Αποχαιρέτα τον κυρ-Φώτη που χάνεις

Ξεκίνησαν οι μετεκλογικές καταργήσεις και συγχωνεύσεις

Την παραίτηση του από την προεδρία της ΔΗΜΑΡ υπέβαλλε στην Κεντρική Επιτροπή ο Φώτης Κουβέλης. «Τα αποτελέσματα των εκλογών για την Ευρωβουλή με οδηγούν, ως έχω χρέος, να υποβάλω στην Κεντρική Επιτροπή και στο Συνέδριο του κόμματος την παραίτηση μου».

Η παραίτηση Κουβέλη μετά την πανωλεθρία...

των ευρωεκλογών συμβολίζει με μια έννοια τη χρεοκοπία -στην εποχή της κρίσης του τμήματος της «Ανανεωτικής Αριστεράς»- που είχε σαν σημαία της τη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ (στα χρόνια της ακμής του). Ήταν μια «αριστερά» που περηφανευόταν ότι «δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια της» κάνοντας το «δύσκολο» (αλλά με παροχές) έργο της αριστερής τσόντας στην εξουσία.

Ο Φώτης Κουβέλης τελικά κατάφερε να γίνει αυτό που απευχόταν. Ο Καρατζαφέρης της Αριστεράς, που τα έδωσε όλα στο σύστημα και το Μνημόνιο και έμεινε στον άσσο.

«Κατέβαλα κάθε προσπάθεια, σε κάθε περίσταση, να προβάλω και να υπερασπισθώ τις δημοκρατικές αξίες που συγκροτούν την παράταξη μας και εκφράζουν τις συλλογικές αποφάσεις της ΔΗΜΑΡ» συμπληρώνει η δήλωση του Φώτη Κουβέλη.

Υπάρχει ζωή στη ΔΗΜΑΡ μετά τον Κουβέλη; Το εγχείρημα ήταν σε μεγάλο βαθμό προσωποκεντρικό. Σίγουρα πλαισιώνεται από ένα έμπειρο στελεχικό δυναμικό που στο μεγαλύτερο βαθμό θα απορροφηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ ενώ άλλα προβεβλημένα στελέχη θα επιχειρήσουν να ομαδοποιηθούν γύρω από το ΠΑΣΟΚ-Ελιά ή το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Το πρόβλημα είναι ότι το Ποτάμι έχει σαν σημαία τους την ανανέωση και την αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού οπότε δεν έχει λόγο να απορροφήσει κεντροαριστερά βαρίδια με σεσημασμένο παρελθόν.

O Φώτης Κουβέλης επιχείρησε μετά το καλοκαίρι του 2013 και με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ να μετατρέψει το κόμμα του από κυβερνητικός εταίρος σε κόμμα-μπαλαντέρ του συστήματος που μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του (σε μετριοπαθή κατεύθυνση) όπου χρειαστεί.  Ωστόσο η ΔΗΜΑΡ πλήρωσε την πολιτική ατολμία της να ταχθεί ανοιχτά υπέρ μιας αριστερής κυβέρνησης στο πλαίσιο μιας συμπληρωματικής πορείας με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ρόλο του δεξιού δεκανικιού, μια εξέλιξη που θα ήταν η μόνη που θα μπορούσε ενδεχομένως να της προσφέρει μια βιώσιμη προοπτική.

Η πολιτική των ίσων αποστάσεων από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στη λογική του «ας περιμένουμε να δούμε που θα κάτσει η μπίλια» και μετά θα ποντάρουμε τα χρήματα μας αποδείχτηκε καταστροφική.

Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν και τα αμοραλιστικά στοιχεία που δείχνουν σε κάθε περίσταση την προθυμία τους να «βρέξουν το ράμφο τους» στην καρδάρα του συστήματος και που τρέχουν σε κάθε ευκαιρία πίσω από «ποτάμια», «58», «ανεμόσκαλες», ελιές και θρούμπες. Πρόκειται για στελέχη με προνομιακές σχέσεις με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που αλλάζουν πόστα, σχέδια και συμμαχίες με μεγάλη ελαστικότητα.  Θα βρουν και αυτά το δρόμο τους ίσως στη νέα μορφή της Νέας Δημοκρατίας που προωθεί ο Σαμαράς, ίσως σε κάποιο άλλο παράλληλο σχήμα.

Ένας «αριστερός» πρόεδρος είναι εφικτός;

Τα σενάρια που θέλουν τον Φώτη Κουβέλη ως ιδανική επιλογή του μνημονιακού στρατοπέδου για πρόεδρο της Δημοκρατίας ενισχύονται.  Αφού η «Δημοκρατική Ανανέωση» έβγαλε πρόεδρο της δημοκρατίας μετά τον αποκλεισμό της από τη βουλή γιατί να μην κάνει το ίδιο και η «Δημοκρατική Αριστερά;». Στο δρόμο του Κωστή Στεφανόπουλου; Θα δείξει.

Από mao