Οι καταδικασμένοι στην συνείδησή μας εμφανίζονται αποφασισμένοι να μας καταδικάσουν στον ολοκληρωτισμό…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

«Η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να πετύχει», αποφάνθηκε με κοινότυπη αυτοπεποίθηση ο νέος υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος, προϊόν της τηλεοπτικής απορρύθμισης και αυθεντικός εκπρόσωπος της σκιαμαχητικής, άκρως λαϊκιστικής λασποδημοσιογραφίας!

«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι καταδικασμένη να πετύχει υπό την ηγεσία ενός αντιφεντεραλιστή και όχι ενός φεντεραλιστή-Γιούνκερ», σου λένε την ίδια στιγμή οι «ευρωπαϊστές», που αποκρυσταλλώνουν την ουσία του ευρωσκεπτικισμού, αλλά εμφανίζονται ψευδώς...
ως αντίπαλοι του ευρωσκεπτικισμού!

Άρα το μήνυμα από την κάλπη των ευρωεκλογών «ελήφθη». Οι απολύτως εξαπατημένοι εκλογείς έχουν καταδικάσει την Ελλάδα στον λαϊκισμό εθνο-πατριωτών (παλαιοκομματικών) και τεχνοκρατών του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και την ΕΕ στη δύνη του αντιφεντεραλισμού με δύο αλληλοσυμπληρούμενες μορφές: «ευρωπαϊστές» που αντιμάχονται  την δημοκρατική πολιτική ένωση της Ευρώπης και ευρωσκεπτικιστές που αντιμάχονται ακριβώς το ίδιο… επειδή, όπως ισχυρίζονται παραπλανητικά, είναι ουτοπία η Ευρώπη των Λαών. Άρα, δόξα και τιμή στην Ευρώπη των Κυβερνήσεων και της οικονομικής δικτατορίας της ολοκληρωτικής χρηματαγοράς! Το μήνυμα, εν τέλει, αυτών των νεοσυντηρητικών προς το κάθε ιδιαίτερο εκλογικό σώμα της ΕΕ, είναι ασφαλώς: λάβαμε το μήνυμα και θα φροντίσουμε να εκχυδαΐσουμε μέχρις τελειωτικής απαξίωσης τον αστικο-δημοκρατικό θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου, όπως με θαυμαστή επιδεξιότητα πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης σε ό, τι αφορά στο εθνικό τους κοινοβούλιο!

Βιώνουμε μία δραματικά εξελισσόμενη φάρσα του δημοκρατικού φαινομένου στην μετανεωτερική μας Ευρώπη και μια αντίστοιχη τραγωδία στην πατρίδα μας, αγαπητέ αναγνώστη, αυτές τις μέρες. Πρόκειται για την ακρίβεια για την αγωνιώδη αντίδραση των καταδικασμένων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτικών στην συνείδηση του εκλογικού σώματος, οι οποίοι επιχειρούν να συντονιστούν σε επίπεδο ελιτίστικων διαβουλίων για να ανατρέψουν την αντίδραση προς αυτούς από τα επιμέρους εκλογικά σώματα στα οποία αναφέρονται.

Οι πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, καταδίκασαν την απορρυθμιστική πολιτική της λιτότητας και του αντιπληθωρισμού των «καταδικασμένων να πετύχουν» με την αυταρχική στρατηγική του Νεοηγεμονισμού που εμπνέεται από τα ιδεώδη του ολοκληρωτικού (totalitarian) καπιταλισμού: μια χούφτα τεράστιων επιχειρηματικών ομίλων να ελέγχει ό, τι υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους εμάς τους πολίτες.

Πώς θα μπορούσαν, άραγε, αυτοί να ανεχθούν δημοκρατικές διαδικασίες, εμπεδωμένες από την εξέλιξη του αστικού – φιλελεύθερου φαινομένου στην Ευρώπη και πώς αντίστοιχα αυτοί θα δέχονταν την αρχή λειτουργίας του δημοκρατικού φαινομένου για την συγκρότηση κυβερνήσεων στην πτωχευμένη Ελλάδα υπό Διεθνή Επιτροπεία;

