Σκέψεις για πολιτικούς-ρομπότ στην Ελλάδα

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Το πείραμα της συντεταγμένης πτώχευσης ελληνικού κράτους και τραπεζών με μηχανισμό υποστήριξης την εσωτερική υποτίμηση και τον δανεισμό από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, παρουσιάζει πλέον πολιτικό πρόβλημα.

Η επιχείρηση να ισοφαριστεί το πολιτικό κόστος από την προκληθείσα ανεργία και την φτωχοποίηση των μικρομεσαίων, στο πλαίσιο της απορρύθμισης του δημοσίου και της αγοράς, με...

ένα μπαράζ ρουσφετολογικών νομοθετημάτων εντός του θέρους, δεν φαίνεται αναγκαία και ικανή συνθήκη για την απόκρουση της φιλόδοξης αριστεράς από την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα.

Εδώ προκύπτει ένα μαθηματικό ζήτημα που φαίνεται να διαταράσσει σοβαρά την παιδαγωγική φιλοσοφία του learning-by-numbers, με την οποία οι έλληνες κυβερνητικοί προσαρμόζονται στα προαπαιτούμενα για την δόση. Υπάρχουν πλέον δύο ισχυρισμοί που δεν εκφράζουν ισοδυναμία. Ο ισχυρισμός του πρωτογενούς πλεονάσματος ως μόνιμη τάση για να είναι αληθής δεν θα πρέπει να είναι αληθής ο ρουσφετολογικός ισχυρισμός περί αναδιανομής του πλεονάσματος, μισθολογικής αποκατάστασης ευαίσθητων φορέων των οργάνων του κράτους και της δικαστικής λειτουργίας, και ανάσχεσης της διαδικασίας εσωτερικής υποτίμησης και φορολογικής αποκλιμάκωσης.

Για να εμφανίζεται αληθής η προπαγανδιστική εκστρατεία περί επιτεύξεως  ενός μηχανισμού για μόνιμη παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος (και μάλιστα τέτοιου ύψους που να επαληθεύει τους ισχυρισμούς για δημοσιονομική εξυγίανση των πειραματιστών της τρόικας) θα πρέπει να διαψευσθούν τα μαζικά ρουσφετολογικά καμώματα των συγκυβερνητών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Το learning-by-numbers, αγαπητέ αναγνώστη, έχει μεθοδολογική έννοια στο βαθμό που πετυχαίνει να συνδέει αρμονικά δύο ισχυρισμούς που δομούν μαθηματική ισοδυναμία, η οποία δηλώνει ότι για να είναι ο ένας αληθής θα πρέπει να είναι αναγκαστικά και ο άλλος αληθής. Για να είναι αληθές το πολιτικοοικονομικό τεχνούργημα του πρωτογενούς πλεονάσματος, θα πρέπει να είναι αληθή τα επιμέρους δημοσιονομικά στοιχεία που το συνθέτουν ως εκτίμηση, τα οποία ωστόσο παύουν να είναι αληθή στο βαθμό που η κυβέρνηση ενδώσει στις μακρο- και μικρορουσφετολογικές πιέσεις που την δονούν αυτή τη στιγμή. Συνεπώς, αφού και οι δύο ισχυρισμοί που δομούν το success story της κυβέρνησης, με μηχανισμό προσαρμογής το learning-by-numbers, δεν είναι αληθείς, είναι και οι  δύο ψευδείς… μόνον που έτσι αποτυγχάνει και μαθηματικώς το πείραμα «σοκ και δέος» της τρόικας στην Ελλάδα!

Έλα τώρα μουντιαλόπληκτε αναγνώστη μου στη θέση του Βερολίνου, της Φραγκφούρτης και του ΔΝΤ. Τί να κάνουν πλέον οι άνθρωποι - γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί, οι παράγοντες της τρόικας - αφού το (Α) θα συνέβαινε, αν και μόνο αν συνέβαινε το (Β) και αφού τώρα το (Β) δεν θα μπορούσε να συμβεί αν στα προαπαιτούμενα για την δόση προσθέσεις τα προαπαιτούμενα για την επανεκλογή βουλευτών από την ΝΔ και το όλον ΠΑΣΟΚ!

Τι να κάνουν, λοιπόν, οι άνθρωποι, προκειμένου να μην υποστούν μια άκρως επιζήμια πολιτική ήττα, με την δραματική αποτυχία του πειράματος στην Ελλάδα; Σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν ιαπωνική τεχνογνωσία και να προετοιμάσουν για μετά τις εκλογές πολιτικούς ρομπότ, που θα αντικαταστήσουν στα αυριανά κυβερνητικά έδρανα τους κεντροαριστερούς και τους κεντροδεξιούς, όπως οι ιάπωνες επιστήμονες κατασκεύασαν τα πρώτα ρομπότ-παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων.

Σημειώστε, πως δεν αστειεύομαι καθόλου και πως παρά την κυρίαρχη άποψη  πως οι έλληνες «παίζουμε με ψυχή», το ελληνικό καθεστώς ηγεμονίας διακρίνεται από κάποιου είδους τεχνική σε συνδυασμό με μαφιόζικη πρακτική ασφαλώς. Τα πρώτα ρομπότ-παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων, για παράδειγμα, κατασκευάστηκαν και λειτουργούν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, αλλά κανείς δεν τα πρόσεξε, μια και αποτελούσαν ένα σχεδόν τέλειο τεχνολογικό δημιούργημα: έμοιαζαν τόσο πολύ με την εικόνα του μέσου έλληνα, ο οποίος δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιληφθεί πως αυτά δεν ήταν υποκείμενα, αλλά απλώς αντικείμενα εκφοράς ενός ξύλινου προπαγανδιστικού λόγου. Ενός τόσο ξύλινου, που κατέληγε να εμφανίζει το απολιτικό - αν όχι πολιτικώς διαστροφικό - ως αντικειμενικό, ρεαλιστικό, σοβαρό, σύγχρονο και τεχνοκρατικά δομημένο.

Μετά την επιτυχία αυτών των παρουσιαστών – ρομπότ, γιατί η τρόικα να μην ελπίζει στην ευδοκίμηση των πολιτικών ρομπότ στην Ελλάδα; Το ζήτημα είναι να ικανοποιηθούν κατά την θερινή περίοδο τα πολιτικοκομματικά προαπαιτούμενα για να παράγει η φθινοπωρινή κάλπη με έναν κάπως φυσιολογικό τρόπο, αυτά τα ρομπότ. Και ομολογουμένως δεν απέχουμε πολύ από αυτό. Ο άναρχος ψυχισμός του έλληνα, μας μάθανε πως τιθασεύεται μόνον δια της ρομποτικής πολιτικής τεχνολογίας, αν απορρίψουμε την εκδοχή των στρατοκρατών. Άσε που τα ρομπότ ταιριάζουν παραδόξως αρμονικότερα στο κλίμα απομαζικοποίησης των αριστερών κινημάτων και της Φραπεδιάς του Ωχαδερφισμού!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis