Ποταμίσια συνέντευξη με τον Σταύρο Θεοδωράκη

Καλησπέρα 

καλησπέρα. 

Θα ΄λεγε κανείς, πως η στιγμή της απόφασης ηχεί ως απόηχος πριν από την ίδια την εκπλήρωση του εαυτού της. Πριν το ασχημάτιστο σχηματοποιηθεί, πριν το μελλούμενο να έρθει στο τώρα, πριν το βλεφάρισμα αποκόψει την εικόνα από...

την συνάφεια του ολόκληρου.

Με έναν τέτοιον νοητικό καλπασμό στις σπίθες που προμηνύουν το άναμμα του σπίρτου, βρέθηκα στο σπίτι του Σταύρου Θεοδωράκη και όχι στην σπηλιά μας, όπου συνηθίζω να καλώ τους συνεντευξιαζόμενους. Την πρώτη συνέντευξη Τύπου του κόμματός του, ο Σταύρος ήθελε να την αναθέσει σε εμένα. Όχι γιατί υπερέχω έναντι άλλων δημοσιογράφων, αλλά γιατί ίσως είμαι από εκείνους που ακούω βλέμματα και μορφασμούς πάνω σε σκαμμένα πρόσωπα, όπως τα είχα αφουγκραστεί και σε εκείνη την Αυγουστιάτικη Συνέντευξη μου μαζί του, τον 15αύγουστο στην Αθήνα.  

 

Στο σπίτι του αρχηγού λοιπόν, του “Θοδωράκη”, που σαν άλλος οπλαρχηγός κινεί τα νήματα της αλλαγής, όχι με τα όπλα αυτή την φορά, αλλά ίσως με τον μόνο τρόπο που έχει απομείνει ως υποκατάστατο στα χέρια του πολίτη. Με την ψήφο. Και όπως έλεγε ένας ηλικιωμένος φυσιοδίφης σε ένα καφενείο στα περίχωρα της Κοζάνης, “το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”.

 

Bert: Τι γίνεται;

Σταύρος Θεοδωράκης: Ωραία.  
Bert: Ωραία ωραία;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Ωραία σκέτο.  
Bert:. Στροφή στην καριέρα; (χαμόγελο)  
Σταύρος Θεοδωράκης: Ε.  
Bert: Κόμμα ε;
Σταύρος Θεοδωράκης: Κόμμα.

Ο Σταύρος στεκόταν απέναντί μου καθισμένος στην μια άκρη του καναπέ του. Φορούσε παντόφλες και σοκαρίστηκα η αλήθεια είναι από την εικόνα των ορειβατικών του παπουτσιών και του σακιδίου του, που έστεκαν παράμερα στο ράφι. Ο πολεμιστής κρέμασε τα όπλα του. Ο θηρευτής τρόχισε τα δόντια του.

Bert: Πώς κι έτσι;
Σταύρος Θεοδωράκης: Εεεε.

Από την δημοσιογραφία στην πολιτική λοιπόν, από πρωταγωνιστής, βουλευτής. Μεγάλη απόσταση θα έλεγε ένας εξωτερικός παρατηρητής, μα όταν βιώνεις την πτώση σε μια κοινωνία, εύκολα πετάς το παλιό κοστούμι και φοράς την στολή του Ήρωα, ακόμα κι αν αυτό σε σκοτώσει.

Bert: Ποτάμι;  
Σταύρος Θεοδωράκης: (αναστεναγμός) Ναι, ποτάμι.  
Bert: Γιατί Ποτάμι;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Έχει νερό.  
Bert: Ξέρεις τι λένε για το ποτάμι εεε;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Ότι δεν γυρίζει πίσω; (Γέλια)  
Bert: Δημοσιογραφία;
Σταύρος Θεοδωράκης: Τέλος.  
Bert: Τέλος τέλος;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Ε.

"Δεν μπορεί να κρατηθεί η ισορροπία όταν στέκεσαι σε δύο βάρκες. Πρέπει να επιλέξεις και να κάτσεις σε μία μόνο. Έτσι μόνο θα καταφέρεις να κωπηλατήσεις στο δυνατό ρεύμα του Ποταμού.", μου είπε πίσω από τις κάμερες τρώγοντας πακοτίνια.

Bert: Θέσεις;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Διαφάνεια.  
Bert: Άλλο;  
Σταύρος Θεοδωράκης: Σταθερότητα.  
Bert: Ευρώ;
Σταύρος Θεοδωράκης: Μέσα.

Έκανα μια βόλτα στο σπίτι του. Γύριζα από δωμάτιο σε δωμάτιο, από αναμνήσεις σε αναμνήσεις. Φωτογραφίες από το παρελθόν ενός φλογερού εφήβου που σιγά σιγά έχτιζε το μέσα του δημιουργώντας τον “άνδρα”. Η σπίθα που έγινε φλόγα. Ο σπόρος που έβγαλε ρίζες. Το σπέρμα που έσκασε στον τοίχο. Από την παιδικότητα στην ζωή. Από την ζωή στην καταγραφή της μέσω της δημοσιογραφίας, από την καταγραφή της, στην αλλαγή της, μέσω της πολιτικής.

Σταύρος Θεοδωράκης: Καφέ;
Bert: Ναι.  
Σταύρος Θεοδωράκης: Γλυκό;  
Bert: Μέτριο.

Με ένα φλιτζάνι καφέ, μιλήσαμε για πολλά θέματα της πολιτικής. Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε. Απλός άνθρωπος ο Σταύρος. Καθημερινός. Αληθινός. Όπως φαίνεται στην εκπομπή του, έτσι είναι και στην ζωή του.

Bert: Έφυγα.  
Σταύρος Θεοδωράκης: Θα με ψηφίσεις;
Bert: Με τίποτα.  
Σταύρος Θεοδωράκης: Λουκουμάκι; (τείνοντας ένα κουτί προς το μέρος μου) 
Bert: Για τον δρόμο. (τσιμπώντας ένα)  
Σταύρος Θεοδωράκης: Τώρα; Θα με ψηφίσεις;
Bert: Κάτι θα γίνει. (παίρνοντας όλο το κουτί μαζί)  
Σταύρος Θεοδωράκης: Σ' ωραίος.  
Bert: Γεια.

Με ξεπροβόδισε κι έφυγα. Από το σπίτι του Σταύρου μέχρι την σπηλιά μας σκεφτόμουν. Μπουκωμένος με λουκουμάκια και γεμάτος άχνη στο πρόσωπο, προσπαθούσα να πετύχω αυτόν τον συγκερασμό στο μυαλό μου. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, υπό το πρίσμα όμως της προσφοράς μιας άκαυτης ορμής που μόνο ζεσταίνει συνειδήσεις. Μια τάση να γελάς με το σαχλό που κοροϊδεύεις και μια συνήθεια να πληρώνεις για αυτό. Αναρωτήθηκα ποια τα συναισθήματα που βιώνει ένας κωπηλάτης που οδεύει στον μεγαλύτερο καταρράκτη της ζωής του. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

by The One Eyed Bert

Από thethreemooges