Tο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα έχει γίνει λιμάνι για την αυθαιρεσία. Λιμάνι με οχυρωματικά έργα ανταποδοτικής αξίας δισεκατομμυρίων. Εκεί ναυλοχούν χιλιάδες γαλέρες, εκατοντάδων πλοιοκτητριών, με εκατομμύρια κωπηλάτες. Φυσικά ένα από τα ντοκ του λιμανιού ανήκει στον Τύπο. Στόλοι ολόκληροι που αυξήθηκαν με το… ελεύθερο ίντερνετ. Στήνεις ένα «.gr»
και φτιάχνεις Μέσον, γίνεσαι εκδότης. Εκδίδεις συνειδήσεις και παιδάκια
των δημοσιογραφικών σχολών οι οποίες παράγουν σε σαρωτικούς ρυθμούς πληρώματα
για γαλέρες. Η αποθέωση του τσάμπα, το βασίλειο...
του χομπίστα. Ξέρω
νεαρό κωπηλάτη, απόφοιτο πανεπιστημιακής δημοσιογραφικής σχολής, που
μετά από πολύμηνη περιπλάνηση στις αρνήσεις για ένα κομμάτι δουλειάς
ανέβηκε τη σκάλα της γαλέρας: ωράριο «ήλιο με ήλιο» και αμοιβή «από τις διαφημίσεις που θα φέρεις».
- Πού θα τις βρω;
- Θα τις βρεις! Από κάναν θείο που έχει μαγαζί, από το φροντιστήριο που σε έβαλε στο πανεπιστήμιο, από την ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Στύψε το μυαλό σου και θα βρεις.
Το έστυψε, τον έστυψαν, τιμωρήθηκε για την ανημπόρια του με δεκάδες ώρες κοινωνικής εργασίας στο πληκτρολόγιο και έφυγε χορτάτος από εθελοντική προσφορά αλλά με άδειο στομάχι. Σε άλλες γαλέρες οι κωπηλάτες και κωπηλάτισσες είναι τυχεροί. Τους δίνουν μια γαλέτα, το κουκούτσι μιας γλειμμένης ελιάς (είπα ΕΛΙΑ και συγχύστηκα πάλι), ένα κορνμπίφ με ημερομηνία που έχει λήξη από τον πόλεμο του ’40.
Προχθές έμαθα για μία γαλέρα που ο καπετάνιος της είναι τζιμάνι! Ξέρει καλά το παιχνίδι του τζάμπα πριν από τους εκατοντάδες που ξέβρασε η κρίση στις ακτές της εργασιακής αναλγησίας. Είναι ο πρώτος που έφερε Πακιστανούς (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στον Τύπο, ο πρώτος που λανσάρισε τον δημοσιογράφο-εργάτη. Που γράφει και μαζί κάνει βάρδια στο τηλεφωνικό κέντρο, βοηθάει στις μετακομίσεις, ποτίζει τον κήπο, πάει για τσιγάρα και κάνει μεταφορές ή δουλειές με το αυτοκίνητο. Τη βενζίνη του οποίου πληρώνει ο μπαμπάς του – κάτι ως γονική υποχρέωση για την επαγγελματική ολοκλήρωση του παιδιού του!
Ο ιδιοκτήτης ναύαρχος της γαλέρας λειτουργεί τη διαδικτυακή ναυαρχίδα του με ένα άτομο έμμισθο πλήρωμα. Έμμισθο! Σχήμα λόγου. Η κοπελίτσα παίρνει 380 ευρώ για δουλειά από τις 9 το πρωί έως τις 11-12 το βράδυ. Και άμα χρειαστεί ανεβάζει και καμιά είδηση από το σπίτι. Έχει και βοηθούς! Δυο τρεις σπουδαστές δημοσιογραφικής σχολής που αριστεύουν στον κυριότερο μάθημα: στη δωρεάν εργασία.
Γιατί η δημοσιογραφία πάνω από όλα είναι λειτούργημα. Και άμα την κάνεις προσφορά, αμισθί, είναι ΥΨΙΣΤΟ λειτούργημα.
