Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
Αυτό, αναγνώστη μου, δεν είναι σημείωμα σαν τα άλλα που συνηθίζω να γράφω. Είναι (δια)δήλωση! Περιφρονώ απολύτως όχι ακριβώς τον κυβερνήτη που με εξαπατά, ούτε αυτόν που δεν σέβεται την δημοκρατική και πλουραλιστική έκφραση του κοινοβουλευτισμού και τον προεκλογικό του εαυτό, ούτε καν τον πολιτικάντη, και ασφαλώς όχι τον ιδεολογικοπολιτικό μου αντίπαλο! Περιφρονώ απολύτως αυτόν που ενώ δεν εμφανίζεται ικανός να κατασκευάσει μια δική του, στοιχειωδώς έντιμη πολιτική αφήγηση για πολιτική νομιμοποίηση, εκχυδαΐζει και «κακοποίει» όλες τις άλλες.
Μια και το μάνατζμεντ της διένεξης (conflict management) είναι το κεντρικό στοιχείο του προσωπικού μου ενδιαφέροντος στις Στρατηγικές Σπουδές, ανατριχιάζω κυριολεκτικώς διαβάζοντας πως «η ελληνική κυβέρνηση στη δική της «μάχη» στις 2-3 Σεπτεμβρίου στο Παρίσι με την τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ) δεν πηγαίνει με στρατηγική μετωπικής σύγκρουσης, αλλά...
πειθούς», όπως δηλώνουν οι κυβερνητικοί.
Τι λέτε, προφανώς άσχετοι με τις διαπραγματεύσεις, άνθρωποι! Τι αηδίες είναι πάλι αυτές: «Με στρατηγική πειθούς και όχι μετωπικής σύγκρουσης η κυβέρνηση στο Παρίσι»; Πουθενά στην θεωρία δεν θα βρει κανείς αυτόν τον διαχωρισμό. Πουθενά η κωδικοποιημένη επιστημονικά ανθρώπινη εμπειρία στις διαπραγματεύσεις δεν κατηγοριοποιείται μεταξύ «στρατηγικής πειθούς» και «στρατηγικής μετωπικής σύγκρουσης». Μόνον «φιλολογικά» και ηθικιστικά ίσως θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για στρατηγικές - και όχι ασφαλώς στρατηγική – πειθούς, εννοώντας πως θα επιχειρήσει να στηρίξει τις απόψεις του, στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης, στη «κοινή λογική», και στο «συναίσθημα», κάνοντας ταυτόχρονα επίκληση στην αναφερόμενη «ηθική» της άλλης πλευράς, στο «κοινό συμφέρον» των δύο διαπραγματευόμενων μερών και πιθανόν στην «αυθεντία» κάποιου τρίτου.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι και δεν αποκαλείται στρατηγική (περιέχει πολλές και αντικρουόμενες στρατηγικές). Μια τέτοια προσέγγιση (: «με στρατηγική πειθούς και όχι μετωπικής σύγκρουσης η κυβέρνηση στο Παρίσι») δείχνει εμφατικώς πως όχι απλώς δεν διαθέτεις στρατηγική στην διαπραγμάτευσή σου με την τρόικα, αλλά πως δεν έχεις ιδέα τί είναι στρατηγική στις διαπραγματεύσεις και πώς η σύγχρονη επιστήμη προσεγγίζει την εμπειρία που έχει αποκτηθεί ιστορικά στο ζήτημα των διενέξεων.
Ακόμη και εάν για αποκλειστικά προπαγανδιστικούς λόγους στο εσωτερικό της χώρας μας ήθελες να αναφερθείς σε «στρατηγικές πειθούς» εναντίον της τρόικας κατά την διαπραγμάτευση (όπως εσύ την ορίζεις) στο Παρίσι, θα έπρεπε, σεβόμενος στοιχειωδώς τον πολίτη στον οποίο αναφέρεσαι, να εξηγήσεις με δύο κουβέντες το είδος (: την συγκεκριμένη στρατηγική) πειθούς στην αφήγησή σου, την οποία σκοπεύεις να εφαρμόσεις στην πράξη. Να περιγράψεις, έστω λακωνικά, τον τρόπο και τα μέσα με τα οποία σκοπεύεις να διαπραγματευτείς δηλαδή ή με «επίκληση στη λογική και στη νομιμότητα», ή «με επίκληση στο συναίσθημα», ή με επίκληση στο «κοινό συμφέρον», ή με «επίκληση στην αυθεντία» κάποιου τρίτου ή ακόμη κάποιου από τους τρεις θεσμικούς παράγοντες της τρόικας, ή με «επίκληση στο αναφερόμενο ήθος» του αντιπάλου.
Άρα, μια και δεν υπάρχει «στρατηγική πειθούς» ως αντίθεση στην «στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης», για άλλη μια φορά η κυβέρνηση και οι επικοινωνιακοί της σύμβουλοι γελοιοποιούνται, προσβάλλοντας την ίδια την δομημένη λογική των αποδεκτών της προπαγάνδας της/τους.
Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, αποκαλύπτεται η «μορφή πειθούς» με την οποία πάει η κυβέρνηση στο Παρίσι! Μόνον που αυτό το ιδιαίτερο, αφηγηματικό στρατήγημα πειθούς δεν αφορά στην διαπραγμάτευση με τους παράγοντες της τρόικας, αλλά στην οιονεί διαπραγμάτευση των κυβερνητικών με τον ελληνικό λαό… και αποκαλείται φτηνιάρικη ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ! Πράγματι, η προπαγάνδα είναι είδος πειθούς που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει «συγκεκριμένο στρατήγημα πειθούς», που ορίζεται ως ιδιοτελής, διαστρεβλωτική των γεγονότων μεθόδευση (: αφήγηση) επηρεασμού της λεγόμενης κοινής γνώμης, μέσω κυρίως συναισθηματικής υποβολής, σοφισμάτων και διαστροφής εννοιών ή/και συμβάντων, άρα και διαστροφής της πραγματικότητας.
Συνεπώς ο ορθός τίτλος του νέου σόου υπό τον γενικό τίτλο «success story» των σύγχρονων ελλήνων «Persuaders» (Σαμαράς και Βενιζέλος στο ρόλο των Roger Moore and Tony Curtis) στο Παρίσι, θα έπρεπε να είναι - και παρακαλώ να διορθωθεί ο τίτλος του «Βήματος», «Με στρατηγική πειθούς και όχι μετωπικής σύγκρουσης η κυβέρνηση στο Παρίσι» - «Με στρατηγική προπαγάνδας και όχι με κάποιο είδος στρατηγικής διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση στο Παρίσι».
Έτσι, για να μην χαθεί εντελώς η επαφή μας με τις έννοιες και παραδοθούμε στην φτηνιάρικη προπαγανδιστική αφήγηση, που παρουσιάζεται από τους κυβερνώντες και όσους τους στηρίζουν ως διαπραγματευτική ταυτότητα της Ελλάδας!!! Με την προπαγάνδα δεν κάνεις διαπραγμάτευση. Η προπαγάνδα ως στρατηγική πειθούς σκοτώνει κάθε πιθανή, σοβαρή διαπραγματευτική στρατηγική. Οι έλληνες «Persuaders» πάσχουν σοβαρά από τις «Conflicting discourses», που χαρακτηρίζουν την προπαγανδιστική τους αφήγηση περί έκδηλης ή άδηλης διένεξης με την τρόικα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Από activistis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου