Μην σοκάρεσαι γι’ αυτά που χάνονται με το πολυνομοσχέδιο, νοιώσε δέος γι’ αυτά και αυτούς που θα χαθούν ως συνέπεια και συνέχειά του…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Με το νέο αυτό, συμπληρωματικό σχέδιο απορρύθμισης, με την μορφή του κατεπείγοντος πολυνομοσχεδίου σε τρία άρθρα της Κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, γίνεται ένα ακόμη βήμα στον μονόδρομο της εσωτερικής υποτίμησης και διάλυσης του Κράτους Δικαίου. Ένα αποφασιστικό βήμα στην άβυσσο για τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους...

επιχειρηματίες. Ένα κρίσιμο βήμα για την δημιουργία ενός μεγάλου χάσματος μεταξύ των δύο τρίτων της κοινωνίας και του υπολοίπου ενός τρίτου, που μοιάζει να συρρικνώνεται τα επόμενα χρόνια μόλις στο ένα τέταρτο. 

Δεν απελευθερώνεται η αγορά, απελευθερώνεται το μονοπώλιο, ο ολιγάρχης, οι ισχυρές αλυσίδες στο χώρο του εμπορίου και τα hedge funds διαφόρων μορφών, ενώ σκλαβώνεται ο εργαζόμενος και ο ντόπιος μικρός και μεσαίος παραγωγός. Ωστόσο, φίλε μου, μην σοκάρεσαι γι’ αυτά που χάνονται με το πολυνομοσχέδιο, νοιώσε δέος γι’ αυτά και αυτούς που θα χαθούν ως συνέχειά του! Το δέος προκύπτει στο βαθμό που θα μπορούσες να αναλογιστείς την καταστροφή στο επίπεδο της ντόπιας παραγωγής που συνεπάγονται αυτές οι απορρυθμίσεις στο χώρο της αγοράς.

Είναι δυστυχία πολύ μεγαλύτερη από τις άμεσες επιπτώσεις του πολυνομοσχεδίου και με μεγαλύτερο βάθος η ανικανότητα των περισσότερων ελλήνων να αντιληφθούν πως η απόλυτη νεοφιλελευθεροποίηση της αγοράς ακυρώνει δια παντός την πιθανότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και μαζί με αυτήν τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Είναι κρίμα, καθώς λίγοι μοιάζει να καταλαβαίνουν το πραγματικό δράμα για την ελληνική εθνική οικονομία που κρύβεται πίσω από αυτό το πολυνομοσχέδιο: σου κατασκευάζει μια αγορά σε απόλυτη δυσαρμονία με την παραγωγή σου. Μια αγορά σε δυσαρμονία με την κοινωνία σου. Άρα, μια αγορά με σαφώς αντιδημοκρατικό δυναμικό. Και έτσι υποβαθμίζεται για τα επόμενα χρόνια, τόσο το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, όσο και η δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας, απαραίτητα στοιχεία για την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη με όρους ευημερούσας κοινωνίας και σύγκλισης.

Ξέρετε, οι αναγνώστες των σημειώσεων μου, πως παραδόξως για «αντιμνημονιακός», δεν διαφωνώ σε όλες τις πρωτοβουλίες για διαρθρωτικές αλλαγές που επιμελείται, όταν δεν προστάζει η τρόικα. Το δημοσιονομικό έλλειμμα έχει μια σοβαρή διαρθρωτική παράμετρο που πρέπει να αντιμετωπισθεί και μάλιστα δραστικά. Η ελληνική οικονομία ήταν  - και είναι -μια ανορθολογική και σε μεγάλο βαθμό σπάταλη, αναχρονιστική, πελατειακή δομή που διαμόρφωνε συνθήκες αντικοινωνικής, προκλητικής αναδιανομής. Αυτές οι συνθήκες ήταν - και είναι - εκείνες που προκαλούσαν αποκλεισμούς δίχως δημοκρατικούς κανόνες, ενώ πίεζαν αρνητικά τα δημοσιονομικά μεγέθη, με κύριους φορείς την διαπλοκή και τον (δι)κομματισμό.

Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, χρειαζόταν καί εξορθολογισμό καί τεχνολογικό και οργανωτικό εκσυγχρονισμό καί περιορισμό των προνομίων διαφόρων συντεχνιών καί σφράγισμα των τρυπών που επέτρεπαν την τεράστια σε μέγεθος φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, καθώς και την υπεξαίρεση επιδοτήσεων κάθε μορφής. Το ελληνικό κράτος ήταν το βασίλειο του πολιτικάντη και του πελάτη του και ο χώρος ανάπτυξης μιας αλήτικης επιχειρηματικότητας. Όσοι πορεύονταν έντιμα και «με τον σταυρό στο χέρι» ήταν οι χαμένοι της υπόθεσης, ενώ όσοι περιφρονούσαν νόμους και κανόνες ήταν οι νικητές. Ε, αυτοί οι αλητήριοι αντί να μεταβληθούν σε ηττημένους, σήμερα μετά την πτώχευση, αποκτούν μέσω των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων πλεονέκτημα, ώστε να συνεχίσουν να είναι αυτοί οι νικητές, ενώ οι έντιμοι, καλά καταρτισμένοι συστηματικώς, ειλικρινείς και πιστοί στο πνεύμα της ευνομούμενης πολιτείας, έλληνες, να συνεχίσουν να είναι οι ηττημένοι!

Σε αυτό συμβάλει και το σημερινό πολυνομοσχέδιο. Στην τιμωρία των έντιμων και παραγωγικών ελλήνων, οι οποίοι από ηττημένοι ή σχετικά ηττημένοι του χθες μεταβάλλονται σε απολύτως ηττημένους του αύριο. Σε αυτό κατατείνουν μνημόνια και η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης. Και αυτό δεν είναι καλό, όχι μόνο για την δημοκρατία και την σύγχρονη παραγωγική ανάπτυξη στον τόπο μας, αλλά και για την ηθική και τον πολιτισμό μας. Ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν το σημερινό πολυνομοσχέδιο; Μα από την μια μεριά οι αλητήριοι που κατασκεύασαν το προηγούμενο αναπτυξιακό έκτρωμα που ρούφαγε τους έντιμους και ικανούς, πριμοδοτώντας και ευνοώντας αχρείους, προστατευόμενους και πελάτες του καθεστώτος οικογενειοκρατίας και πατρωνίας, και από την άλλη, διάφοροι δυστυχισμένοι, συμπλεγματικοί που έχει πετάξει στο περιθώριο η αγορά, την οποία οι ίδιοι συνεχίζουν να υμνούν σαν κάποια από τα θύματα του σταλινισμού κάποτε, που πέθαιναν με ευχές αντί για κατάρες για το Κόμμα και τον Στάλιν, θεωρώντας πως απλώς στην περίπτωση τους …έγινε κάποιο λάθος, επειδή και αυτοί, ίσως, κάποιο λάθος να έκαναν! Το σύστημα ήταν σε κάθε περίπτωση σωστό, αλλά δυστυχώς η δική τους τραγική περίπτωση ήταν κάποιο λάθος, μάλλον από παρεξήγηση και κακή τύχη!!!

Έτσι, δυστυχώς, σκέπτονται και κάμποσοι δυστυχείς, σημερινοί έλληνες, αποκλεισμένοι από την αγορά, οι οποίοι πιστεύουν πως με το πολυνομοσχέδιο αυτό ανοίγει ένας δρόμος και γι’ αυτούς , μια μικρή πιθανότητα έστω να ενταχθούν ή να επανενταχτούν στην αγορά, αφού εξαναγκαστούν από τα μονοπώλια σε απομάκρυνση οι προηγούμενοι! Όλες τους οι ελπίδες βασίζονται στα τραστ και στα μονοπώλια της αγοράς, μια και δεν τα κατάφεραν να ενταχθούν εγκαίρως και να ευδοκιμήσουν αλήτικα στα μονοπώλια του (δι)κομματισμού.

