Με τη ρετσινιά της καρικατούρας

Από τον ΣΠΥΡΟ ΚΑΡΑΛΗ

Mόνον με όρους και κανόνες αδιαφάνειας μπορεί να ερμηνευτεί η βεβαιότητα του Αντώνη Σαμαρά ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, με δεδομένο πως κάθε συζήτηση περί εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή παραμένει αδιέξοδη, εξαιτίας του κατακερματισμού δυνάμεων και της πασιφανούς αδυναμίας των δύο κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού να συγκεντρώσουν την απαραίτητη πλειοψηφία των 180 βουλευτών.

Διότι η σιγουριά του πρωθυπουργού, εάν φυσικά...

δεν πρόκειται περί τακτικής ή μιας υπεκφυγής που επιχειρεί να στρέψει αλλού τα βλέμματα, συνιστά πρωτίστως κυνική ομολογία εκτροπής από τη διαφάνεια των δημοκρατικών ορίων, ύπαρξης ισχυρού παρασκηνίου και Κύριος οίδε ποιων συνδιαλλαγών στο ημίφως, μακράν και πέραν του δημόσιου χώρου.

Δυστυχώς για τους κυβερνητικούς η αριθμητική της λεγόμενης «προεδρικής πλειοψηφίας» είναι αρνητική και δεν βγαίνει. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ελιά συν τους Ανδρέα Λοβέρδο και Χρήστο Αηδόνη συγκεντρώνουν 154 ψήφους. Οι άλλοι 26 βουλευτές αναζητούνται με σκοπό να επιτευχθεί η πλειοψηφία των 180 στην τρίτη ψηφοφορία από τους 13 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, τους 13 των Ανεξάρτητων Ελλήνων και τους 21 ανεξάρτητους βουλευτές. Πράγμα που σημαίνει ότι ανάμεσα σε αυτούς τους 47 βουλευτές, εάν φυσικά η βεβαιότητα του πρωθυπουργού έχει βάση, έχουν ήδη εξευρεθεί οι 26 πρόθυμοι που θα στηρίξουν το πρόσωπο που η κυβέρνηση θα προτείνει για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και κατά συνέπεια ο κυβερνητικός συνεταιρισμός θα εξαντλήσει την τετραετία του.

Οσα εν κρυπτώ διαδραματίζονται με αφορμή την εκλογή του νέου Προέδρου μόνον ως έσχατη κατάντια μπορούν να εξηγηθούν, που, δυστυχώς, επιβεβαιώνει το γενικό αίσθημα όχι μόνον για την πολιτική, αλλά κυρίως την ηθική επάρκεια των κυρίαρχων πολιτικών πρωταγωνιστών. Την περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζουν το πολίτευμα και τους θεσμούς του. Είναι σαφές πλέον ότι η πραγματική τους μέριμνα κινείται αποκλειστικά γύρω από την εξάντληση του χρονικού ορίζοντα έως ότου εκτελεστεί το συμβόλαιο απεμπόλησης κάθε κυριαρχικού μας δικαιώματος που έχουν συνάψει με έξωθεν κέντρα. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, ανασύροντας στη μνήμη καταστάσεις πολιτικής ανωμαλίας όπως εκείνες που βίωσε η χώρα στα Ιουλιανά του '65.

Αν η ανάδειξη του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα εκπέσει σε επίπεδα αριθμολογίας, υπολογισμών και ύποπτων συνδιαλλαγών, πολύ φοβόμαστε ότι η δημοκρατία θα έχει δεχθεί το τελειωτικό χτύπημα και η χώρα θα μπει σε έναν ασταθή κύκλο πολύ επικίνδυνο. Διότι στην περίπτωση που αγνοηθεί η προϋπόθεση της ευρείας συναίνεσης και η εκλογή γίνει δυνατή με υπόγειες διαδικασίες και μέσω εξαγοράς συνειδήσεων με ανταλλάγματα, τότε θα πληγεί καίρια ο θεσμικός ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι να συνενώνει, σε μια συγκυρία πολύ κρίσιμη λόγω της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής. Στην ουσία, και με τη ρετσινιά του παρασκηνίου που θα τον συνοδεύει στην ανυποληψία, στο κορυφαίο αξίωμα θα βρίσκεται μια καρικατούρα Προέδρου για να θυμίζει -ίσως- την έκπτωση της πολιτικής και των δημοκρατικών αξιών στον τόπο που γεννήθηκαν.

Από enet