμείς οι ραγιάδες αδυνατούμε πλέον να συνεισφέρουμε ούτε με νέα δανεικά που κανένας δεν είναι διατεθειμένος να εγγράψει στον προϋπολογισμό του, προκειμένου να διαιωνίζεται αυτός ο πολιτικός και οικονομικός παρενδυτισμός.

Οι επικυρίαρχοι της Ελλάδας, είναι κι αυτοί αιρετοί και μάλιστα υπόλογοι, έναντι κοινωνιών πολύ σοβαρότερων από την δική μας. Ως εκ τούτου, τα τριακόσια πάνω-κάτω δισεκατομμύρια με τα οποία έχουν δεσμεύσει τους φορολογούμενους των χωρών τους για τη «διάσωση» της Ελλάδας, ούτε είναι ψίχουλα ούτε μπορούν να κρυφτούν εύκολα κάτω από τα χαλιά τους.

Εφόσον εμείς οι κοινοί θνητοί Έλληνες, αδυνατούμε να πληρώσουμε τον επαχθή λογαριασμό, κάτι διαφορετικό πρέπει να γίνει -κι αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το να στριμωχτούν οι ολιγάρχες, ντόπιοι και ξένοι, που έχουν καρπωθεί τους πόρους, από την κατάχρηση των  οποίων δημιουργήθηκε το μη βιώσιμο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Τρεις είναι οι πυλώνες, πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί η λύση αυτού του γόρδιου δεσμού.

Ο πρώτος πυλώνας αφορά στη σύσταση επιτροπής λογιστικού έλεγχου του δημόσιου χρέους, προκειμένου να διερευνηθούν οι χρήσεις αυτών των δανειακών κεφαλαίων και να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Ο δεύτερος πυλώνας αφορά στην κάθαρση του θεσμού της ελληνικής δικαιοσύνης και ο εξοστρακισμός όλων αυτών που είναι υπόλογοι για τη διαπλοκή τους με τους εθνικούς μας ολετήρες, στους οποίους, ανοήτως, έχουμε παραδώσει  τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία.

Ο τρίτος πυλώνας αφορά στην εξυγίανση  του γραφειοκρατικού μηχανισμού που σήμερα είναι στημένος με κύριο γνώμονα την αναπαραγωγή του παραγοντισμού, του παρασιτισμού και της παραβατικότητας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Ενός μηχανισμού, ο οποίος,  το μόνο που εγγυάται είναι η αβεβαιότητα, ο παραλογισμός των αντιφάσεών του και οι απαράδεκτες καθυστερήσεις, που γεννούν μόνο «γρηγορόσημα» και διαφθορά, επενδυτικό τέλμα και ανεργία.

Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει ότι ετούτες οι αναγκαίες τομές μπορούν να επιτελεστούν από τους αχαρακτήριστους που -με την ψήφο μας είναι η πικρή αλήθεια- μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα –τουλάχιστον- χρόνια κι ας εκθειάζει με τη φινλανδική του ευγένεια τις πρόσφατες «μεταρρυθμίσεις» τους, ο εν λόγω κομισάριος.

Έχουν ήδη περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια οδύνης, εν μέσω οικτρών και ομολογημένων αποτυχιών των επικυρίαρχων δανειστών στο σχεδιασμό του προγράμματος «διάσωσης» και οικτρότερων αρνήσεων των ντόπιων υποτακτικών τους να εκτελέσουν αποτελεσματικά αυτό το πρόγραμμα.

Οι υπόλογοι στις δικές τους κοινωνίες επικυρίαρχοι, ασφαλώς αντιλαμβάνονται ότι αν δεν γίνει κάτι δραστικό, πολύ σύντομα θα πρέπει να εξηγήσουν στους δικούς τους ψηφοφόρους, τη διαφαινόμενη απώλεια. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος, για τον οποίο έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατη η διαπραγμάτευση. Μόνο που, αυτήν την διαπραγμάτευση, πρέπει να την αναλάβει μια έντιμη κυβέρνηση εθνικής ενότητας γιατί το βάρος οφείλουμε να το σηκώσουμε όλοι. Εξ’ ορισμού, σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνονται όλα αυτά τα πολιτικά σκύβαλα που έφεραν την Ελλάδα κι όλους εμάς τους Έλληνες, στο χείλος του γκρεμού.

Οι επικυρίαρχοι είναι υποχρεωμένοι, εκ των πραγμάτων, να καταλάβουν πως ό,τι δεν μπορεί να λυθεί, εν τέλει κόβεται –κι αυτό  δεν συμφέρει κανέναν!

Ασφαλώς, πάντως, τα ζητήματα αυτά δεν λύνονται ούτε με την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού, όπως την πλασάρουν κάθε βράδυ οι ψιττακοί της Τηλεδημοκρατίας μας ούτε με τις επιθέσεις (sic) των διεθνών αρπακτικών στην ανύπαρκτη αγορά των ελληνικών ομολόγων  ή τις αντιδράσεις των «επενδυτών» στο ανυπόστατο ελληνικό χρηματιστήριο, αλλά, κυρίως, δεν λύνονται με την επίδειξη κτερισμάτων από λαμπρές αρχαιολογικές ανασκαφές ή με επισκέψεις εκπάγλου καλλονής συζύγων λαμπρών ηθοποιών, που αφήνουν εσπευσμένα τη νυφική τους παστάδα –κύριος οίδε με τι κολοσσιαίες αμοιβές- προκειμένου να δώσουν λίγη από την εφήμερη ακτινοβολία τους στα σκοτεινά πρόσωπα των ανέντιμων και των ανίκανων στων οποίων τα χέρια έχομε εναποθέσει τις τύχες μας.

Το κολάζ είναι από την OKTANA

Alexandros Raskolnick από my-pillow-book