Aφού η αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων δεν «περπατάει» με την επίφαση δημοκρατικότητας, το υπουργείο Παιδείας επιστρατεύει τον βούρδουλα.
Μετά την καθολική σχεδόν άρνηση των εκπαιδευτικών να συμμετάσχουν στις διαδικασίες «προετοιμασίας» εφαρμογής της αξιολόγησης, άρνηση που οι εκπαιδευτικοί τη διετράνωσαν με τις μαζικές υπογραφές των κειμένων που κυκλοφόρησαν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, με τις αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων να μη συγκροτήσουν τις ομάδες εργασίας που θα «αυτοαξιολογήσουν» το εκπαιδευτικό έργο της σχολικής μονάδας και θα καταρτίσουν σχετικά «σχέδια δράσης», με τα ηχηρά μηνύματα αντίστασης έξω από το «φρούριο» του υπουργείου Παιδείας, παρεμποδίζοντας τα σεμινάρια «επιμόρφωσης» των «στελεχών» της εκπαίδευσης, ο Αρβανιτόπουλος σήκωσε πλέον το μαστίγιο. Αποκαλύπτοντας για πολλοστή φορά το σκληρό πρόσωπο της αξιολόγησης, που διακαώς θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση, με τις ευλογίες των αφεντικών της τρόικας, προκειμένου να αυγατίζει...
τη δεξαμενή των «μη επαρκών» δημόσιων υπάλληλων και να νομιμοποιεί τις μαζικές απολύσεις τους.
Την περασμένη Δευτέρα, το υπουργείο Παιδείας, έστειλε νέα εγκύκλιο στα σχολεία (εγκύκλιος 44375/Γ1/24-3-2014), απαιτώντας από τους διευθυντές να ορίσουν αυτοί, διά της βίας, τις ομάδες εργασίας. Στο καλάθι των αχρήστων πετάχτηκαν οι «δημοκρατικές διαδικασίες», με τις οποίες αποφασίζει -υποτίθεται- ο σύλλογος διδασκόντων και επιστρατεύεται η «υποχρέωση» του διευθυντή του σχολείου, ως γραναζιού της ενιαίας πυραμίδας διοίκησης της εκπαίδευσης, να υπακούει στις εντολές των ανωτέρων του. Συγκεκριμένα, η νέα εγκύκλιος ορίζει τα εξής:
«Σε περίπτωση που ο σύλλογος διδασκόντων δεν μπορεί να καταλήξει σε απόφαση συγκρότησης επαρκούς αριθμού ομάδων εργασίας ή συγκεκριμένης σύνθεσης ή κατανομής αρμοδιοτήτων (π.χ. τους δείκτες που θα επεξεργαστεί κάθε ομάδα), τότε ο Δι-ευθυντής του σχολείου, σύμφωνα με το άρθρο 39, παρ. 15, ΦΕΚ 1340/2002, υποχρεούται να ορίσει τον αριθμό, τη σύνθεση και τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες κάθε ομάδας».
Ετσι, αναδεικνύονται καθαρά πλέον τρία στοιχεία, που ως τώρα καλύπτονταν πίσω από κατασκευασμένα νεφελώματα, τα οποία συντηρούνταν λόγω του ότι ως τώρα δεν υπήρξε ανάγκη επιβολής τέτοιων αποφάσεων διά της βίας, και τα οποία χρησιμοποιούνταν συνειδητά ως προπέτασμα από τους ρεφορμιστές όλων των αποχρώσεων για να συμμετέχουν, αποκομίζοντας προσωπικά οφέλη -μισθολογικά, υπηρεσιακά, συνταξιοδοτικά-, στο μηχανισμό διοίκησης, είτε ως διευθυντές σχολείων, είτε ως «αιρετοί» εκπρόσωποι των εργαζόμενων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια (για τους «αιρετούς» ήδη έχει αποδειχθεί ο διακοσμητικός τους ρόλος μέσα στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, ενώ όπου υπήρξε διαφοροποίηση ως προς την κυβερνητική κατεύθυνση, οι εκλεγμένοι «αιρετοί» των εκπαιδευτικών είτε εκδιώχθηκαν από τις συνεδριάσεις των οργάνων αυτών, είτε υπέστησαν πειθαρχικές διώξεις).
