Χάλασε κόσμο και... την πιάτσα ο Manu Chao

Χάλασε κόσμο με την συναυλία, χάλασε και ...την καλή συμπεριφορά της πιάτσας ο Manu Chao. Δεν ήταν η επιτυχία της συναυλίας του με τους σαράντα χιλιάδες θεατές στο λιμάνι. Ούτε τα παρατράγουδα της κακής της διοργάνωσης που άφησαν στυφή γεύση στους λίγους που βρέθηκαν μπροστά στα επεισόδια και γύρισαν άπραγοι σπίτια τους.

Η πιάτσα χάλασε διότι ο καλλιτέχνης δεν είχε καμιά αντίρρηση να ανέβουν στην σκηνή εκπρόσωποι κινημάτων ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, κόντρα στην ιδιωτικοποίηση του νερού ακόμη και των Ζαπατίστας. Οπότε, ξίνισαν τα μούτρα αυτοί που πήγαν...

να δουν και να ακούσουν μια «καθαρή» συναυλία. Διότι αν ο ο Manu Chao ερμήνευε απλώς τα κινηματικά τραγούδια του, είχε ρυθμισμένη στα όρια της ευπρέπειας –πάντοτε- την επαναστικότητα, πέταγε δυό τρία συνθήματα σαν να κάνει λάικ στο φέημπουκ και κουνούσε τους γοφούς ή την κιθάρα του παιχνιδιάρικα δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αλλά αυτός επέλεξε και την συναυλία να κάνει και να δώσει το λόγο σε αυτούς τους «σφετεριστές του μικροφώνου» όπως ονοματίζουν σήμερα ΤΑ ΝΕΑ τους εκπροσώπους των κινημάτων. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Κακομαθαίνουν οι «σφετεριστές» και μπορεί καμιά ώρα να θελήσουν να μπουν στο γήπεδο -όχι το ποδοσφαιρικό- αλλά, αυτό της πολιτικής και τότε τι θα απογίνουμε ως χώρα και έθνος.

Την χάλασε και πολύ την πιάτσα αυτός ο Manu Chao . Δεν αρκέστηκε να βάλει στην τσέπη το παραδάκι και να εξαφανιστεί. Δέχθηκε να κατέβη από το βάθρο του και να ανεβούν οι θεατές της παράστασης στη σκηνή για να διηγηθούν οι ίδιοι τον καημό τους παρά το ότι και η παράσταση καθαυτή μιλούσε για τον καημό τους. Το... χειρότερο, ήταν ότι και το κοινό ήταν τεράστιο. Οι χιλιάδες παρόντες δηλαδή εκλάμβαναν την ανοχή του καλλιτέχνη ως εμπράγματη συμπόρευση με τους σφετεριστές του μικροφώνου, δεν αρκέστηκε σε ρόλο αγκιτάτορα.

Τέλος ο Manu Chao έκαμε κάτι αδιανόητο μετά την συναυλία. Πήγε και μίλησε αυτοπροσώπως με τους εργάτες ενός αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου, γεγονός προφανώς απαράδεκτο, διότι ως πετυχημένος, παγκοσμίου ακτινοβολίας καλλιτέχνης, δίνει το κακό παράδειγμα και σε άλλους ομότεχνους να κάνουν το ίδιο. Φταίει που δεν διαβάζει ΤΑ ΝΕΑ μάλλον. Αν τα διάβαζε θα μάθαινε ότι τους εργάτες τους συνετίζουμε με διάφορους τρόπους, διότι είναι τεμπέληδες, κι αν δεν είναι φροντίζουμε μη γίνουν, τους κουνάμε το δάχτυλο, τους κάνουμε παρατηρήσεις, ελέγχουμε την κάρτα τους στη δουλειά, τους κλέβουμε τα ένσημα, μας μυρίζουν οι μασχάλες τους και δεν τους λέμε καλημέρα διότι υπάρχει περίπτωση να κολλήσουμε την ασθένεια της ταξικής τους κατήφειας.

Το κακό με τον Manu Chao είναι ότι αφήρεσε με μια κίνηση τον μπερντέ της καθωσπρέπειας από τους καλλιτέχνες εκείνους της ημεδαπής που έχουν γίνει ιεροκήρυκες της τραπεζικής ηθικής στον τόπο και έχουν αποδυθεί στον αγώνα να συνετίσουν τους «σφετεριστές» των μικροφώνων τους. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι σε αυτούς που ανυπόκριτα λένε αυτό που λένε, αλλά στις μουσίτσες εκείνες, που με ύφος πάστορα, προσπαθούν να εξηγήσουν ότι για το καλό σου νοιάζονται κι είναι και αριστερόστροφη, ενίοτε, η κεντρομόλα τους διάθεση.

Την χάλασε ντιπ την πιάτσα ο Manu Chao. Εκτός όλων των άλλων έμαθαν κάποιοι ότι η ΒΙΟΜΕ δεν είναι στο Μεξικό αλλά στη Θεσσαλονίκη.

Του Απόστολου Λυκεσά από alterthess