Ταξίδι στο χρόνο

Στα χρόνια αυτά, κατά τα οποία τη χώρα έχουν κυβερνήσει σχεδόν όλοι όσοι έκαναν τις επιλογές που έφεραν τη χώρα σε αποσύνθεση σε συνεργασία με τους εκπροσώπους της τρόικα, το κυβερνητικό έργο δεν μπορεί να μετρηθεί σε πραγματικό χρόνο. Και δεν μπορεί γιατί και μόνο τα νομοθετήματα που ψηφίστηκαν σε αυτή βουλή και με αυτόν τον (πέρα από τα όρια της δημοκρατίας) τρόπο, θα μας πάρει καιρό να τα δούμε να εφαρμόζονται μπροστά στα μάτια μας.

Ως θαυμαστής της βρετανικής κουλτούρας δεν θα μπορούσα να κρύψω την συμπάθειά μου στον Doctor Who, επειδή είναι ένας ήρωας που μπορεί να σε βάλει να “ταξιδέψεις” στο χρόνο, με βάση τα δεδομένα που η σύγχρονη γνώση σου προσφέρει. Για μένα, όποιος ονειρεύεται, χρονοταξιδιώτης είναι, αλλά αυτή ίσως είναι μια καλή συζήτηση για κάποια άλλη φορά.

Μπορεί λοιπόν, το ταξίδι στο χρόνο να είναι μία έννοια αρεστή σε ονειροπόλους και λοιπούς “τεμπέληδες” αυτού του κόσμου, το “ταξίδι” στην επιβολή του μνημονίου όμως το ζούμε...

κάθε ημέρα, και τα επόμενα χρόνια θα το ζούμε ακόμα πιο έντονα. Πολύ απλά, γιατί οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα διαγράψουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της κοινωνίας μας.

Αν επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στην εικόνα που θα έχει η χώρα τα επόμενα χρόνια, μαζί θα περάσουμε από δημόσια νοσοκομεία στα οποία ο κόσμος κάνει ουρά στο ταμείο για να καταβάλει εισιτήριο, ως επί το πλείστον ανασφάλιστοι, αφού πλέον οι ασφαλισμένοι θα έχουν ανακαλύψει το συμφέρον τους στην ιδιωτική υγεία, που θα δουλεύει ρολόι.

Θα περάσουμε μια βόλτα από δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια που θα λειτουργούν με χορηγούς, ακολουθώντας συγκεκριμένα προγράμματα εγκεκριμένα από τις εταιρείες που τα χρηματοδοτούν. Τα ιδιωτικά σχολεία ήδη θα είναι η μόνη λύση για όποιον γονιό σέβεται το παιδί του και καταφέρνει να κάνει το σκατό του παξιμάδι για μια αξιοπρεπή Παιδεία.

Μετά μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στα τα τεχνικά έργα που θα έχουν αναλάβει οι εθνικοί μας εργολάβοι, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνοι. Όλο και κάποιος Καταρινός, κάποιοι Κινέζοι, κάποιος τρελός Ρώσος μεγιστάνας θα έχει καταφέρει να “χωθεί” στο έργο. Παράλληλα με την αγορά ενός κομματιού της ηλεκτρικής ενέργειας, ενός οικοπέδου άντλησης υδρογονανθράκων ή κάποιου νησιού.

Ύστερα, δεν έχουμε παρά να κάνουμε ένα πέρασμα από τους χώρους εργασίας. Εκεί που το οκτάωρο αποτελεί παρελθόν από χρόνια και η “ευελφάλια” της Διαμαντοπούλου θα έχει γεμίσει τον κόσμο με Ανάπτυξη.

Δεκάωρα σπαστά, οχτάωρα δηλωμένα σαν τετράωρα, πληρωμή με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ, για μεγάλα εμπορικά, για ηλεκτρικό ρεύμα ή για παροχή νερού. Η ασφάλιση θα είναι ένα πρόβλημα του εργαζόμενου, και ως τέτοιο θα πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνος του. Χωρίς να βαραίνει την επιχείρηση μια τέτοια ευθύνη.

Όλα όσα οι νόμοι των μνημονίων προβλέπουν, έχουν ψηφιστεί για να εφαρμοστούν.

