Η διαχείριση της νίκης και οι ΣΥΡΙΖΑίοι

Τον Δεκέμβρη του 2013 έγραφα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο αριστερούς. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελείται μόνο από αριστερούς. Κι αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει ούτε η πρώτη εκλογική νίκη της αριστεράς στη χώρα.
Μετά τις ευρωεκλογές πολλά λέγονται και γράφονται για την παρουσία του Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΕΒ, το θέμα του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, τα ανέκδοτα με τη Ρένα Δούρου να βαράει παλαμάκια στον Άκη Τσοχατζόπουλο κ.ο.κ.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση που όλοι κερδίζουν, στην πραγματικότητα είναι...

όλοι τους χαμένοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την έκανε την έφοδο μπρος τα μπρος που ζητούσε. Αυτή θα ερχόταν μόνο αν έπιανε έστω το 30%.

Η Νέα Δημοκρατία έχασε μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους μέσα σε δύο χρόνια κι αν συνεχίσει έτσι τότε τα ποσοστά της τον Μάιο του 2012 θα είναι κολακευτικά.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε αυτό που κάνει κάθε ηττημένος. Κατέβασε τον πήχη κι ύστερα παρουσίασε το 8% σα νίκη.

ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ θα έχουν την ίδια τύχη. Αυτή της εξαφάνισης. Άλλωστε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κόμμα που στήθηκε μέσα στην απελπισία των μεγαλοεκδοτών κι ένα ακόμη που βγήκε από τους ψεκασμένους του Facebook. Οι εκδότες πλέον έχουν να ασχοληθούν με το Ποτάμι ενώ το μόνο που βγάζει το Facebook είναι κινήματα των τριών-τεσσάρων μηνών.

Όποιος στέκεται στο ότι μια παρουσία σε ένα συνέδριο του ΣΕΒ καθιστά κίνηση υποταγής, είναι σα να λέει ότι μια εκδικητική απόλυση από την κομματική εφημερίδα του λαού συνιστά προδοσία του κομμουνιστικού ιδεώδους. Ηλίθια πράγματα που και οι μεν και οι δε προβάλλουν όταν δεν έχουν άλλα επιχειρήματα.

Καλή είναι λοιπόν η κριτική, όταν όμως γίνεται εμμονή τότε λειτουργεί προς το συμφέρον αυτού που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε.

Η διαχείριση της επόμενης μέρας έχει ήδη ξεκινήσει από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Άλλωστε, μπορεί να δίνουν προς τα έξω μια εικόνα ανίκανων ανθρώπων, όμως όταν έρχεται η ώρα της πολιτικής επιβίωσης οι μηχανισμοί που μπαίνουν σε εφαρμογή είναι διαχρονικά αδίστακτοι κι εξαιρετικά αποτελεσματικοί.

Η αριστερά κάλεσε σε εκλογές πριν ακόμη αξιολογήσει τη νίκη της. Γιατί νίκησε. Όμως δεν το έκανε πειστικά. Η ερμηνεία ότι οι ευρωεκλογές έχουν έναν πιο χαλαρό χαρακτήρα είναι εν μέρει σωστή κι όχι απολύτως, γιατί αν σε μια κοινωνία με 1,5 εκατ. επίσημους ανέργους, 3 εκατ. εκτός ασφαλιστικού συστήματος, απώλεια 25% του πλούτου της κι ασύλληπτη αύξηση της φορολογίας δεν πείθεται για τον –συμβολικό έστω- δημοψηφισματικό τους χαρακτήρα, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Δύο είναι οι προφανείς ερμηνείες του προβλήματος αυτού. Πρώτον, ότι ο κόσμος δεν περνάει και τόσο χάλια όσο νομίζουμε. Ειδικά η επαρχία το επιβεβαιώνει συστηματικά αυτό το επιχείρημα εδώ και δεκαετίες. Η δεύτερη ερμηνεία είναι ότι το πολιτικό σύστημα στοχεύει μόνιμα σε όσους ψηφίζουν, κι όχι σε αυτούς που απέχουν.

Η αποχή είναι πολιτική επιλογή. Συνειδητή ή ασυνείδητη, μικρή η διαφορά. Σημασία έχει ότι το ποσοστό της είναι ποσοστό αυτοδυναμίας κι ο κόσμος που βρίσκεται από πίσω δεν είναι απλά κάποιοι που λένε ότι δεν υπάρχει κανείς να επιλέξουν – ούτε και σε αυτές τις εκλογές των 40 κομμάτων και των 1200+ υποψηφίων.

Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να «κερδίσεις» αυτούς που δεν ψηφίζουν. Να τους πείσεις. Είναι ευκολότερο για όλους να προσπαθούν απλά να μαζέψουν όποιον ψηφοφόρο κυκλοφορεί ο οποίος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάει στην κάλπη, απ’ το να καταφέρουν να πράξουν αυτό που υποτίθεται ότι οφείλουν.

Το στοίχημα αυτό δεν το κέρδισε κανείς. Κι ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος -όπως λένε οι ίδιοι- εκεί στοχεύει. Να φέρει κοντά του τον κόσμο που δεν συμμετέχει. Κι αν τελικά ο απώτερος στόχος του είναι αυτός (που πολύ αμφιβάλλω), τότε έχασε. Αν όμως μοναδική του έγνοια είναι να κερδίσει τους παραπονεμένους πρώην ΠΑΣΟΚους, τότε χάρισμά του η όποια «νίκη».

(Επίτηδες δεν βάζω τη Χρυσή Αυγή σε όλο αυτό. Η Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο το σύστημα. Κι όταν τα πράγματα πήγαν να στριμώξουν άσχημα, βγήκε μπροστά να αναλάβει την κατάσταση. Και πήρε 400.000 χειροκροτήματα)

Από polyfimoss