Ζει η αριστερά;

Θεωρώ πολύ θετική εξέλιξη τη δήλωση – πρόβλεψη του Τάκη Μπαλτάκου: «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Η δήλωση του κυρίου Τάκη καταργεί κάθε άλλοθι περί «παραπλανημένων», αλλά κυρίως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο των εγκεφάλων που έχει επιλέξει ο Σαμαράς ως συμβούλους, φίλους, «στενό κύκλο».

Είμαι βέβαιος ότι οι διάφοροι Φαήλοι και Χρύσανθοι ανέκραξαν «πες τα ρε Τάκη!» μόλις έμαθαν το περιεχόμενο της συνέντευξης...

του Τάκη στο «ΒΗΜΑ». Μάλλον και ο Αντώνης Σαμαράς θα ήπιε ένα ποτήρι βερμούτ στην υγειά της ειλικρίνειας του Τάκη.

Ο Μπαλτάκος είχε βρει αρκετούς υποστηρικτές μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας του με τον Κασιδιάρη. Υποστηρικτές που εκτός από τον Τάκη, στηρίζουν τη ΝΔ του Σαμαρά και την ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Κανείς δε δικαιούται να χαρίζει σε αυτούς τους ανθρώπους το άλλοθι του παραπλανημένου.

Για αυτούς τους ανθρώπους ο Εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Για αυτούς τους ανθρώπους ο πόλεμος είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι όταν αναφέρονται σε αριστερή ηγεμονία εννοούν ότι όσο υπάρχει έστω κι ένας ζωντανός αριστερός που δουλεύει, ζει και σκέφτεται, η νίκη του Εμφυλίου δεν έχει ολοκληρωθεί.

Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν μία χώρα στην οποία οι αριστεροί δεν έχουν χώρο και θέση. Γι’ αυτούς, υπάρχουν οι Έλληνες και οι αριστεροί. Και η «πολιτική σταθερότητα» που οραματίζονται, πρεσβεύουν και επιδιώκουν, είναι προφανές ότι θέλει την Αριστερά παραδομένη και εξόριστη.

Με μία τέτοια κυβέρνηση κι έναν τέτοιο πρωθυπουργό δεν υπάρχουν περιθώρια συνομιλίας και «βομβαρδισμού νομιμότητας». Δε μπορείς να τους πείσεις ούτε με υπνοπαιδεία ότι αυτό δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ξενοδουλεία, γερμανολαγνεία και φασισμός.

Αυτοί οι άνθρωποι αναβλύζουν από κάθε κύτταρό τους μίσος για τους αριστερούς – αλλά και για όσους δεν συμφωνούν απόλυτα με την κυβερνητική πρακτική. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να τους αντιμετωπίζεις με τη φιλοσοφία του Ζεν. Δεν είναι δυνατόν να τους χτυπάς στο συναίσθημα και να επικαλείσαι τον οίκτο τους για τα θύματα της πολιτικής τους ζητώντας να αλλάξουν πολιτική, διότι αυτό ακριβώς θεωρούν πολιτική επιτυχία τους. Την εξόντωση. Τον πλήρη έλεγχο μέσω του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης.

Ίσως – λέω ίσως – το τεράστιο δέντρο της «Χρυσής Αυγής» να τοποθετήθηκε στο σημείο που βρίσκεται για να μας αποσπάσει την προσοχή από το πυκνό δάσος του φασισμού που κυβερνά υπό το μανδύα της δημοκρατικότητας. Ένας φασισμός που δε βρίσκεται μόνο «εκεί ψηλά». Έχει τις ρίζες του στο φασισμό της καθημερινότητας και στους φασίστες της διπλανής πόρτας που μας «ανέχονται», αλλά πιστεύουν ακράδαντα ότι «θα έρθει η ώρα μας».

Ο Μπαλτάκος δεν είναι ο μόνος που πιστεύει ότι οι αριστεροί «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Το ίδιο πιστεύει και ο κύριος Τάκης της διπλανής πόρτας. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» έχει αυξημένη σπουδαιότητα. Οι «μάχες της Βουλής», ο «πολιτικός πολιτισμός» και η λεκτική «διασταύρωση των ξιφών» είναι βούτυρο στο ψωμί των μισάνθρωπων και τα γράμματα που θα χαραχθούν πάνω στην ταφόπλακα κάθε αντίδρασης.

Το Σαμαρικό λεφούσι με τα Βενιζέλεια και Λοβέρδεια δεκανίκια του ετοιμάζει την τελική του επίθεση. Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν τα αριστερά αντανακλαστικά ζουν μέσα στη σημερινή Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση και όσο η «μάχη» περιορίζεται σε παρακλήσεις για εκλογές, ευχές για να μη βρεθούν 180 «ναι» στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και ελπίδες ότι τα έξυπνα συνθήματα θα πιάσουν τόπο, τότε αιωνία της η μνήμη, αιωνία μας η μνήμη, αιωνία η δόξα του κυρίου Τάκη που θα βγει στο διπλανό μπαλκόνι να φωνάζει «Βάρκιζα ρεεεεεε!».

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