Τεχνοκρατικές Ιστορίες από την κρύπτη

Τον Σεπτέμβριο του 2011 η Ελευθεροτυπία μιλούσε για τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, την σχέση του με το ΔΝΤ και την ανάμιξή του στην διόγκωση του ελλείμματος του 2009. Μετά η Ελευθεροτυπία έκλεισε και όσοι υποστήριζαν πως το έλλειμμα διογκώθηκε δόλια με στόχο την υπαγωγή του ΔΝΤ χαρακτηρίζονταν ψεκασμένοι. Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ξυπνήσει η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της βουλής και να αναρωτηθεί...

“τι κάνει ακόμα αυτός στο τιμόνι της ΕΛΣΤΑΤ;”.

  

Όπως είναι γνωστό εδώ και τρία χρόνια, όταν ο Ανδρέας Γεωργίου ανέλαβε τη θέση του προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής κατείχε ακόμα έμμισθη θέση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μάλιστα, ο δημοσιογράφος Κώστας Κυριακόπουλος είχε αποκαλύψει σε ρεπορτάζ του πως στις 16 Οκτωβρίου 2010, δύο μήνες αφότου είχε αναλάβει ο Γεωργίου, έστειλε email στον ανώτερό του, επικεφαλής του ΔΝΤ Πωλ Τόμσεν, και του ζητούσε να κάνει ότι είναι απαραίτητο για να αλλάξει άμεσα ο ιδρυτικός νόμος της Ανεξάρτητης Ελληνικής Αρχής.

  

Πριν ακριβώς έναν χρόνο, τον Ιούλιο του 2013, όταν ο Γεωργίου κλήθηκε στη βουλή, αρνήθηκε να παραιτηθεί από τη θέση του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση για το ύψος των αποδοχών του, παραδέχτηκε πως έχει ζητήσει εξαίρεση από υποβολή “πόθεν έσχες” και δεν καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές.

  

Ο άνθρωπος που υπολόγισε το ύψος του ελλείμματος που σε μία Κυριακή, αυτή των εκλογών που έφεραν τον Γιώργο στην εξουσία, τριπλασιάστηκε σχεδόν, ομολόγησε πως την συνείδηση του δεν βαραίνει τίποτα.

  

Ο ίδιος άνθρωπος τότε, όχι μόνο δεν διέψευσε την τότε παράλληλη σχέση του με το ΔΝΤ, αλλά εξήγησε πως όταν ανέλαβε πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ πήρε άδεια άνευ αποδοχών από το ΔΝΤ.

Ο Ανδρέας Γεωργίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βρίσκονταν σε διάσταση.

Δηλαδή ο Γεωργίου ανέλαβε την αρχή που πιστοποίησε την ανάγκη της υπαγωγής της χώρας στους μηχανισμούς του ΔΝΤ, ενώ μέχρι την προηγούμενη ημέρα πληρωνόταν από το ΔΝΤ, και με τις ευλογίες του Ταμείου.

  

Άλλο που δεν ήθελε το Ταμείο.

  

Η ιστορία του Γεωργίου μου θυμίζει την ιστορία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που η ζωή τα έφερε να έχει εργαστεί στον ΟΟΣΑ (με φήμες για συνεργασία με την Goldman Sachs οι οποίες δεν έχουν διαψευστεί) και μετά να αναλάβει πρώτος υπουργός Οικονομικών της εφαρμογής του προγράμματος του μνημονίου, της κυβέρνησης του Γιωργάκη Παπανδρέου.

  

Μάλιστα ο Γιώργος, κατάφερε επί υπουργίας του αποκτήσει η υπογραφή του ΥΠΟΙΚ μεγαλύτερη ισχύ από αυτή του πρωθυπουργού, αφού πλέον μπορούσε να υπογράφει χωρίς την έγκριση της βουλής για οποιοδήποτε νομοσχέδιο. Σήμερα ο εισαγγελέας προτείνει ειδικό δικαστήριο για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου με τις κατηγορίες της παράβασης καθήκοντος, απιστίας και νόθευσης εγγράφου, αναφορικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.

  

Παράλληλα, ήταν αυτός που αποφάσισε την ανεξαρτητοποίηση της ΕΛΣΤΑΤ, ο έλεγχος της οποίας βρέθηκε στον υπάλληλο του ΔΝΤ, Ανδρέα Γεωργίου. Ωστόσο ο Γεωργίου αποδεικνύεται πιο ισχυρός από τον Παπακωνσταντίνου, αφού μετά την ποινική δίωξη που του ασκήθηκε για διόγκωση του ελλείμματος του 2009, ο ίδιος στράφηκε κατά της δικαιοσύνης, καθώς είναι υπεράνω.

  

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει και μια άλλη ιστορία. Αυτή του Χάρη Θεοχάρη, που η μοίρα το είχε να πρέπει να θυσιαστεί για να αναλάβει υπουργός Οικονομικών ο Γκίκας Χαρδούβελης.

  

Ο Χάρης Θεοχάρης, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα διετέλεσε αντιπρόεδρος της χρεοκοπημένης “μαμάς της κρίσης χρέους” Lehman Brothers. Επίσης, στην Ελλάδα διετέλεσε Διευθυντής Μηχανογράφησης της χρεοκοπημένης Ασπίς Πρόνοιας. Το άγγιγμα του Μίδα.

  

Για να έρθει μετά να αναλάβει γενικός γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων, και να στήσει τον μηχανισμό που θα χρησιμοποιούσε μετά ως γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων.
 

Σήμερα την θέση αυτή κατέχει η Κατερίνα Σαββαΐδου, που και η δική της ιστορία είναι ενδιαφέρουσα. Η Κατερίνα, τυγχάνει πριν αναλάβει την διοίκηση του μηχανισμού δημοσίων εσόδων να δούλευε για τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες της χώρας αλλά και για λογαριασμό μεγάλων funds.

  

Θα μου πείτε, εδώ δεν υπάρχει στην τέχνη παρθενογέννεση, θα υπάρχει στην πολιτική, και δη στους τεχνοκράτες που ακολουθούν πιστά τις ιερές γραφές της;

  

Πάντως, αν ένα ηθικό δίδαγμα μπορούμε να εξάγουμε από τις αλλαξοκαρεκλιές που κάνουν οι τεχνοκράτες μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων θέσεων, είναι το εξής.

  

Το πολύ κράτος δεν ενοχλεί κανένα. Αρκεί να είναι ιδιωτικό.

  

Υπογράψτε εδώ για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κράτους.

 

Από Ρεμπελίσκος