Το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα πονηρό αδιέξοδο. Είναι καταδικασμένος να κυβερνήσει και υπάρχουν κάποιοι στις τάξεις του που θα το κάνουν ακόμη και με το ζόρι.

Πολλά “θαύματα” συνέβησαν από τον Νοέμβρη του 2011 μέχρι τον Ιούνη του 2012. Από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και τον Παπαδήμο, εώς το τρίπτυχο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ κι εσχάτως το ζευγάρι ΝΔ-Βενιζέλο.

Μέσα στα δύο αυτά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απέβαλε την “ανακούφιση” της ήττας του 2012. Όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, λίγοι...

ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι θα κυβερνήσουν. Και δεν είχαν άδικο.

Στην πορεία, τα πράγματα εγκλωβίστηκαν σε έναν σκληρό πόλεμο που η μία λάσπη διαδεχόταν την άλλη. Μέρα παρά μέρα κάτι συνέβαινε. Από τον Απρίλη του 2012 μέχρι και τα μέσα του 2013 είδαμε να περνούν μπροστά μας “υγειονομικές βόμβες” σε μορφή εξαθλιωμένων γυναικών, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς κρατουμένων, παρέλαση ξυλοκοπημένων συλληφθέντων, πραγματικές μάχες στα βουνά της Χαλκιδικής, ανοιχτές κατηγορίες για τρομοκρατία εντός της βουλής αλλά και από τηλεοράσεις-ραδιόφωνα-εφημερίδες, ερωτοτροπίες με τους ναζί, και πολλά ακόμη.

Είδαμε επίσης τις υποσχέσεις που κρέμονταν στα εκλογικά κέντρα του Μαΐου του 2012 να πετιούνται στα σκουπίδια, αλλά κυρίως γίναμε μάρτυρες του τέλους των επιχειρημάτων της τηλεφοβίας.

Δεν υπάρχει πλέον κάτι να προσάψουν στον “εχθρό”. Τα πυρομαχικά τελειώσανε. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα, μαζί τους τέλειωσαν και οι αντοχές. Πέντε-έξι μαντρόσκυλα απέμειναν να γαυγίζουν βραχνιασμένα.

Εδώ λοιπόν έρχεται το αδιέξοδο της εξουσίας. Μαζί του κι η αμηχανία.

Μια συνεργασία με το ΚΚΕ θα έδινε πολλές λύσεις και θα έδινε κουράγιο σε κάποιους. Όχι με τις ιδέες του ή τα άξια στελέχη του – η αλήθεια είναι ότι πάσχει κι από τα δύο. Αλλά μόνο και μόνο με τη “φανέλα”.

Το ΚΚΕ δέχτηκε να παίξει τον βρώμικο ρόλο που έπαιζε πάντα. Γιατί είναι βρώμικος ο ρόλος σου όταν ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, εσύ δίνεις τα ρέστα σου πολεμώντας εκείνον που δεν κυβέρνησε ποτέ.

Είναι μάλιστα λυπηρό να διαβάζεις τα λόγια στελεχών του ΚΚΕ, τα οποία μεταφέρουν μια άλλου είδους θεωρία των άκρων ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και με την χρυσή αυγή – χαρακτηριστικό παράδειγμα η θεωρία του “μια απ’ τα ίδια” σε περίπτωση που στον β’ γύρο των εκλογών της Αθήνας φτάσουν οι Κασιδίαρης και Σακελλαρίδης, τα περί “τσογλιανιού, κωλοτούμπα και ακροβάτη” για τον Τσίπρα, τον χαρακτηρισμό “απολειφάδια του οπορτουνισμού” του ΓΓ για όσους έφυγαν από το κόμμα, αλλά και τα πρόσφατα λόγια του Κουτσούμπα στο Βήμα:

«Μια τυφλή οργή μπορεί ευκαιριακά να πριμοδοτήσει και αντιδραστικά σχήματα, όπως οι εγκληματίες ναζιστές της Χρυσής Αυγής, μπορεί να πλέει σε «θολά ποτάμια», μπορεί να στεγάζεται σε καιροσκόπους και τυχοδιώκτες της «κυβερνώσας Αριστεράς» ή σε σχήματα διαχείρισης που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για καλύτερη διαχείρηση (…)».

