Φασισμός πάνω από το πτώμα μας

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα σχετικά ρεπορτάζ. “Το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει αγωνία για την ψήφιση του νομοσχεδίου για το διαμελισμό της ΔΕΗ και τα υπόλοιπα, αφού στα θερινά τμήματα της βουλής υπάρχει η δυνατότητα αντικατάστασης βουλευτών που δηλώνουν κώλυμα, είτε διαφωνούν με κάποιες ρυθμίσεις“. Δηλαδή, εάν κάποιος βουλευτής έχει αντιρρήσεις με το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης που στηρίζει με την ψήφο του, δεν έχει παρά να πάει στη φωλίτσα του και...

να έρθει άλλος. Που δεν έχει τέτοιες διαφωνίες.

Την τετραετία 63-67, τα χρόνια που έφεραν την χούντα των συνταγματαρχών που περίμεναν καρτερικά της σειρά τους από τα χρόνια του Μεταξά, η απαξίωση της βουλής ήταν τεράστια.

Περισσεύουν οι ιστορικές αναφορές για τους βουλευτές που έβγαζαν την πραμάτεια και την ψήφο τους στο σφυρί, και σε κάθε ευκαιρία κεφαλαιοποιούσαν την ψήφο που είχαν λάβει από το εκλογικό σώμα. Η αποστασία ήταν μόνο το αποκορύφωμα. Οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου εκείνης της εποχής, αποτελούσαν την επιτομή του “να ξεβρομίσει ο τόπος” που σήμερα δονεί τους φασίστες.

Σήμερα, και ευρισκόμενοι στα πρόθυρα της αποστασίας με τα επίσημα κελεύσματα για “ευσυνείδητους και υπεύθυνους πολιτικούς που με την ψήφο τους θα στηρίξουν την σταθερότητα στη χώρα”, η κυρίαρχη τάξη “σκοτώνει” για τις 180 ψήφους που θα την κρατήσουν στην εξουσία. Αυτή θα είναι και η χαριστική βολή μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που σύντομα θα περάσει απελευθερωμένη στην επόμενη της φάση.

Αφού συνειδητοποιήσουμε όμως πως την επιστροφή στην δημοκρατική ομαλότητα δεν θα μας την χαρίσει κανένας, θα διαπιστώσουμε πως τα τραύματα που ήδη φέρει στο κορμί της είναι τόσο βαθιά, που κάνουν την πλήρη επιστράτευση και ευαισθητοποίησή μας, κάτι παραπάνω από απαραίτητη.

Σε τέσσερα χρόνια, έχει παραχθεί νομοθετικό έργο μόνιμης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, χωρίς καν την υπεύθυνη έγκριση βουλευτών που πότε με θράσος έχουν παραδεχθεί ¨πως δεν διάβασαν το μνημόνιο” και πότε με παράπονο διαμαρτύρονται πως “σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που κατατίθενται και ψηφίζονται οι τροπολογίες, δεν έχουμε τον χρόνο να διαβάσουμε τα νομοσχέδια“.

Στο πηλίκο, το αποτέλεσμα το ίδιο. Νόμοι που δεν έχουν ούτε την νομιμοποίηση των υπογραφών που τους φιλοτεχνούν.

Η κραυγαλέα αυτή απονομιμοποίηση του εθνικού κοινοβουλίου, παράλληλα με την αποδόμηση της ευρωπαϊκής εγγύησης της δημοκρατικής ομαλότητας και των ακροδεξιών, που όπως και στην Ελλάδα, έχουν εισχωρήσει στο σύστημα είτε για να το ενδυναμώσουν κατά το δυνατόν, είτε για να το αντικαταστήσουν στην περίπτωση που σταθεί ανήμπορο να κάμψει το κίνημα αμφισβήτησης της κοινωνίας, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην επαναφορά των διλημμάτων που καλωσόρισαν την δικτατορία.

Και για όσους ρίχνουν νερό στο μύλο των φασιστών, υποστηρίζοντας πως και σήμερα ζούμε μία δικτατορία, δεν έχει συλλάβει το μυαλό τους τι θα μπορούσε να κάνει μια πραγματική δικτατορία σήμερα με τα μέσα που της προσφέρει η τεχνολογία.

Ο έλεγχος και η παρακολούθηση του διαδικτύου, η γιγάντωση των σωμάτων ασφαλείας, η πανοπλία τους μέχρι και με οργουελικές συσκευές παρακολούθησης και καταστολής, οι φυλακές που υψώνονται στα πρότυπα του Γκουαντανάμο, η ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης πολιτικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, και πολλά άλλα από τα όπλα των κυρίαρχων του συστήματος, θα έκαναν τον λαό να κραυγάζει με επιφωνήματα ενθουσιασμού και να αναπολεί έναν Παπανδρέου αγωνιστή της Δημοκρατίας και των δημοψηφισμάτων ή έναν Καραμανλή που θα επιστρέφει επάνω σε άσπρο άλογο ως σωτήρας και εγγύηση για τον τόπο.

Αφού μέχρι τότε θα δρουν ανενόχλητοι μερικοί αυθεντικοί φασίστες.

Όσοι δεν είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν, ψυχή και σώματι, κόντρα σε ένα καθεστώς αυταρχισμού και δικτατορίας που θα τιμωρεί κάθε εξεγερμένο, κάθε διαφορετικό, κάθε διαμαρτυρόμενο, κάθε άνθρωπο και κάθε συλλογικότητα που πλέον θα επιχειρεί να υψώσει το ανάστημά της, ας κατανοήσουν πως από πάνω μας περνάει αυτή την ώρα ο δρόμος για τον φασισμό.

Δεν είναι ανάγκη να ποινικοποιηθεί πλήρως η ενασχόληση με τα κοινά, για να αποφασίσουμε πως είναι η ώρα να δράσουμε.

Απέναντι στο φασισμό, μία κατάρα μόνο έχει ουσία.

Πάνω από το πτώμα μας.

Από Ρεμπελίσκος