Υστερόγραφο 1: Δεν έμαθα αν η κοπελίτσα-γαλερίστρια παίρνει ρεπό και αν το παίρνει πώς καλύπτεται το κενό. Ίσως από κάποιον ταμένο στη δημοσιογραφική ιδέα σπουδαστή βοηθό της. Δηλαδή κάποιο άμισθο διάδοχο για την αμοιβή των 350.
Υστερόγραφο 2: Ο ναύαρχος τους στόλου έχει υπάρξει με τα δημοσιογραφικά του Μέσα διαπρύσιος κήρυκας κατά της μαύρης εργασίας. Αδούλωτος κατά του κράτους που ξηλώνει το πουλόβερ των εργασιών μέτρων υπέρ των εργαζόμενων. Περιμένουμε και τη μεγάλη καταγγελτική έρευνά του.
- Θα τις βρεις! Από κάναν θείο που έχει μαγαζί, από το φροντιστήριο που σε έβαλε στο πανεπιστήμιο, από την ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Στύψε το μυαλό σου και θα βρεις.
Το έστυψε, τον έστυψαν, τιμωρήθηκε για την ανημπόρια του με δεκάδες ώρες κοινωνικής εργασίας στο πληκτρολόγιο και έφυγε χορτάτος από εθελοντική προσφορά αλλά με άδειο στομάχι. Σε άλλες γαλέρες οι κωπηλάτες και κωπηλάτισσες είναι τυχεροί. Τους δίνουν μια γαλέτα, το κουκούτσι μιας γλειμμένης ελιάς (είπα ΕΛΙΑ και συγχύστηκα πάλι), ένα κορνμπίφ με ημερομηνία που έχει λήξη από τον πόλεμο του ’40.
Προχθές έμαθα για μία γαλέρα που ο καπετάνιος της είναι τζιμάνι! Ξέρει καλά το παιχνίδι του τζάμπα πριν από τους εκατοντάδες που ξέβρασε η κρίση στις ακτές της εργασιακής αναλγησίας. Είναι ο πρώτος που έφερε Πακιστανούς (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στον Τύπο, ο πρώτος που λανσάρισε τον δημοσιογράφο-εργάτη. Που γράφει και μαζί κάνει βάρδια στο τηλεφωνικό κέντρο, βοηθάει στις μετακομίσεις, ποτίζει τον κήπο, πάει για τσιγάρα και κάνει μεταφορές ή δουλειές με το αυτοκίνητο. Τη βενζίνη του οποίου πληρώνει ο μπαμπάς του – κάτι ως γονική υποχρέωση για την επαγγελματική ολοκλήρωση του παιδιού του!
Ο ιδιοκτήτης ναύαρχος της γαλέρας λειτουργεί τη διαδικτυακή ναυαρχίδα του με ένα άτομο έμμισθο πλήρωμα. Έμμισθο! Σχήμα λόγου. Η κοπελίτσα παίρνει 380 ευρώ για δουλειά από τις 9 το πρωί έως τις 11-12 το βράδυ. Και άμα χρειαστεί ανεβάζει και καμιά είδηση από το σπίτι. Έχει και βοηθούς! Δυο τρεις σπουδαστές δημοσιογραφικής σχολής που αριστεύουν στον κυριότερο μάθημα: στη δωρεάν εργασία.
Γιατί η δημοσιογραφία πάνω από όλα είναι λειτούργημα. Και άμα την κάνεις προσφορά, αμισθί, είναι ΥΨΙΣΤΟ λειτούργημα.
Υστερόγραφο 1: Δεν έμαθα αν η κοπελίτσα-γαλερίστρια παίρνει ρεπό και αν το παίρνει πώς καλύπτεται το κενό. Ίσως από κάποιον ταμένο στη δημοσιογραφική ιδέα σπουδαστή βοηθό της. Δηλαδή κάποιο άμισθο διάδοχο για την αμοιβή των 350.
Υστερόγραφο 2: Ο ναύαρχος τους στόλου έχει υπάρξει με τα δημοσιογραφικά του Μέσα διαπρύσιος κήρυκας κατά της μαύρης εργασίας. Αδούλωτος κατά του κράτους που ξηλώνει το πουλόβερ των εργασιών μέτρων υπέρ των εργαζόμενων. Περιμένουμε και τη μεγάλη καταγγελτική έρευνά του.
Από HardDog
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου