«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς
των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ'
εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα
αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του
και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη·
και οι τρεις εσείς
το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου· και
δίνεταν δύναμη αυτεινού του τύραγνου, οπού τον τρέμετε εσείς, κι' αυτό
το παιδάκι σας έδωσε να καταλάβετε ότι κατά τ' όνομα του Γκρανσινιόρη
δεν είναι και η δύναμή του.
Δεν στοχαστήκετε όταν 'φοδιάζετε τα κάστρα του Γκρανσινιόρη της πρώτες χρονιές, ότ' ήταν δύναμη Θεού να λευτερωθή; Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας!
Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες...
εις αυτούς τους ευεργέτες μας - καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε.
Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους.
Και πάλε
όσα σας λέγω δεν ελπίζω να τα κατορθώσετε, ότι αν είσαστε εσείς άδικοι
κι' ανθρωποφάγοι και 'περασπισταί της κακίας, είναι Θεός δίκιος,
αληθινός, δυνατός.
Θυμηθήτε
ότι αυτά σας γράφει ένας μικρός Ελληνας· ότι λίγον με μέλει εμένα απότ'
εσάς ή δυνατοί είσαστε ή αδύνατοι. Αγαθοί όταν είσαστε και δίκιοι,
είσαστε και δυνατοί· τότε εγώ σας σέβομαι και σας προσκυνώ, αλλοιώς δεν
θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».
(Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη,
Βιβλίον Γ' Κεφάλαιον πέμπτον)
Νίκος Μπογιόπουλος από enikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.