Και ποιες θα ήταν αυτές οι στοιχειωδώς δημοκρατικές διαδικασίες; Πολιτική νομιμοποίηση από το ευρωκοινοβούλιο ως ηγέτης της Κομισιόν να αναζητεί ο επικεφαλής της πολιτικής ομάδας που συγκέντρωσε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στις ευρωεκλογές. Και αυτή είναι το ΕΛΚ, που είχε ως υποψήφιό του για την προεδρία της Κομισιόν τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Μα αυτός δεν αρέσει στους αντιφεντεραλιστές, που ανήκουν ή δεν ανήκουν στο ΕΛΚ! Ναι, αλλά στις ευρωεκλογές δεν αναμετρήθηκαν φεντεραλιστές με αντιφεντεραλιστές, αλλά διακριτές πολιτικές προσεγγίσεις για την αρχιτεκτονική και λειτουργία της ΕΕ, ομαδοποιημένες σε πολιτικές παρατάξεις που αποτελούν την αστικο-φιλελεύθερη πολιτική δομή του ευρωκοινοβουλίου. Επ’ αυτής της αντιπαράθεσης έκριναν και ψήφισαν οι λαοί της ΕΕ και επ’ αυτής αναπτύσσεται η δημοκρατική λειτουργία του ευρωκοινοβουλίου, παρά τις περιθωριακές αρμοδιότητές του, σε ό, τι αφορά στο γενικότερο εξουσιαστικό φαινόμενο στην ΕΕ.

Θα μου πεις, τι σημασία έχει για τις πολιτικο-επιχειρηματικές ελίτ που κάνουν κουμάντο στην κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ και συνδιαμορφώνουν το διακυβερνητικό, απολύτως αδιαφανές και συνωμοτικό σύστημα εξουσίας στην σημερινή Ευρώπη; Δεν έχει σημασία! Και μια και δεν έχει σημασία γι’ αυτούς, δεν θα πρέπει να έχει σημασία και για τους λαούς. Κι έτσι ένα ολόκληρο καθεστώς νεοηγεμονίας δομείται αυτήν την περίοδο στην Ευρώπη στην βάση μιας προσβλητικής για τους αστικο-δημοκρατικούς θεσμούς διαδικασίας, που ενισχύεται αντιδραστικώς από την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού, με την μορφή του νεοφασισμού και νομιμοποιείται από τους πικραμένους με την ιστορία σταλινικούς.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα θεωρείται ντεμοντέ να απαρτίζονται τα υπουργικά συμβούλια από σοβαρούς πολιτικούς, οι οποίοι εξέφρασαν προεκλογικά και εκφράζουν καθημερινά έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο με συνέχεια και συνέπεια. Αντίθετα θεωρείται έκφραση δημοκρατικότητας η έλλειψη οποιουδήποτε δημοκρατικού κανόνα για τον διορισμό υπουργών από έναν στην ουσία μονοκράτορα, αλλά ουσιαστικά ανεύθυνο πρωθυπουργό. Έτσι φτάσαμε να παρατηρούμε στον χθεσινό ανασχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά να εξελίσσεται το αντιδημοκρατικό φαινόμενο να διορίζονται υπουργοί με απολύτως αδιαφανή και απολιτικά κριτήρια, ικανοποιώντας προδήλως τις συγκυριακές ανάγκες και υποχρεώσεις του πρωθυπουργού – και στην συγκυρία – του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, που δίχως την υποστήριξη του κόμματός του ο πρώτος δεν θα ήταν πρωθυπουργός.

Όμορφες μέρες!!! Αυταρχικά και σε στενό κύκλο ελιτίστικων συναναστροφών δομημένες: το πρόσωπο του επόμενου προέδρου της Κομισιόν να κρίνεται στην Στοκχόλμη, στην συνάντηση του σοβαρά ηττημένου στις ευρωεκλογές σουηδού πρωθυπουργού Ράινφελντ με την κ. Μέρκελ και δύο ακόμη αντιφεντεραλιστές, τον κ. Κάμερον και  τον κ.  Ρούττε από την Ολλανδία. Μία θαυμάσια συντροφιά από ένα καρέ αντιφεντεραλιστών που «ρίχνουν τα χαρτιά» για να νομιμοποιήσουν το τέλος της αστικο-δημοκρατικής λειτουργίας του ευρωκοινοβουλίου.

Προφανώς η κ. Μέρκελ χάριν του «ευρωπαϊσμού» της μοιάζει έτοιμη να αποδεχτεί την λογική των αντιφεντεραλιστών και να εγκαταλείψει την υποστήριξή της σε αυτόν που η ίδια τοποθέτησε ως επικεφαλή του ΕΛΚ στις Ευρωεκλογές. Έτσι κάνουν οι υπεύθυνοι συντηρητικοί πολιτικοί! Έτσι, όπως έπραξε και ο δεξιός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο πλαίσιο μιας συναινετικής διαδικασίας με τον ρυθμιστή της κυβέρνησης, του πολιτεύματος και γενικότερα της βαλβίδας ασφαλείας του καθεστώτος της διαπλοκής, κ. Βενιζέλο!

