Πρωτογενές πλεόνασμα ανεργίας

Είναι κυριολεκτικά συγκλονιστικό το οδοιπορικό της «Ελευθεροτυπίας» στην πάλαι ποτέ ανθούσα Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. «Νεκρή από κάθε ένδειξη ζωής, δεν κυκλοφορεί άνθρωπος. Και να σκεφθεί κανείς ότι κάποτε έσφυζε από ζωή», λένε κάτοικοι.

Και πράγματι η λέξη εργαζόμενος σήμερα στο Πέραμα πρέπει να είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο της εποχής. Μέχρι το 2009 στα μικρομεσαία ναυπηγεία της περιοχής έβρισκαν δουλειά περίπου 5.000 εξειδικευμένοι εργάτες. Από τότε, και μετά την απόφαση της Ε.Ε. να επιβάλει...

πρόστιμα 230 εκατ. ευρώ για παράνομες κρατικές επιδοτήσεις που είχαν δοθεί πριν από πολλά χρόνια, άρχισε η συνεχής πτώση εργασιών στη Ζώνη.

Το αποτέλεσμα σήμερα, 5 χρόνια μετά, είναι τραγικό. Η ανεργία στην περιοχή του Περάματος αγγίζει σε πολλές συνοικίες ακόμη και το 95%, σπέρνοντας απόγνωση στους ανθρώπους. Γιατί πέρα από το να μείνει κανείς χωρίς δουλειά σε μια πολύ παραγωγική ηλικία, πιο άγριο και απογοητευτικό είναι να μην προσδοκά ότι μπορεί να βρει άμεσα ξανά εργασία. Στην περίπτωση αυτή, το πρόβλημα της επιβίωσης γίνεται πρωτεύον και επανέρχεται ύστερα από χρόνια στη σύγχρονη Ελλάδα ως το πιο σημαντικό ζήτημα για την κοινωνία συνολικά.

Η περίπτωση του Περάματος, ο βίαιος και απόλυτος αποκλεισμός του μεγαλύτερου μέρους της τοπικής κοινωνίας από την εργασία, η στέρηση των δυνατοτήτων επιβίωσης σε χιλιάδες απλούς, εργαζόμενους, τίμιους ανθρώπους, είναι η πιο ηχηρή απόδειξη των επιπτώσεων της κρίσης και των Μνημονίων πάνω στο σώμα του ελληνικού λαού.

Είναι η απτή απόδειξη ότι η θεωρία περί success story, η διαφήμιση του πρωτογενούς πλεονάσματος στηρίχθηκαν πάνω στο αίμα και τις θυσίες των απλών πολιτών, που ενώ δεν είχαν καμία ευθύνη για το μεγάλο φαγοπότι που έστησαν οι διαπλεκόμενοι παράγοντες του οικονομικού και πολιτικού βίου πάνω στο δημόσιο χρήμα, καλούνται να πληρώσουν αυτοί, εξ ολοκλήρου, τα σπασμένα του διεφθαρμένου συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Και έτσι, φαίνεται πια καθαρά πάνω σε ποια οικονομικά και κοινωνικά ερείπια στηρίζονται οι φωνές του λαϊκισμού και του νεοναζισμού, για να προσελκύσουν δύναμη, τυφλούς οπαδούς της βίας και ψηφοφόρους.

Ας μην ξενίζει λοιπόν η απήχηση της Χρυσής Αυγής σ' αυτές τις λαϊκές, εργατικές συνοικίες. Είναι αποκλειστικό δημιούργημα μιας πολιτικής άγριας λιτότητας και αποκλεισμών που επιβάλλουν από κοινού τρόικα και κυβέρνηση. Και είναι χρέος όλων των δημοκρατικών δυνάμεων να αλλάξουν αυτή την καταστροφική πορεία των πραγμάτων. Και να επιβάλουν μια άλλη πολιτική που θα οδηγεί στην αναγέννηση του τόπου, στο σεβασμό της αξιοπρέπειας και της εργασίας των πολιτών, στην ανάπτυξη και την ευημερία για όλους. Πριν είναι πολύ αργά.

Από enet