Ε όχι και με σταυρωμένα τα χέρια

Σε μια αποστροφή του, ο ηγέτης του ποταμιού στη συνέντευξη του στο Vice, λέει πως απέναντι “στην επίθεση των συναδέλφων του” για τη δουλειά που αποφάσισε να κάνει, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήταν ξεκάθαρος. Στην πραγματικότητα, έχει ήδη σηκώσει τα μανίκια του για να τους αντιμετωπίσει. Με το καλημέρα. Από τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει κόμμα. 

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, έχουμε δει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καταρρέουν. Δηλαδή, όχι ακριβώς να καταρρέουν. Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, κρατιούνται...

ακόμα στη ζωή. Με τα σωληνάκια. Παρόλο που και οι κυβερνώντες θα ήθελαν πολύ να ήταν αθάνατα, όλοι τους ξέρουν πως ότι και να κάνουν, την εξέλιξη δεν μπορούν να την σταματήσουν. Μέχρι λοιπόν να πάμε όλοι στο διαδίκτυο, συντηρούν μερικά ζόμπι.

 

Παράλληλα όμως, έχουμε δει και δημοσιογραφικές δουλειές να ξεπηδούν, που θα τις ζήλευε και ο μεγαλύτερος εχθρός τους.

 

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει περιοδικά σαν το Unfollow και το Hot Doc, ντοκιμαντέρ σαν το Deptocracy και την Catastroika του Χατζηστεφάνου, το Oligarchy του Κούλογλου, το Press Project, το #rbnews και πολλές άλλες δουλειές άξιες ειδικής μνείας η καθεμιά. Αρκετές από αυτές τα κατάφεραν με μικρή, και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καθόλου υποστήριξη από τους κλασσικούς χορηγούς, να βρουν ανοικτά αυτιά. Δημοσιογράφοι, που απέναντι στη μονοφωνία των παραδοσιακών ΜΜΕ, φαντάζουν πολλές φορές σαν ανταποκριτές ξένης χώρα.

 

Όλους τους παραπάνω, ο Σταύρος και όλοι οι Πρωταγωνιστές της δημοσιογραφίας, τους ξέρουν. Τους αντιμετωπίζουν χρόνια. Γι΄ αυτό δεν τους είναι ξένοι. Είναι αυτοί που αποκαλύπτουν τις λίστες Λαγκάρντ, τις “μαύρες” διατάξεις στα μνημόνια και τις επικαιροποιήσεις των προγραμμάτων, την αστυνομική βία, την εγκληματική φύση της Χρυσής Αυγής, παράνομες ή έκνομες δοσοληψίες, υποθέσεις φοροδιαφυγής, υποθέσεις ρατσιστικής βίας, τη βία στις διαδηλώσεις, ύποπτες “φιλίες”, περίεργες διασυνδέσεις. Που φώναζαν και ακόμα φωνάζουν για τις Σκουριές, την Κερατέα, τη Χαλυβουργία, το Ελληνικό, το Βατοπέδι. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, οι Σταύροι ποτέ δεν έχουν να πουν τίποτα  για “τον φόνο”.

 

Είναι αυτοί που σε πολλές περιπτώσεις πασχίζουν να κάνουν όσο περισσότερη φασαρία μπορούν, ώστε να μην έχουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ το δικαίωμα να σιωπήσουν.

 

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που κατάφεραν να τους πετάξουν σχεδόν όλους έξω από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι “Εμείς” πίστεψαν πως το κοινό δεν έχει άλλη επιλογή από το να τρώει όλο του το κουτόχορτο. Όταν κατάλαβαν πως το μήνυμά τους πια δεν φτάνει σε όσους πρέπει, βούτηξαν στο Ποτάμι. Για να βουτήξουν τα φώτα και την προσοχή.

 

Προς θεού λοιπόν, κανείς δεν πίστεψε πως στο Ποτάμι θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Πως θα κολυμπήσουν άλλωστε απέναντι στα ανθρωποφάγα κύματα της πολιτικής;

 

Μιας όμως και ο φύλαρχος του ποταμιού μας παρότρυνε ήδη να τον αντιμετωπίζουμε σαν πολιτικό (όχι από αυτούς που δεν θέλει στο κόμμα του, από τους άλλους, τους καλούς) μήπως είναι ώρα και αυτός να αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν πολιτικός; Ή μήπως αν αρχίσει να γίνεται και πολιτικός θα πατήσει αχινό;

 

Όχι τίποτε άλλο, αλλά αυτό το Ποτάμι που κυλάει μέχρι τώρα, κολυμπάει μια χαρά με τα μπρατσάκια της παρουσίασης στα νερά της τηλεόρασης, αλλά δεν έχει βρέξει ούτε δαχτυλάκι στα νερά της πολιτικής που ήρθε να ταράξει.

 

Οι εκπομπές για τα “πολιτικά συμφέροντα”, τα συνδικάτα, τους κομματάρχες και την κομματοκρατία, τη γραφειοκρατία, την κρατική αναλγησία, τη ρουσφετολογία, το μεγάλο κράτος και όλα τα υπέροχα που θα μας διηγηθεί ο Σταύρος Θεοδωράκης μετά τις περιπέτειες του στην πολιτική θα είναι σίγουρα μια οπτασία και μπορεί να σημειώσουν νέα ρεκόρ τηλεθέασης. Δεν θα μπορούν όμως να κρύψουν πλέον την πολιτική του και τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπεί.

 

Αν υπάρχουν ακόμα τα σημερινά τηλεοπτικά κανάλια βέβαια…

Από Ρεμπελίσκος