Μην περιμένετε να σχολιάσω, όπως συνήθιζα μέχρι πρότινος, συγκεκριμένες πτυχές του πολυνομοσχεδίου και να εστιάσω στους εκβιασμούς βουλευτών και στην δραματική πλέον απαξίωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών ή την καιροσκοπική εκποίηση της δημόσιας περιούσιας! Δεν έχει πλέον νόημα και δεν υπάρχει είδηση, ούτε νομίζω ενδιαφέρον από τον λαό. Είναι business as usual. Μόνον αυτή η μπίζνα έρχεται να επισφραγίσει το τέλος της έννοιας των εργασιακών δικαιωμάτων και να πλήξει τα θεμέλια της παραγωγικής βάσης της χώρας μας… αλλά για τους περισσότερους αυτά μοιάζουν λόγια κενά περιεχομένου. Έχεις λύση, θα σου πουν; Αν την «πατήσεις» και αρχίσεις να αραδιάζεις προτάσεις, όπως για παράδειγμα έκανα εγώ τόσο καιρό, πριν ακόμη ενταχθούμε στον ατομικό μηχανισμό, θα σου πουν: αυτά δεν είναι λύσεις που θα μπορούσαν να αποδεχθούν οι εταίροι μας, άλλωστε ποιος θα χρηματοδοτούσε αριστερού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο ενός Εθνικού Σχεδίου Αναδιοργάνωσης; Αυτοί που χρηματοδότησαν τα μνημόνια, είναι η απάντηση και μάλιστα με εντελώς διαφορετική αναλογία στη συμμετοχή. Ποιοι είναι αυτοί που χρηματοδότησαν τα μνημόνια; Έλα που δεν ξέρεις πως για κάθε ένα ευρώ που δανειστήκαμε/ δανειζόμαστε από τους εταίρους μας για να σώσουμε το ολιγαρχικό καθεστώς στην Ελλάδα, την διαπλοκή και εν μέρει το πελατειακό σύστημα, αντιστοιχούν τρία ευρώ από «άντληση» μέσω της διαδικασίας της εσωτερικής υποτίμησης και των αυξημένων φόρων κάθε μορφής!

Το ξέρεις, όλα πια τα ξέρεις, αλλά επενδύεις τις ελπίδες σου στην επικράτηση ολιγοπωλίων που θα εξοβελίσουν παλαιούς εργαζόμενους και αυτο-απασχολούμενους. Αυτούς σχεδόν τους μισείς, καθώς νοιώθεις αυτοί να σου στερούν όσα δεν έχεις και δεν θα αποκτήσεις ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Επειδή μεγάλωσες με την ζηλοφθονία ως πολιτισμικό μπούσουλα. Επειδή διακατέχεσαι από βαρβαρότητα και καταλαβαίνεις μόνον την γλώσσα της καταστροφής και της απολυταρχίας. Την μόνη ομορφιά της ζωής την βρίσκεις στην απόλυτη εξουσία και έτσι εμφανίζεσαι πρόθυμος να ακολουθήσεις κάθε ολοκληρωτισμό. Και μια και γεννήθηκες και θα πεθάνεις, όπως λες, αντικομουνιστής, δεν σου μένει άλλη επιλογή παρά ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός που επισφραγίζεται και με το σημερινό πολυνομοσχέδιο.

                        

Στην πραγματικότητα μάλιστα είσαι αντι-ευρωπαϊστής, καθώς ποτέ δεν είδες  την ελληνική κρίση ως απότοκο των σχέσεων ηγεμονίας και διακυβέρνησης εντός της ΕΕ, αλλά πάντα απομονωμένη από αυτές. Αυτό, άλλωστε έκαναν όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης στην Ελλάδα και αυτή ακριβώς ήταν και είναι η επιδίωξη όλων των ευρωπαϊκών και χρηματοπιστωτικών παραγόντων που ενεπλάκησαν και εμπλέκονται οργανικά στην κρίση. Αυτό ήταν το πνεύμα του ατομικού μηχανισμού για την Ελλάδα και αυτό είναι το concept στη διαχείρισης της κρίσης από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ετούτο το πνεύμα διαπερνά την συζήτηση για το παρόν πολυνομοσχέδιο.  