Αστυνομία σε κάθε γωνία, μη επανδρωμένα αεροσκάφη που θα επιβλέπουν και θα επιβάλλουν την τάξη στην κίνηση των δρόμων, στις πλατείες και στις διαδηλώσεις.

Χρεωμένοι που θα κυκλοφορούν με ηλεκτρονικά βραχιολάκια στο χέρι, σαν, εναλλακτική της φυλακής, τιμωρία για την μη καταβολή των οφειλών τους.

Φυλακές χωρίς δικαίωμα αδειών, ιατρικής περίθαλψης, αξιοπρεπούς διαβίωσης και με καθαρά τιμωρητικό χαρακτήρα. Φυλακές χωρίς ουσιαστικό δικαίωμα επανένταξης στην κοινωνία.

Σπίτια σε πόλεις και χωριά χωρίς το δικαίωμα καλλιέργειας αγαθών, που βάση νόμου θα πρέπει να λαμβάνουν πλέον έγκριση από το κράτος.

Τροφές μεταλλαγμένες και νερό σε μπουκάλες σε ράφια σούπερ μάρκετ και μικρές αγορές.

Ηλεκτρική ενέργεια, δίκτυα τηλεπικοινωνιών, δίκτυα παροχής νερού, όλα πλέον ιδιοκτησίες ιδιωτικών επιχειρήσεων, που με άνεση θα ανεβοκατεβάζουν τις τιμές και χωρίς καμία υποχρέωση για κοινωνική πολιτική.

Μπορώ να συνεχίσω για ώρες ατελείωτες το ταξίδι μου στο χρόνο, όμως υπάρχει κίνδυνος να μείνω εκεί. Και να αποδεχτώ πως ζούμε παγιδευμένοι σε ένα μέλλον αδιόρατο, αδιαπέραστο, σκοτεινό και έτοιμο να μας κατασπαράξει.

Όμως, όσο δυσοίωνο και εάν είναι αυτό το μέλλον, δεν ζούμε ήδη εκεί. Ζούμε στο παρόν.

Και το παρόν είναι ακόμα στα χέρια μας. Όσο προδιαγεγραμμένα και αν είναι τα πράγματα, η δική μας συμβολή ή απουσία είναι που θα τα πραγματώσει.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας ή φαντασιόπληκτος για να φανταστεί την εικόνα της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου, στις επόμενες δεκαετίες. Φτάνει να ρίξει μια ματιά στις αποφάσεις που έχει πάρει η κυρίαρχη ομάδα που κυβερνάει τη χώρα.

Ούτε χρειάζεται να είναι κανένας διδάκτωρ της Αριστεράς για να καταλάβει πως η μόνη άμυνα που μπορεί να στηθεί απέναντι από όλα τα παραπάνω θα πρέπει να πηγάζει από τα σωθικά της κοινωνίας και να επικεντρώνεται στον άνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο.

Όσοι άνθρωποι ήρθαν στη γη, όσοι άνθρωποι γεννήθηκαν πριν από εμάς, έμελλε κάτι να βρουν. Σε κάποια κατάσταση ο πλανήτης να είναι. Η Ιστορία, η εξέλιξη. Εμείς έμελλε να βρούμε έναν κόσμο γραμμένο. Και δη, ξεγραμμένο.

Δεν ξέρω τι αίσθηση είχε ο προλετάριος του Μεσαίωνα, ή τι σκεφτόταν ο δούλος της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά πάντα ο κόσμος προχωρούσε.

Όση δύναμη και να συγκέντρωναν οι λίγοι, πάντα οι πολλοί έβρισκαν τον τρόπο να την αναχαιτίσουν. Και να συνεχίζουν να εξελίσσονται.

Το επίπεδο της τεχνολογίας και της επιστημονικής γνώσης σήμερα, δεν επιτρέπει να οπισθοδρομήσουμε σε εποχές που αυτά τα κατείχαν οι λίγοι και ισχυροί.

Δικαιούμαστε να μη ζήσουμε ξανά μια ζωή είλωτα και αλυσοδεμένου, και αυτό είναι ένα ταξίδι στο χρόνο που δεν πρέπει να κάνουμε.

Από Ρεμπελίσκος