Προνοµιακά και διαχρονικά βρίσκεται στο στόχαστρο των εξουσιών και των παραεξουσιών η ερευνητική δηµοσιογραφία. Δεν µιλάµε βεβαίως για τους δηµοσιογράφους και τα µέσα ενηµέρωσης που τροφοδοτούνται από ανταγωνιστικούς πόλους ισχύος µε ελεγχόµενες διαρροές οι οποίες παρουσιάζονται κατόπιν ως δηµοσιογραφικά λαβράκια και προϊόντα έρευνας. Η πραγµατικά ανεξάρτητη ενηµέρωση είναι ένα λειτούργηµα που µπορεί να πληρωθεί ακριβά – και αυτό το θλιβερό συµπέρασµα το δοκιµάζει αυτές τις ηµέρες το Unfollow, το ανεξάρτητο περιοδικό που τα έβαλε επανειληµµένα...
µε το ελληνικό επιχειρηµατικό υπερκράτος χωρίς διακρίσεις.
Η δίκη του Unfollow για την αγωγή ύψους 500.000 ευρώ που κατέθεσε ο Δηµήτρης Μελισσανίδης µετά από ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαµπόπουλου, ολοκληρώθηκε αυτή την εβδοµάδα και η απόφαση αναµένεται τις προσεχείς ηµέρες. Η ακροαµατική διαδικασία στο Πολυµελές Πρωτοδικείο έδειξε µε τον πιο καθαρό τρόπο ότι το κατηγορητήριο δύσκολα µπορεί να αντέξει τη βάσανο της λογικής. O Δηµήτρης Μελισσανίδης υποστήριξε ότι δεν είναι το αφεντικό της Ετζίαν Όιλ και ζήτησε µισό εκατοµµύριο ευρώ από τον δηµοσιογράφο που το έγραψε. Μάλιστα, για να τεκµηριώσει τον ισχυρισµό του, κάλεσε µάρτυρα τον αναπληρωτή διευθύνοντα σύµβουλο της Ετζίαν Όιλ, ο οποίος, αν ευσταθεί το σκεπτικό του περιοδικού, είναι υφιστάµενός του! Ακόµη κι αν λήξει όµως µε αίσιο τρόπο για το περιοδικό η διαµάχη αυτή, η περιπέτεια του Unfollow για το αποκαλυπτικό του ρεπορτάζ δεν τελειώνει. Εκκρεµεί άλλη µία αγωγή, του υιού Μελισσανίδη αυτή τη φορά, που ζητά 1 εκατοµµύριο ευρώ για άλλη υπόθεση!
Δεν χρειάζεται λογιστική απόδειξη για το γεγονός ότι οι αγωγές αυτές στοχεύουν στο οριστικό κλείσιµο του περιοδικού και στην προσωπική οικονοµική εξόντωση του δηµοσιογράφου Λευτέρη Χαραλαµπόπουλου. Δυστυχώς, οι αξιώσεις αυτές στηρίζονται σε ένα νόµο που έχει δικαίως χαρακτηριστεί τυποκτόνος, καθώς ευθύνεται για µια σειρά εκδικητικά λουκέτα στον Τύπο, µε πιο τρανταχτό παράδειγµα, αυτό στο ιστορικό Αντί.
Το ζήτηµα όµως υπερβαίνει τα όρια µιας διαµάχης µεταξύ ιδιωτών. Βρισκόµαστε στην εποχή (και στη χώρα) που τα αστικά φιλελεύθερα δόγµατα, όπως η συνταγµατικά κατοχυρωµένη ελευθεροτυπία, αίρονται από τους υποτιθέµενους γνήσιους εκφραστές τους. Γυρνάµε αιώνες πίσω, όταν το «η Δηµοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης» του Ιωάννη Ιάκωβου Μάγιερ, θεωρούταν αίτηµα των καιρών. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιοδικό έχει στοχοποιηθεί πολλές φορές από την κυβέρνηση, τους υπουργούς της και το ίδιο το περιβάλλον του πρωθυπουργού. Όπως επίσης δεν ήταν τυχαία η αναφορά του Unfollow στον επιχειρηµατία Δηµήτρη Μελισσανίδη. Το ρεπορτάζ αποκάλυπτε πτυχές της σχέσης µεταξύ της Ετζίαν Πάοουερ και της Ρυθµιστικής Αρχής Ενέργειας, καθώς και το ρόλο του επιχειρηµατία που αργότερα θα αγόραζε από το κράτος τον ΟΠΑΠ.
Για το φωτισµό αυτών των αθέατων όψεων της πολιτικής και της επικαιρότητας µια δηµοκρατική κοινωνία έχει ανάγκη τον Τύπο. Και για το λόγο αυτό κάθε ανάλογη δίωξη πρέπει να πέσει στο κενό.
Του Γιώργου Λαουτάρη από prin
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου