Το προχτεσινό (27 Ιούνη 2014) πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» για την άγρια εκμετάλλευση των απασχολούμενων και στον κλάδο του τουρισμού, είναι δεόντως αποκαλυπτικά για τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Αυτές οι συνθήκες, έχουν επιβληθεί- και στην Ελλάδα- από το διευθυντήριο των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τις ηγεσίες των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα ή θεωρούν ωφέλιμη των παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχετικό ρεπορτάζ με τον εύστοχο τίτλο «Δουλεμπορικά» στον τουρισμό προσφέρουν τζάμπα εργαζόμενους» (το αναδημοσίευσε ο Ημεροδρόμος), είναι ένα ακόμη στοιχείο, που επιβεβαιώνει, αυτό που έλεγε...
πριν από 35 χρόνια το ΚΚΕ (όταν καταψήφιζε τη συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ), σημειώνοντας πως η ένταξη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα και τον ελληνικό λαό.
Αξίζει τον κόπο- για όσους έχουν ασθενή ή επιλεκτική μνήμη είτε δεν γνωρίζουν γιατί είναι νεώτεροι- να θυμίσουμε 3 βασικούς σταθμούς στην πορεία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Και οι 3 σταθμοί, έχουν να κάνουν με τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η πρόσδεση της Ελλάδας σε μια ιμπεριαλιστική Ένωση χωρών, όπως ήταν η ΕΟΚ που μετονομάστηκε από το 1993 σε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Συνθήκη Ενταξης στην ΕΟΚ
Πρώτος σταθμός το 1979, που υπερψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων η Συνθήκη ένταξης της Ελλάδας στην Ενιαία Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με επικεφαλής τον «εθνάρχη» Κ. Καραμανλή (αυτός που δήλωνε με …περηφάνια το «ανήκομεν εις την Δύσιν»), υποστήριζε πως μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, «οι Έλληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια»! Μαζί τους συμφωνούσαν και άλλα κόμματα, που θεωρούσαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ως επωφελή για τη χώρα. Ο μόνος ισχυρός- και ειλικρινής- αντίλογος, απέναντι σε όλους εκείνους που εξωράιζαν την πολιτική της ΕΟΚ, ήταν το ΚΚΕ. Με καθαρή γλώσσα και πειστικά επιχειρήματα, το ΚΚΕ παρομοίαζε την ΕΟΚ με «λάκκο λεόντων» όπου κυριαρχούν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Προειδοποιούσε, μάλιστα, από τότε, πως η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, θα έχει μεταξύ άλλων και τις εξής δύο συνέπειες: 1). Η Ελλάδα θα χάσει μέρος της οικονομικής και όχι μόνο ανεξαρτησίας. 2). Οι Έλληνες εργαζόμενοι θα μετατραπούν, από παραγωγοί υλικών αγαθών, σε …«γκαρσόνια» της ΕΟΚ που θα εξυπηρετούν τους τουρίστες της Ευρώπης! Για να είμαστε δίκαιοι, ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, είχε ταχθεί τότε και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που είχε υιοθετήσει το σύνθημα του ΚΚΕ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Μόνο που όπως αποδείχτηκε το 1981- όταν έγινε κυβέρνηση- η αντίθεση του ΠΑΣΟΚ στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ήταν κάλπικη, καθώς είχε γίνει για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Έτσι, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνες, που δέχτηκαν τα αργύρια ΕΕ (πακέτα Ντελόρ) κλπ, με αντάλλαγμα τις χωματερές αγροτικών προϊόντων (και άρα το σταδιακό ξεκλήρισμα των αγροτών και άλλων προϊόντων), την κατάργηση των ενισχύσεων για τη στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας και άλλων παραγωγικών μονάδων δημόσιου χαρακτήρα κλπ.