Όσοι θεωρούμε τους αυτούς μας ευρωπαϊστές και όχι Ευρω-νεο-ηγεμονιστές, που ονειρεύονται να καταστίσουν την ΕΕ, ένα ανιστόρητο, φτηνό αντίγραφο των ΗΠΑ, μέσω της εκκαθάρισης του κοινωνικού χώρου με τον σαρωτικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό, δεν είναι δυνατόν να μην εναντιωθούμε στην στρατηγική που υπηρετείται σαφώς και από αυτό το νομοθέτημα.  Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ευρωπαϊσμός παρά μια ιστορική εξέλιξη του Διαφωτισμού, ο οποίος εμπεριέχει καί τον Βολταίρο καί τον Μαρξ, καί τον γνήσια φιλελεύθερο Βρετανό καί τον σοσιαλιστή της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης καί τον σοσιαλδημοκράτη σκανδιναβό καί τον ριζοσπάστη αριστερό του νότου, καί τον κομμουνιστή καί τον αναρχικό που έχουν ιστορική επίγνωση της πολιτικής τους ταυτότητας. Ευρωπαϊσμός είναι η σύνθεση του φιλελευθερισμού με τον σοσιαλισμό, ο πολιτικός αγώνας για τον αγωνιστικό εναρμονισμό του δημοκρατικού παραδόξου στην ήπειρό μας: για την δυναμική συνύπαρξη της ισότητας και της ελευθερίας. Αν αυτό δεν είναι ο ευρωπαϊσμός, τότε είναι ένα απλοϊκό και αδύναμο ιδεαλιστικό κατασκεύασμα, ένας μύθος δίχως υλική και πολιτικώς ηθική υπόσταση, ή απλώς μια χυδαία εξουσιαστική αφήγηση.

 

Αυτόν τον ευρωπαϊσμό που προκύπτει με έναν μοναδικό ιστορικό τρόπο και δείχνει προς μια πλουραλιστική και δημοκρατική Ευρώπη των σοσιαλιστικών αρχών και πρακτικών, αποκαλώ αριστερό ευρωπαϊσμό για να τον διακρίνω από τον «ευρωπαϊσμό» των νεοφιλελευθέρων και εκείνον των γερμανιστών του σύγχρονου Germandom.  Αν ζούσε σήμερα ο Βολταίρος, μάλλον θα ενσωμάτωνε την κριτική των ευρωσκεπτικιστών, απορρίπτοντας την κουλτούρα τους, την στρουκτούρα του στοχασμού τους, για να δομήσει έναν απομυθοποιημένο, αλλά ταυτόχρονα ιστορικά δομημένο ευρωπαϊσμό, που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό ή αριστερό ευρωπαϊσμό.

Αυτός ο ευρωπαϊσμός γεννιέται σήμερα μέσα από τα κοινωνικά συντρίμμια του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού, του αμερικανισμού στην Ευρώπη και της Ευρώπης, ενσωματώνοντας την δημοκρατική κριτική του ευρωσκεπτικισμού και πετώντας τον φασισμό του - όπου και στον βαθμό που αυτός υπάρχει. Ο ευρωσκεπτικισμός δίχως τον φασισμό του είναι η καλύτερη βάση για την ανάπτυξη του αριστερού ευρωπαϊσμού, ο οποίος βλέπει νομοθετικές πρωτοβουλίες, σαν το σημερινό πολυνομοσχέδιο στην Ελλάδα, σαν ευρωποίηση του φασισμού. Σαν έναν φασισμό που από το εθνικό ευρωπαϊκό κράτος μεταφέρεται στην υπερεθνική δομή της ΕΕ, με όχημα τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Όπως λέμε όχι σε κάθε είδος φασισμού στο πλαίσιο του εθνικού κράτους, με τα ίδια κριτήρια θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε οι ευρωπαϊστές, τον νεο-φασισμό που τείνει να κυριαρχήσει στην οντολογία της ΕΕ.   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistika