Πρώην άνθρωποι

Iσχνός, ωχρός, νέος στην ηλικία αλλά σαν γερασμένος πρόωρα, μαζεμένα τα γόνατα, κατάχαμα στο πεζοδρόμιο, Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας. Επαίτης. Ομως ένας επαίτης αλλιώτικος. Επαιτεί αμίλητος. Με γράμματα. Στο αριστερό χέρι κρατάει ένα χαρτί «επίσημο», σε σχήμα Α4, που, υποθέτω, πιστοποιεί, με υπογραφή και σφραγίδα, τη νόσο από την οποία πάσχει. Στο δεξί χέρι η έκκληση για βοήθεια από τους συνανθρώπους, τους περαστικούς. Μεγάλο χαρτόνι από χαρτόκουτο (αυτά που κάποιοι άστεγοι τα χρησιμοποιούν για στέγη) και γράμματα μεγάλα, του μαρκαδόρου, να διακρίνονται από μακριά. Δεν χρειάστηκε να συνεχίσω την ανάγνωση της έκκλησης. Σταμάτησα στις δύο πρώτες λέξεις∙ στον τίτλο. Για την ακρίβεια, δεν σταμάτησα. Επαθα… ανακοπή και το ’βαλα στα πόδια, βρέθηκα...

στο απέναντι πεζοδρόμιο της Ακαδημίας, προτού καλά καλά το καταλάβω.

Με απώθησαν, με φόβισαν, με θορύβησαν, με πανικόβαλαν αυτές οι δύο λέξεις∙ ο τίτλος. Εγραφαν, με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο: «ΠΡΩΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Τρόμαξα τόσο που δεν θυμήθηκα καν την ανακλαστική κίνηση στο μπροστινό τσεπάκι του τζιν που βάζουμε συνήθως ψιλά. Πέρασα απέναντι. Στη σιγουριά των ανθρώπων που δεν είναι πρώην, δεν είναι παροπλισμένοι, παράσιτοι και παρείσακτοι. Είναι άνθρωποι εν ενεργεία, κανονικοί, χωρίς ταμπέλες διακριτές και πιστοποιητικά που κανείς δεν διαβάζει. Είναι άνθρωποι πλήρους απασχόλησης ή ελαστικής με πλήρεις ή ελαστικές συνειδήσεις.

Και τότε, μετανιωμένος σφόδρα που δεν είχα δώσει τον οβολό μου στον επαίτη πρώην άνθρωπο, στη Σόλωνος πια, αναλογίστηκα: σαν πόσοι άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ μας, που καθημερινά διασταυρώνονται οι τροχιές μας μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος και προσπερνάμε ο ένας τον άλλον, σαν πόσοι «κανονικοί» άνθρωποι δεν είμαστε συγχρόνως και… πρώην άνθρωποι∙ δεν έχουμε χάσει δηλαδή –μπορεί και για πάντα– εκείνο το γλυκό μυστικό που έχει τη χάρη να μας φέρνει κοντά τον έναν στον άλλον και να μας κάνει ανθρώπους, χωρίς προσδιορισμούς και διευκρινίσεις: Ανθρώπους.

Του Πέτρου Μανταίου από efsyn