Πρώτος σταθμός το 1979, που υπερψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων η Συνθήκη ένταξης της Ελλάδας στην Ενιαία Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με επικεφαλής τον «εθνάρχη» Κ. Καραμανλή (αυτός που δήλωνε με …περηφάνια το «ανήκομεν εις την Δύσιν»), υποστήριζε πως μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, «οι Έλληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια»! Μαζί τους συμφωνούσαν και άλλα κόμματα, που θεωρούσαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ως επωφελή για τη χώρα. Ο μόνος ισχυρός- και ειλικρινής- αντίλογος, απέναντι σε όλους εκείνους που εξωράιζαν την πολιτική της ΕΟΚ, ήταν το ΚΚΕ. Με καθαρή γλώσσα και πειστικά επιχειρήματα, το ΚΚΕ παρομοίαζε την ΕΟΚ με «λάκκο λεόντων» όπου κυριαρχούν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Προειδοποιούσε, μάλιστα, από τότε, πως η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, θα έχει μεταξύ άλλων και τις εξής δύο συνέπειες: 1). Η Ελλάδα θα χάσει μέρος της οικονομικής και όχι μόνο ανεξαρτησίας. 2). Οι Έλληνες εργαζόμενοι θα μετατραπούν, από παραγωγοί υλικών αγαθών, σε …«γκαρσόνια» της ΕΟΚ που θα εξυπηρετούν τους τουρίστες της Ευρώπης! Για να είμαστε δίκαιοι, ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, είχε ταχθεί τότε και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που είχε υιοθετήσει το σύνθημα του ΚΚΕ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Μόνο που όπως αποδείχτηκε το 1981- όταν έγινε κυβέρνηση- η αντίθεση του ΠΑΣΟΚ στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ήταν κάλπικη, καθώς είχε γίνει για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Έτσι, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνες, που δέχτηκαν τα αργύρια ΕΕ (πακέτα Ντελόρ) κλπ, με αντάλλαγμα τις χωματερές αγροτικών προϊόντων (και άρα το σταδιακό ξεκλήρισμα των αγροτών και άλλων προϊόντων), την κατάργηση των ενισχύσεων για τη στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας και άλλων παραγωγικών μονάδων δημόσιου χαρακτήρα κλπ.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ
Δεύτερος σταθμός, το 1992 που υπερψηφίστηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ. Την υπερψήφισαν οι βουλευτές όλων των πολιτικών κομμάτων της Βουλής ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πολιτική Άνοιξη, Συνασπισμός της Αριστεράς), εκτός από του ΚΚΕ. Με τη συνθήκη αυτή, η ΕΟΚ μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα τέθηκαν τα θεμέλια για τη συγκρότηση μιας ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, με τη μεταφορά δικαιωμάτων άσκησης και χάραξης των πολιτικής από τις χώρες- μέλη της ΕΕ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Οι κάθε είδους υπέρμαχοι της συνθήκης του Μάαστριχτ, γνώριζαν πολύ καλά, ότι με την εφαρμογή της νέας συνθήκες (από την 1-1-1993) ενισχύεται ο πολιτικός χαρακτήρας της ΕΕ και αδυνατίζει ο ρόλος των κυβερνήσεων των χωρών. Με απλά λόγια όλοι εκείνοι που υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, γνώριζαν ότι ψηφίζουν για την παραπέρα εκχώρηση δικαιωμάτων χάραξης και άσκησης πολιτικής (νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής κλπ) από την ελληνική κυβέρνηση, στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αδιάψευστος μάρτυρας και το γεγονός ότι από το 1993 και μετά, όλο και πιο συχνά ακούγαμε από τα χείλη πρωθυπουργών, υπουργών και βουλευτών να δικαιολογούν τα διάφορα αντιλαϊκά μέτρα με το γνωστό επιχείρημα: «Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, αφού αυτά προβλέπονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ»! Με την τακτική αυτή, άφηναν να εννοηθεί ότι ο «κακός» είναι η ΕΕ και όχι οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι με την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είχαν εξουσιοδοτήσει τους επιτρόπους και τα άλλα- ελεγχόμενα από τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές- όργανα της ΕΕ να καθορίζουν τις πολιτικές που θα εφαρμόζεται σε κάθε χώρα μέλος της ΕΕ.
Δεύτερος σταθμός, το 1992 που υπερψηφίστηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ. Την υπερψήφισαν οι βουλευτές όλων των πολιτικών κομμάτων της Βουλής ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πολιτική Άνοιξη, Συνασπισμός της Αριστεράς), εκτός από του ΚΚΕ. Με τη συνθήκη αυτή, η ΕΟΚ μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα τέθηκαν τα θεμέλια για τη συγκρότηση μιας ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, με τη μεταφορά δικαιωμάτων άσκησης και χάραξης των πολιτικής από τις χώρες- μέλη της ΕΕ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Οι κάθε είδους υπέρμαχοι της συνθήκης του Μάαστριχτ, γνώριζαν πολύ καλά, ότι με την εφαρμογή της νέας συνθήκες (από την 1-1-1993) ενισχύεται ο πολιτικός χαρακτήρας της ΕΕ και αδυνατίζει ο ρόλος των κυβερνήσεων των χωρών. Με απλά λόγια όλοι εκείνοι που υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, γνώριζαν ότι ψηφίζουν για την παραπέρα εκχώρηση δικαιωμάτων χάραξης και άσκησης πολιτικής (νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής κλπ) από την ελληνική κυβέρνηση, στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αδιάψευστος μάρτυρας και το γεγονός ότι από το 1993 και μετά, όλο και πιο συχνά ακούγαμε από τα χείλη πρωθυπουργών, υπουργών και βουλευτών να δικαιολογούν τα διάφορα αντιλαϊκά μέτρα με το γνωστό επιχείρημα: «Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, αφού αυτά προβλέπονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ»! Με την τακτική αυτή, άφηναν να εννοηθεί ότι ο «κακός» είναι η ΕΕ και όχι οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι με την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είχαν εξουσιοδοτήσει τους επιτρόπους και τα άλλα- ελεγχόμενα από τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές- όργανα της ΕΕ να καθορίζουν τις πολιτικές που θα εφαρμόζεται σε κάθε χώρα μέλος της ΕΕ.
