Κι εσύ τέκνον... Ρούτε;

Η δικαίωση του βασικού μας επιχειρήματος όλα αυτά τα χρόνια έφτασε μέσω... Ολλανδίας!
Τι συνέβη;
Ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, Μαρκ Ρούτε, όπως αποκαλύφθηκε χθες σε εφημερίδα της χώρας, απείλησε το 2012 την Ε.Ε. με έξοδο της χώρας του από την Ευρωζώνη, μη αποδεχόμενος το "Πανευρωπαϊκό Μνημόνιο" που σέρβιρε τότε η πολιτική ηγεσία της Ε.Ε.!
Επρόκειτο για ένα σχέδιο "μεταρρυθμίσεων" (sic) σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. το οποίο θα έπαιρνε μορφή σύμβασης, σα να λέμε "πανευρωπαϊκό μνημόνιο" δηλαδή!
Αλλά, μεταξύ άλλων, ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε το αρνήθηκε, εκβιάζοντας  μάλιστα με...

αποχώρηση της χώρας του από την Ευρωζώνη!

Και να σας πληροφορήσω;
Δε βούλιαξε η Ολλανδία ακόμη!
Δεν της επιτέθηκαν τεθωρακισμένα ούτε βομβαρδίστηκε!
Δεν αποσύρθηκαν οι καταθέσεις από τις τράπεζές της (διότι προφανώς δε συνέφερε κανέναν η δημοσιοποίηση αυτής της απειλής τότε) ούτε και διαμελίστηκε καμιά... περαστική γελάδα στους δρόμους του Άμστερνταμ (για δανειστούμε τα... "αργεντινοφοβικά" παραληρήματα)!
  
Ξέρετε ποια ήταν η μόνη συνέπεια της ενέργειας αυτής;
Με τον εκβιασμό της αποχώρησης της Ολλανδίας από την Ευρωζώνη (συν κάποιες άλλες, χλιαρότερες, αντιδράσεις άλλων χωρών), η πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. αναγκάστηκε να αποσύρει το σχέδιό της!
     
Τέσσερα χρόνια τώρα φωνάζουμε σαν υστερικοί πως η Ελλάδα πρέπει να εκβιάσει την Ε.Ε. με αποχώρηση από την Ευρωζώνη, προκειμένου να σταματήσει άμεσα η αδιανόητη τραγωδία των τελευταίων χρόνων, αλλά δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι...μνημονιακότερες των μνημονίων και, αντί να εκβιάσουν την Ε.Ε. υπέρ της Ελλάδας, τελικά εκβιάζουν την Ελλάδα για λογαριασμό της Ε.Ε.!

     

Δε λέω πως η αποχώρηση από την Ευρωζώνη είναι απαραίτητα καλύτερη από την παραμονή μας σε αυτήν (σηκώνει μεγάλη κουβέντα το θέμα και προς το παρόν είμαι αρκετά επιφυλακτικός), αλλά σίγουρα η απειλή της αποχώρησης συνιστά το υπερόπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει μια ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να διαφυλάξει τα πραγματικά ιερά και όσια της χώρας. Δηλαδή την ακεραιότητά της, τη δημοκρατία και την ευημερία των πολιτών.
Βέβαια, για να το κάνει αυτό μια κυβέρνηση θα πρέπει να μην είναι δοτή και εντολοδόχος της άλλης πλευράς του τραπεζιού, θα πρέπει να μην την κρατάνε στο χέρι με τεράστια σκάνδαλα και φυσικά θα πρέπει να μην είναι... μνημονιακότερη των μνημονίων!
  
Η Ολλανδία, λοιπόν, μέσω του πρωθυπουργού της Ρούτε, χωρίς να βρίσκεται ούτε κατά διάνοια στο σημείο που βρίσκεται η χώρα μας (οικονομικά, κοινωνικά & ανθρωπιστικά), έπραξε ωστόσο το καθήκον της και υπερασπίστηκε τα δίκαιά της, παίζοντας το γερό χαρτί της διαπραγμάτευσης. Αυτό που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει την παρτίδα.
Και την κέρδισε.
Ο Βαν Ρομπάι απέσυρε το σχέδιο κακήν κακώς.
    
(Την είδηση θα τη βρείτε εδώ)
Και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό πως οι αντιδράσεις που αντιμετώπισε από διάφορες κυβερνήσεις στο σχέδιό του, τού προκάλεσαν σοκ!
Είχε μάθει ως τότε στους "Yes, Man" της Ελλάδας και των χωρών της Μεσογείου και εξεπλάγη από τον Ρούτε.
Η φαντασία που οργιάζει φαντάζεται τον "Καίσαρα" Βαν Ρομπάι ηττημένο να κοιτάζει τρομαγμένος και να ρωτά τον Ολλανδό, γεμάτος παράπονο: "κι εσύ τέκνον... Ρούτε;")
  
Το ηθικό δίδαγμα από αυτήν την ιστορία είναι παραπάνω από αυτονόητο:
για να κερδίσεις, πρέπει τουλάχιστον να παίξεις...

  

Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...