Και ο Γκίκας Χαρδούβελης, πώς προέκυψε; Όπως αντίστοιχα θα προκύψει και ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν: δια μίας προειλημμένης αποφάσεως, η οποία λόγω συγκυριακών συνθηκών της διαπλοκής (ελληνικής και ευρωπαϊκής αντίστοιχα) καθυστέρησε κατά μία περίοδο. Ο κ. Χαρδούβελης έπρεπε να διοριστεί στην θέση αυτή στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο των Σαμαρά-Βενιζέλου, ενώ η κ. Λαγκάρντ ως πρόεδρος της απερχόμενης Κομισιόν. Οι συγκυρίες, όμως, τότε αποτελούσαν ένα αντικειμενικό εμπόδιο τόσο για τον κ. Χαρδούβελη, όσο και για την κ. Λαγκάρντ κι έτσι μια προειλημμένη απόφαση αυτών που πραγματικά ελέγχουν αυτά που ανήκουν σε όλους μας και την βούληση που ανήκει στον καθένα μας, καθυστέρησε κατά μία υπουργική ή/και ευρωκοινοβουλευτική περίοδο.

Τώρα τα πράγματα αποκαθίστανται και οι προειλημμένες αποφάσεις ευοδώνονται, όπως και η βήμα-βήμα μετατροπή της δημοκρατικής κουλτούρας σε ένα νεοηγεμονικό ολοκληρωτισμό. Το κακό είναι πως για άλλη μια φορά στην ιστορία, όσοι διαθέτουν ακόμη μία φιλελεύθερη και σοσιαλιστική συγκρότηση χαμογελούν αμήχανα και σχολιάζουν μάλλον υπερβατικά. Το κακό είναι πως όσοι δημοκράτες – ευρωπαϊστές παραμείναμε, αποθαρρυνόμαστε παρατηρώντας αυτούς που ελέγχουν τα κοινωνικά αγαθά και την βούληση των ευρωπαίων πολιτών, όπως ακριβώς και των ελλήνων αντίστοιχα, με μεγάλη άνεση και σχεδόν αυτονόητα να απορρυθμίζουν την πολιτική νομιμοποίηση των δημοκρατικών θεσμών της προηγούμενης περιόδου της νεωτερικότητας. Βλέπουμε το νεοφασισμό να επελαύνει μπροστά στα μάτια μας, δίχως στην ουσία να έχουμε την δύναμη να ανατρέψουμε αυτήν την ροή, μια και ο λαός απομακρυσμένος από τα κοινά και ολοένα πιο απομακρυσμένος από την αίσθηση της πραγματικότητάς του βιώνει την «ηδονή» της αποκλεισμένης ατομικότητάς του! Μα έχει τηλεόραση και internet, άρα δεν νοιώθει απομονωμένος!!!

Ο αυταρχισμός των ελίτ στην Ευρώπη έχει πλέον ρεύμα. Και δεν υπάρχει κανένα απολύτως μαζικό κίνημα για να του αντισταθεί. Όσοι δεν παρασυρόμαστε από αυτό το ρεύμα, καθόμαστε στις όχθες του ποταμού του ολοκληρωτισμού περιμένοντας πότε θα ξεχειλίσει και θα μας πνίξει. Είμαστε μάλλον καταδικασμένοι από αυτούς που καταδικάζει καθημερινά ο λαός, αλλά ταυτίζεται με έναν παράδοξο τρόπο μαζί τους. Βιώνουμε το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο όμηρος ταυτίζεται με αυτόν που τον καθιστά όμηρο σε μια κανονική ληστεία του πλούτου των λαών και των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων των λαών, που οργανώνει ο ίδιος ο τραπεζίτης. Το χρέος έπαψε να είναι απλώς ο πλούτος των λαών που υπεξαιρείται! Είναι ο μηχανισμός ομηρείας των λαών και οι πολίτες, πάσχοντες από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», αναπτύσσουν το βίτσιο να ταυτίζουν το συμφέρον τους με το συμφέρον του δράστη με το χρηματοπιστωτικό οπλοστάσιο. Έτσι οι καταδικασμένοι στην συνείδηση των λαών ηρωοποιούνται στο υποσυνείδητο του κάθε απολιτικού πολίτη ξεχωριστά και νομιμοποιούνται, εκτός από τα λεφτά να σαρώσουν και κάθε έννοια δημοκρατικού θεσμού. Αυτό δεν «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», αλλά εσύ κι εγώ, ηλίθιε!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis, μοντάζ Γρέκι