Η καπιταλιστική κρίση
Τρίτος σταθμός, ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων- που υπερασπίστηκαν, ανέχτηκαν ή δεν αντέδρασαν όσο έπρεπε, στην πρόσδεση και παραμονή της Ελλάδας στο άρμα της ΕΟΚ ή ΕΕ των μονοπωλίων και της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ- να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, που εκδηλώθηκε και στην Ελλαδα το 2007. Έχουμε κατά νου τα δύο, πρώην μεγάλα, κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που στα 33 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, εφάρμοσαν με ευλαβική συνέπεια τα μέτρα και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οδήγησαν στην υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου αλλά και των νοικοκυριών, στην αποβιομηχάνιση της χώρας και το βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτοκτηνοτρόφων, στην εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη και μια σειρά άλλα προβλήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι τα ίδια κόμματα, που αντί ομολογήσουν δημόσια τις ευθύνες τους και να εξαφανιστούν από προσώπου γης, οι ηγεσίες τους το παίζουν τώρα και … «σωτήρες». Εντελώς ξεδιάντροπα, επιμένουν να υπερασπίζονται το «νέο μοντέλο» των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ, με επιχείρημα πως οι βάρβαρες πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν στους εργαζόμενους με τα Μνημόνια και άλλες φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις, είναι …«μονόδρομος» για να σωθεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός από τη χρεοκοπία! Στα πλαίσια αυτά, οι συγκυβερνώντες υπερψήφισαν και εφαρμόζουν πιστά (άλλοτε με δεξιά και άλλοτε με αριστερά «δεκανίκια») και εφαρμόζουν με αφοσίωση τα Μνημόνια, τα Μακροχρόνια Προγράμματα (Σταθεροποίησης ή Ανάπτυξης) και άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Επιμένουν δηλαδή στην υπεράσπιση μέτρων και πολιτικών που οδηγούν στην σταθερή αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, με την παραπέρα εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς.
Τρίτος σταθμός, ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων- που υπερασπίστηκαν, ανέχτηκαν ή δεν αντέδρασαν όσο έπρεπε, στην πρόσδεση και παραμονή της Ελλάδας στο άρμα της ΕΟΚ ή ΕΕ των μονοπωλίων και της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ- να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, που εκδηλώθηκε και στην Ελλαδα το 2007. Έχουμε κατά νου τα δύο, πρώην μεγάλα, κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που στα 33 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, εφάρμοσαν με ευλαβική συνέπεια τα μέτρα και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οδήγησαν στην υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου αλλά και των νοικοκυριών, στην αποβιομηχάνιση της χώρας και το βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτοκτηνοτρόφων, στην εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη και μια σειρά άλλα προβλήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι τα ίδια κόμματα, που αντί ομολογήσουν δημόσια τις ευθύνες τους και να εξαφανιστούν από προσώπου γης, οι ηγεσίες τους το παίζουν τώρα και … «σωτήρες». Εντελώς ξεδιάντροπα, επιμένουν να υπερασπίζονται το «νέο μοντέλο» των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ, με επιχείρημα πως οι βάρβαρες πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν στους εργαζόμενους με τα Μνημόνια και άλλες φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις, είναι …«μονόδρομος» για να σωθεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός από τη χρεοκοπία! Στα πλαίσια αυτά, οι συγκυβερνώντες υπερψήφισαν και εφαρμόζουν πιστά (άλλοτε με δεξιά και άλλοτε με αριστερά «δεκανίκια») και εφαρμόζουν με αφοσίωση τα Μνημόνια, τα Μακροχρόνια Προγράμματα (Σταθεροποίησης ή Ανάπτυξης) και άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Επιμένουν δηλαδή στην υπεράσπιση μέτρων και πολιτικών που οδηγούν στην σταθερή αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, με την παραπέρα εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς.
ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ενωση
Αν, λοιπόν, βάλουμε σε μια ζυγαριά το σύνολο των εξελίξεων στην Ελλάδα τα τελευταία 33 χρόνια (από την ένταξη στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα), το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Στην ουσία, επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι θέσεις του ΚΚΕ, πως η ένταξη της Ελλάδας σε μια μονοπωλιακή ένωση, θα αποδειχτεί καταστροφική για τη χώρα και τον εργαζόμενο λαό. Αντίθετα διαψεύστηκαν οικτρά όλοι εκείνοι (αρχικά η ΝΔ με τους ευρωκομουνιστές και άλλους «φιλοευρωπαϊστές» και αργότερα το ΠΑΣΟΚ με άλλους σοσιαλίζοντες) που μιλούσαν για «Ευρώπη των λαών» και άλλα παρόμοια. Αντί οι Έλληνες εργαζόμενοι «να τρώνε με χρυσά κουτάλια», όπως υποσχόταν οι κάθε είδους υπέρμαχοι και θιασώτες της ένταξης στην ΕΟΚ, έχασαν και τα κουτάλια και τα πιρούνια.
Έτσι, σήμερα, που η πραγματική ανεργία κινείται γύρω και πάνω από 30%- και για τους νέους κοντά στο 60%- πολλοί Έλληνες με πτυχία και μεταπτυχιακά θα δεχόταν με ευχαρίστηση να εργαστούν ακόμη και ως «γκαρσόνια» με την προϋπόθεση ότι θα αμείβονται με μισθό που θα τους εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Επειδή, όμως, τα σύγχρονα μοντέλα απασχόλησης που έχει επεξεργαστεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών και εφαρμόζονται στις χώρες- μέλη της ΕΕ, θέλουν φτηνή εργατική δύναμη και άρα τους εργαζόμενους να εργάζονται με συμβολικούς μισθούς (όπως των πρακτικάριων στις ξενοδοχειακές και άλλες επιχειρήσεις), ο κίνδυνος της πείνας και της εξαθλίωσης θα απειλεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μόνο αν ανατραπούν οι βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, που εφαρμόζονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες, θα μπορέσουν και οι εργαζόμενοι να αποτρέψουν τον κίνδυνο της φτώχειας, της πείνας και της κοινωνικής εξαθλίωσης.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΚΑΣ από imerodromos
Αν, λοιπόν, βάλουμε σε μια ζυγαριά το σύνολο των εξελίξεων στην Ελλάδα τα τελευταία 33 χρόνια (από την ένταξη στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα), το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Στην ουσία, επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι θέσεις του ΚΚΕ, πως η ένταξη της Ελλάδας σε μια μονοπωλιακή ένωση, θα αποδειχτεί καταστροφική για τη χώρα και τον εργαζόμενο λαό. Αντίθετα διαψεύστηκαν οικτρά όλοι εκείνοι (αρχικά η ΝΔ με τους ευρωκομουνιστές και άλλους «φιλοευρωπαϊστές» και αργότερα το ΠΑΣΟΚ με άλλους σοσιαλίζοντες) που μιλούσαν για «Ευρώπη των λαών» και άλλα παρόμοια. Αντί οι Έλληνες εργαζόμενοι «να τρώνε με χρυσά κουτάλια», όπως υποσχόταν οι κάθε είδους υπέρμαχοι και θιασώτες της ένταξης στην ΕΟΚ, έχασαν και τα κουτάλια και τα πιρούνια.
Έτσι, σήμερα, που η πραγματική ανεργία κινείται γύρω και πάνω από 30%- και για τους νέους κοντά στο 60%- πολλοί Έλληνες με πτυχία και μεταπτυχιακά θα δεχόταν με ευχαρίστηση να εργαστούν ακόμη και ως «γκαρσόνια» με την προϋπόθεση ότι θα αμείβονται με μισθό που θα τους εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Επειδή, όμως, τα σύγχρονα μοντέλα απασχόλησης που έχει επεξεργαστεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών και εφαρμόζονται στις χώρες- μέλη της ΕΕ, θέλουν φτηνή εργατική δύναμη και άρα τους εργαζόμενους να εργάζονται με συμβολικούς μισθούς (όπως των πρακτικάριων στις ξενοδοχειακές και άλλες επιχειρήσεις), ο κίνδυνος της πείνας και της εξαθλίωσης θα απειλεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μόνο αν ανατραπούν οι βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, που εφαρμόζονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες, θα μπορέσουν και οι εργαζόμενοι να αποτρέψουν τον κίνδυνο της φτώχειας, της πείνας και της κοινωνικής εξαθλίωσης.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΚΑΣ από imerodromos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου