Η καταστρατήγηση του Συντάγματος

Μέσα στον εκλογικό ορυμαγδό των τελευταίων ημερών πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την κοινή γνώμη η δημοσίευση δύο καίριων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας (1764 και 1766/2014), με τις οποίες κρίθηκε σύμφωνη με το Σύνταγμα η πολιτική επιστράτευση απεργών και ειδικότερα τόσο των εκπαιδευτικών της Μέσης Εκπαίδευσης όσο και των εργαζομένων στο Μετρό.

Οι αποφάσεις αυτές, με την ευφάνταστη αιτιολογία ότι οι συγκεκριμένες απεργίες έθεταν σε κίνδυνο τη...

δημόσια υγεία (!), αποτελούν ένα νέο σταθμό στην ολέθρια πορεία προς την καταστρατήγηση του Συντάγματος. Είχε προηγηθεί σειρά εξίσου προκλητικών και νομικά ανέρειστων αποφάσεων του ίδιου δικαστηρίου, που θεώρησαν ότι δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα το «κούρεμα» των ομολογιούχων-φυσικών προσώπων με το PSI του 2012 (ήδη αρκετά από τα θύματα έχουν αυτοκτονήσει), το «χαράτσι» στα ακίνητα και πολλά άλλα.

Είναι εμφανές ότι όπως είχε συμβεί και στα πέτρινα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας (1936-1941) και του εμφυλιοπολεμικού παρασυντάγματος (1944-1967), το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο δεν θέλει ή δεν μπορεί να υπερασπιστεί το θεμελιώδη νόμο της χώρας απέναντι σε κυβερνήσεις οι οποίες τον καταπατούν συστηματικά και προσχεδιασμένα. Τα υπόλοιπα δικαστήρια δεν έχουν την ίδια προνομιακή θέση με το Συμβούλιο της Επικρατείας μέσα στο πλαίσιο της κατανομής των δικαιοδοσιών και συνεπώς, ακόμη και αν αποδειχτούν τολμηρότερα από αυτό στην άσκηση του ελέγχου της συνταγματικότητας των μνημονιακών νόμων (όπως πράγματι συμβαίνει με αρκετά Πρωτοδικεία), δεν είναι αντικειμενικά σε θέση να διασφαλίσουν την τήρηση του Συντάγματος.

Η μνημονιακή συγκυβέρνηση μένει έτσι ασύδοτη στο καταστροφικό για τη συνταγματική νομιμότητα έργο της και μόνη ελπίδα για την προάσπιση της τελευταίας είναι η ανατροπή των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Ως τότε το Σύνταγμα θεωρητικά ισχύει, αλλά πρακτικά δεν εφαρμόζεται, τουλάχιστον ως προς εκείνες τις διατάξεις του που αφορούν τα κρίσιμα ζητήματα της ζωής των ανθρώπων μέσα στη μνημονιακή λαίλαπα.

Κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις εξάλλου είναι εκτός τόπου και χρόνου η συζήτηση για αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία επιχείρησε να ανοίξει προεκλογικά ο «πρόεδρος» (κατ' ουσία αιρετός μονάρχης) της «Νέας Δημοκρατίας». Οι προεκλογικές περίοδοι ούτως ή άλλως δεν προσφέρονται για ευρύτερες συναινέσεις, όπως αυτές που απαιτούνται κατά το άρθρο 110 του Συντάγματος, για να επιτευχθεί η αναθεώρησή του. Πολύ περισσότερο όμως καταδεικνύει έλλειψη θεσμικής σοβαρότητας η ανακοίνωση προσωπικά από τον πρωθυπουργό μιας δέσμης τριάντα (!) ιδεών για αναθεώρηση, διατυπωμένων ως επί το πλείστον με χαρακτηριστικά αόριστο τρόπο, αντί για υποβολή σχετικής πρότασης στη Βουλή με τις υπογραφές τουλάχιστον 50 βουλευτών, όπως προβλέπει η παραπάνω συνταγματική διάταξη.

Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο σήμερα για την πολιτεία μας δεν είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά η τήρησή του. Και περαιτέρω το ζητούμενο για τη χώρα και την κοινωνία μας είναι η ανατροπή του καθεστώτος της μνημονιακής υποτέλειας και η χάραξη ενός δικού μας δρόμου, που θα οδηγεί στην παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι στη βίαιη πτωχοποίηση. Το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει την Κυριακή 25 Μαΐου 2014.

 Του ΚΩΣΤΑ Χ. ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ καθηγητή Νομικής Σχολής ΑΠΘ, υποψήφιου ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ

Από enet, μοντάζ Γρέκι