Τα στοιχεία αυτά είναι τα ακόλουθα:
♦ Πρώτον, η πυραμίδα της διοίκησης, από την κορφή ως τον πάτο, φέρει ακεραία την ευθύνη για την επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής, στο πλαίσιο του αστικού σχολείου, του οποίου τον χαρακτήρα και τους στρατηγικούς στόχους στη διαμόρφωση και την εκπαίδευση της νεολαίας, η αστική τάξη δεν διαπραγματεύεται.
♦ Δεύτερον, οι εκπαιδευτικοί που έχουν ξεκάθαρη ιδεολογική ταξική τοποθέτηση, δεν έχουν κανένα λόγο να συμμετέχουν με οποιοδήποτε τρόπο στο μηχανισμό διοίκησης (διευθυντές-αιρετοί) και καλλιέργειας αυταπατών, ότι μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν λόγο και να συνδιαμορφώνουν, άντε ακόμα και να «ελέγχουν», τις εξελίξεις και τις πολιτικές που επιλέγονται από την άρχουσα τάξη να εφαρμοστούν στην εκπαίδευση (αιρετοί στα Υπηρεσιακά Συμβούλια). Ισα-ίσα που πρέπει να αγωνίζονται για να αποκαλύπτουν καθημερινά το ρόλο αυτών των δομών, να τοποθετούνται «απέναντί» τους και να μην διαιωνίζουν, με τη συμμετοχή τους σ’ αυτές, τις αυταπάτες των εκπαιδευτικών.
♦ Τρίτον, η επίκληση «νομικών» επιχειρημάτων δεν είναι προνομιακό πεδίο για τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς, γιατί η εξουσία έχει πολλά «παραθυράκια» για να τους βάζει σχετικές τρικλοποδιές. Πρώτη και αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα πρέπει να αποτελεί ο μαζικός, δυναμικός, επίμονος αγώνας, ενώ οι νομικίστικες διαδικασίες, που προτιμώνται από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, μόνο δευτερεύοντα και επικουρικό ρόλο πρέπει να έχουν, για να ενισχύουν απλά τα επιχειρήματα της αντίστασης έναντι των ταλαντευόμενων και φοβισμένων εργαζόμενων.
Με την ίδια εγκύκλιο, το υπουργείο Παιδείας, εκβιάζει τους διευθυντές των σχολείων και τους εκπαιδευτι- κούς, ορίζοντας καταληκτικές ημερομηνίες: «Οι σχολικές μονάδες καλούνται να έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία συγκρότησης των ομάδων μέχρι 4-4-2014. Στη συνέχεια και μέχρι 31-5-2014, ο σύλλογος διδασκόντων θα πρέπει να συνεδριάσει και αφού λάβει υπόψη του τις εισηγήσεις των ομάδων εργασίας, μέσα από ανοικτό διάλογο, να προβεί στην γενική εκτίμηση της σχολικής μονάδας με την αποτύπωση των 15 δεικτών καθώς επίσης να αποφασίσει για τα σχέδια δράσης που θα υλοποιηθούν το επόμενο έτος.
Η τελική έκθεση αυτοαξιολόγησης θα πρέπει να υποβληθεί μέχρι τέλους του διδακτικού έτους».
Παράλληλα, ο Αρβανιτόπουλος, φροντίζει να στείλει τρομοκρατικά μηνύματα για πειθαρχικές διώξεις στους εκπαιδευτικούς εκείνους που θα συνεχίσουν να αντιστέκονται και να μην υπακούουν και για χαρακτηρισμό ολόκληρων σχολικών μονάδων ως «απείθαρχων», με προφανείς επιπτώσεις στην κατηγοριοποίησή τους έτσι και εφαρμοστεί η αξιολόγηση: «Οι Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης σε συνεργασία με τις αντίστοιχες Διευ-θύνσεις Εκπαίδευσης, καλούνται μέχρι 11-4-2014 να αποστείλουν στον Διευθυντή του Γραφείου Υπουργού πίνακα με τα σχολεία στα οποία τυχόν δεν έχει ολοκληρωθεί η συγκρότηση των ομάδων εργασίας».
Την ίδια στιγμή με την αποστολή της παραπάνω τρομοκρατικής εγκυκλίου, το υπουργείο Παιδείας, αφήνει να διαρρεύσουν «πληροφορίες», μέσω των εντύπων του πάντα πρόθυμου αμαρτωλού Συγκροτήματος, ότι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών σχεδιάζεται να συμμετέχουν και οι γονείς των μαθητών.
Η «είδηση» δεν είναι καινούργια. Προβλέπεται στο κακόφημο ΠΔ 152/2013, το οποίο θεσμοθετεί τον τρόπο και τα κριτήρια αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 3, παράγραφος 10, του ΠΔ, όπου ορίζονται τα ανά Κατηγορία κριτήρια αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, στη μεν Κατηγορία Ι-Εκπαιδευτικό περιβάλλον (με συντελεστή βαρύτητας 0,75) περιλαμβάνονται ως κριτήριο «οι Διαπροσωπικές σχέσεις και προσδοκίες», στη δε Κατηγορία ΙV-Υπηρεσιακή συνέπεια και επάρκεια (με συντελεστή βαρύτητας 1,50) αναφέρεται το κριτήριο «Επικοινωνία και συνεργασία με γονείς και φορείς».
Το υπουργείο Παιδείας, όμως, τώρα αφήνει σκόπιμα να αναδειχτεί ως ζήτημα για να εντείνει την τρομοκρατία και τις απειλές εναντίον των απείθαρχων εκπαιδευτικών, αφού όλοι ξέρουμε πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η πτυχή της αξιολόγησης από την εξουσία, ποντάροντας στη χαμηλή έως ανύπαρκτη ταξική συνείδηση της εργαζόμενης κοινωνίας, στον φασιστικής επινόησης «κοινωνικό αυτοματισμό» και στην ανυπαρξία γνώσης ή και στις αυταπάτες των γονιών για το χαρακτήρα του σχολείου και το βαθμό συμμετοχής των εκπαιδευτικών σ’ αυτόν.
Μάλιστα, σύμφωνα με καταγγελία του Συλλόγου ΠΕ «Αλέξανδρος Δελμούζος», έχει αρχίσει να αποστέλλεται «προς τους γονείς από σχολικές μονάδες της Β/θμιας εκπαίδευσης» το πρώτο ερωτηματολόγιο, «όπως προκύπτει από τις επίσημες προτάσεις των αξιολογητών (http://aee.iep.edu.gr/ methodology-tools)».
Ιδού χαρακτηριστικές ερωτήσεις, που θα εκμαιεύσουν και αντίστοιχες απαντήσεις, στο πλαίσιο των αυταπατών, προκαταλήψεων, αλλά και πιθανών προστριβών, εναντίον των εκπαιδευτικών, που επισημάναμε παραπάνω:
♦ Στην ερώτηση «σημειώστε τους λόγους για τους οποίους δυσκολεύεστε να επισκέπτεστε πιο συχνά το σχολείο» υπάρχει σημείο που αναφέρει «δεν είμαι ευχαριστημένος από τη συμπεριφορά των δασκάλων».
♦ «Θεωρείτε ότι η εκπαίδευση του παιδιού σας στο σχολείο είναι επαρκής;».
♦ «Πόσες από τις απόψεις και κρίσεις του δασκάλου για το παιδί σας είναι κατά τη γνώμη σας σωστές;».
♦ «Μπορείτε να πείτε ελεύθερα στο δάσκαλο τη γνώμη σας για τη συμπεριφορά και τη δουλειά του ίδιου, έστω και αν αυτή του είναι δυσάρεστη;».
♦ «Εχετε διαφωνήσει ποτέ με το δάσκαλο; Αν ΝΑΙ για ποιο ζήτημα ( για τη χαμηλή βαθμολογία, για τις πολλές εργασίες που αναθέτει για το σπίτι, για τον τρόπο διδασκαλίας του, για τη συμπεριφορά του απέναντι στο παιδί)»;
♦ «Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα χαρακτηριστικά του καλού δασκάλου;».
Βεβαίως, αντιλαμβάνεται καθείς ποια θα είναι η μοίρα του αριστερού, ταξικού και ανυπότακτου δασκάλου σε ένα κλίμα όπου έχει ενταθεί ο εκφασισμός της εργαζόμενης κοινωνίας και έχουν ενεργοποιηθεί τα φασιστικά μορφώματα.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 29 ΜΑΡΤΗ
Από τη Σίβυλλα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου