Τα «Νέα» φοράνε τα κόκκινα γάντια του Ρόκι …και ρίχνουν μπουνιές στην Αλεξίου

Mε όπλα την εμπάθεια, την ειρωνεία και την παραπληροφόρηση, η εφημερίδα Τα Νέα εξαπολύει σήμερα επίθεση κατά της Χαρούλας Αλεξίου με αφορμή τη συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα των καθαριστριών της περασμένης Δευτέρας. Στόχος του άρθρου, που το υπογράφει ο Παύλος Αγιαννίδης, δεν είναι μόνο να εξευτελίσει τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια, αλλά να τρομοκρατήσει, να απειλήσει, έμμεσα βέβαια, τους ανθρώπους της τέχνης που θα τολμήσουν να υποστηρίξουν τους εργατικούς αγώνες.

Είναι άστοχο και αδιάφορο αυτό που αναφέρει το κείμενο, ότι δηλ. η Αλεξίου έκανε προμόσιον του καινούργιου της δίσκου.  Ενδεχομένως...

να είπε ένα-δυο καινούργια της τραγούδια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας ήταν παλιά και δημοφιλή τραγούδια της, αλλά και τραγούδια του ’60 και ρεμπέτικα. Ο κ. Αγιαννίδης ούτε πέρασε από το Σύνταγμα, ούτε άκουσε τη συναυλία στο ραδιόφωνο. Έγραψε ό,τι του φάνηκε, ό,τι του είπαν κάποιοι. Βρήκε ομπρέλα η Αλεξίου, υπονοεί ο αρθρογράφος, και τρύπωσε από κάτω, όπου ομπρέλα εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και το κορυφαίο επιχείρημά του συντάκτη: ««Δεν βρήκε γάντι να φορέσει και ομπρέλα να την καλύπτει όταν δολοφονούνταν από τον ζοφερό εθνικισμό ο συντεχνίτης της από το Πέραμα Παύλος Φύσσας για τη στάσης ζωής και τέχνης του. Είχε λάτρα τότε…»

Οι ίδιες οι καθαρίστριες ζήτησαν από τη Χ. Αλεξίου να τραγουδήσει γι’ αυτές. Αν οι γονείς Φύσσα ζητούσαν από την Αλεξίου να τραγουδήσει για τον Παύλο κι εκείνη αρνιόταν, τότε ο κ. Αγιαννίδης θα είχε κάθε δικαίωμα να την επικρίνει. Όταν κάποιος κάνει κάτι, έστω μικρό, για μια δίκαιη υπόθεση, ένας κλασικός τρόπος για την υποβάθμιση της προσφοράς του είναι να υποδείξει ότι αυτός ΔΕΝ έκανε κάτι άλλο. Π.χ., δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τη σφαγή στη Γάζα γιατί ΔΕΝ διαμαρτυρηθήκαμε αρκούντως όταν σφαζόταν κόσμος στη Συρία. Δεν έχει κάποιος δικαίωμα να συμπαραστέκεται σε 600 καθαρίστριες γιατί υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που μένουν ατραγούδιστοι.  Κανένας λόγος δεν υπάρχει να δώσουμε αγωνιστικά εύσημα στην Αλεξίου τα οποία ποτέ δεν διεκδίκησε.  Η μόνη σχέση άλλωστε που είχε με κοινωνικούς αγώνες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ήταν ότι τα μεγάφωνα ορισμένες φορές έπαιζαν παλιά τραγούδια της.  Και στο Ισραήλ τραγούδησε και στα βραβεία του Μέγκα στο Μέγαρο Μουσικής πρώτη μούρη ήταν και με τις κυρίαρχες επιλογές ποτέ δεν συγκρούστηκε. «Θέλω να ξαναγαπήσω τις παλιές μου αρχές» δήλωσε σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξή της στην οποία δεν έκρυψε την πολιτιστική-πολιτική της σύγχυση.

Κορυφαία στιγμή της συναυλίας ήταν το τραγούδι «Τίποτα δεν πάει χαμένο» του Μάνου Λοϊζο και του Μανώλη Ρασούλη που έγραψαν τη μουσική και τους στίχους αντίστοιχα. Και μόνο τα πρόσωπα των γυναικών, που έχουν ανέβει στη σκηνή και φοράνε γάντια, δείχνουν, με την ευγένεια, τη λαϊκότητα και την ομορφιά τους πόσο δυνατό όπλο είναι το τραγούδι, το καλό τραγούδι. Αν συγκρίνει κανείς αυτά τα άβαφα χαρούμενα πρόσωπα, με την παγερή, κατεψυγμένη και ανέκφραστη φάτσα της Σοφίας Βούλτεψη, που θεωρεί «ντροπή» το να ασχολούμαστε τις καθαρίστριες, δεν θα διστάσει να διαλέξει την πλευρά με την οποία είναι.

Από τη μια η Βούλτεψη, ο Γεωργιάδης και οι μνημονιακοί κονδυλοφόροι. Από την άλλη η ζωή… και το «τίποτα δεν πάει χαμένο». Και στην κουλτούρα που υπηρετούν τα Νέα δεν ταιριάζουν τα κόκκινα γάντια της λάτρας, αλλά τα κόκκινα γάντια του Ρόκι…

Από mao