Κι επειδή η πριμοδότηση του μίσους και της εκδικητικότητας δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των φασιστών, ούτε ζούμε στο Στρουμφοχωριό ή το Γαλατικό χωριό όπου όλοι θα μαζεύονται κάθε βράδυ για τσιμπούσια με αγριογούρουνα που έχουν ένα κόκκαλο, κάποιος θα βρεθεί να κάνει αυτό που όλοι θέλουν αλλά λίγοι πλέον μπορούν.

Εδώ ξεκινούν τα βάσανα.

Οι προσδοκίες μιας αριστερής κυβέρνησης είναι ο γκρεμός.

Οι ανασυνταγμένοι αυλοκόλακες παρέα με όσους την έχουν στημένη στη γωνία, είναι το ρέμα.

Μπροστά στο ενδεχόμενο να ξεριζωθούν κατεστημένα δεκαετιών, ο πόλεμος θα είναι αδυσώπητος και δεν θα λογαριάσει τα μέσα. Κάθε λοξοδρόμηση θα ακολουθείται από συνεχή ραπίσματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βάλει πολύ καλά στο μυαλό του ότι συμμαχίες πέρα από αυτές με τον κόσμο, δεν θα βρει εκεί έξω. Κι ειδικά εκεί που πρέπει να ρίξει από το πρώτο δευτερόλεπτο το βάρος του.

Ο κόσμος θα πιστέψει εκείνον που θα του μιλήσει για δικαιοσύνη κι όχι για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Για ελευθερίες κι όλοι για δημοσιονομική σταθερότητα.

Για δικαιώματα κι όχι για το τι θα γίνει αν κάποιος τους πει nein.

Πρώτα από όλα όμως πρέπει να ξέρει να δίνει τις σωστές απαντήσεις. Να γνωρίζει πως όταν τον ρωτάνε “πού θα βρει τα λεφτά”, να απαντά:

Στο ένα δις ρευστό των μεγαλοεργολάβων και τα 7,5 που έρχονται. Στην περιουσία της ΑΤΕ που χαρίστηκε για 95 εκατ. όταν μόνο η αξία των ακινήτων της ξεπερνά το 1 δις. Στους φόρους μεταβίβασης των κυπριακών υποκαταστημάτων στην τράπεζα Πειραιώς οι οποίοι διαγράφηκαν και ξεπερνούν τα 100 εκατ. Στις ανείσπρακτες ρήτρες δημοσίων έργων για τα οποία έσπευσε το κράτος να πληρώσει προκαταβολικά αλλά δεν παραδόθηκαν ποτέ. Στο 1 δις ευρώ προστίμων σε Βαρδινογίαννη και Λάτση για τις Μότορ Όιλ και ΕΛΠΕ, τα οποία σβήστηκαν με τροπολογία της βουλής. Στα 700 εκατ. ευρώ που χάθηκαν από το “χάρισμα” των ψηφιακών συχνοτήτων στην Digea των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών. Στο ανείσπρακτο ΦΠΑ του Ελευθέριος Βενιζέλος, το οποίο ξεπερνά τα 150 εκατ. Στα 230 εκατ. ευρώ χρεών του Μεγάρου Μουσικής. Στο ασύλληπτο κόστος της παραχώρησης του Ελληνικού σε εξευτελιστική τιμή. Στα 200 και πλέον εκατομμύρια των χρεών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (αλήθεια πού είναι αυτό το πόρισμα των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ;).

Είναι τόσα πολλά ακόμη, που η λίστα δεν τελειώνει.

Αν αυτό είναι το “αδιέξοδο” που θέλει να αναλάβει το ΣΥΡΙΖΑ, ας το κάνει. Αφού πρώτα το πάρει απόφαση. Γιατί ο χρόνος τέλειωσε.

Από polyfimoss