Σκυλολόγια και καστράτοι

Σε τι τους ενοχλεί το Internet;

Πολύς ο λόγος όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης για το διαδίκτυο και το ρόλο του στην πολιτική. Ακόμα περισσότερος και εντονότερος για το ρόλο των social media και των blogs. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν εξαπολύσει λυσσαλέα επίθεση κατά του μέσου αντιλαμβανόμενοι, προφανώς, ότι τους αφαιρεί μεγάλο κομμάτι της επιρροής τους στον...

τηλέπληκτο μουμιοποιημένο λαό.

Πρόσφατα, ο διευθυντής ειδήσεων του Mega, Χρήστος Παναγιωτόπουλος έγραψε ένα άρθρο στο site aixmi.gr, το οποίο διευθύνει, επίσης, με αφορμή το επεισόδιο που προκλήθηκε με τη συνέντευξη της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Η τραγουδίστρια, που εμφανίστηκε από το site του Χρήστου Παναγιωτόπουλου ως θιασώτρια του «μαζί τα φάγαμε», απάντησε με έντονο ύφος μέσα από τη σελίδα της στο facebook καταγγέλλοντας αλλοίωση των όσων είπε (διαβάστε εδώ). Ο δημοσιογράφος –και εσχάτως ποιητής- θεώρησε σωστό να απαντήσει κι αυτός μέσω άρθρου του μιλώντας για σκυλολόγια του Internet, ανωνυμίες και λοιπά κλισέ. Μάλιστα, αφιέρωσε ολόκληρη την αρθρογραφία του site του σε αυτό το θέμα για μία ημέρα με 3-4 συνεργάτες του να απλώνουν το βαθύ στοχασμό τους περί ανωνυμίας και σκύλων και υβριστών μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του.

Βεβαίως, θα ήταν προτιμότερο για το Χρήστο Παναγιωτόπουλο η καταγγελία της Ελένης Τσαλιγοπούλου να είχε σταλεί στο σταθμό του ώστε να μπορέσει ο ίδιος να τη διαχειριστεί όπως θα «έπρεπε». Ένα θέμα 10 δευτερολέπτων μέσα στον κυκεώνα των συστημικών ειδήσεων που επιλέγει κάθε βράδυ.

Η αντίδραση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένη.

Όμως…

Δεν είναι λίγοι και οι εκπρόσωποι της αριστεράς που υποστηρίζουν ή, τουλάχιστον, υποστήριξαν στο παρελθόν ακριβώς τα ίδια.

Το 2012 η Ρένα Δούρου, υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας κι αυτή το βάθος του στοχασμού της στην ιστοσελίδα του ποιητή-δημοσιογράφου (!), ανακοινώνοντας, μάλιστα, την αποχή της από τα social media δήλωσε ότι θα κλειστεί στο καβούκι της. Μάλλον, δεν στάθηκε και τόσο αξιόπιστα απέναντι στη δέσμευσή της. Διαβάστε εδώ.

Βεβαίως, η ίδια, μέσα από την προσωπική της σελίδα πλέκει το εγκώμιο του νέου μέσου. Μη δυσαρεστήσουμε και τους ψηφοφόρους ΄που το αγαπούν και να δείξουμε και ένα νεανικό και εκσυγχρονιστικό πρόσωπο. Διαβάστε εδώ

Λίγο μετά, δεν ήταν λίγοι αυτοί που προστάτευαν τον Πέτρο Τατσόπουλο, ο οποίος έκανε πολιτική μέσω του διαδικτύου. Μέσα στο 2013, τα ίδια υποστήριξαν και για τις περιπτώσεις της Κικής Δημουλά, της Λένας Διβάνη, του Σωκράτη Μάλαμα, του Χρήστου Πορτοκάλογλου κ.ά. μιλώντας για ανώνυμες μάζες, για βάρβαρους, για σκυλολόι (αν και, μάλλον, ο ποιητής-δημοσιογράφος έχει πατεντάρει το χαρακτηρισμό).

Απόρησα, πραγματικά…

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν πολιτικό της αριστεράς να συμμαχεί με τον εχθρό της, που καταγγέλλεται ως κλέπτων συχνότητες του λαού και ως παραβιάζων κάθε κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Είναι τόσο μεγάλο κακό, τέλος πάντων, αυτό το διαδίκτυο που ενώνει απέναντί του και ορκισμένους εχθρούς; Ή, μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο εχθρικοί ο ένας απέναντι στον άλλο;

Προχωρούν κι άλλο όλοι αυτοί. Μιλούν για φίλτρα, για έλεγχο και άλλα συστημικά. Για κανόνες, για νόμους, για καθώς πρέπει και καθώς δεν πρέπει συμπεριφορές.

Ενοχλημένοι, προφανώς, κι οι ίδιοι από κριτικές ή ακόμα και επιθέσεις που έχουν δεχθεί μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Μιλούν κι αυτοί για ανώνυμους.

Προφανώς, η  φύση του μέσου δεν επιτρέπει ούτε σε πολιτικούς ούτε σε δημοσιογράφους και εκδότες να το χειραγωγήσουν. Άρα, η επίθεση είναι φυσιολογική. Όμως, η αριστερά τι έχει να φοβηθεί από την ελευθερία του λόγου και της άποψης; Ασκεί η αριστερά πολιτική πίσω από κλειστές πόρτες και περιθωριοποιεί τους πολίτες; Φοβάται η αριστερά την κριτική; Ή, μήπως, προτιμά η ενημέρωση να κλείνεται στο 5-6% του χρόνου που της αφιερώνουν όλα τα συστημικά media; Έχουν, άραγε, αναλογιστεί όλοι αυτοί, στελέχη και δημοσιογράφοι που εργάζονται σε ΜΜΕ που στηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν πού θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακά αν δεν υπήρχε αυτό το τεράστιο πλέγμα blogs που τον στηρίζουν κι αν χιλιάδες μέλη του και υποστηρικτές του δεν δραστηριοποιούνταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; Στο facebook και το twitter έχει αναπτυχθεί ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που προωθούν τις αριστερές απόψεις, τις διαδίδουν και στηρίζουν ο ένας τον άλλο ακόμα και μέσα από τις διαφωνίες τους.

Πρέπει, βεβαίως, να υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς τους πολέμιους ότι κι η ανωνυμία που επικαλούνται δεν ισχύει, καθώς οι περισσότεροι χρήστες και μπλόγκερ ακόμα κι αν χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, διαθέτουν και όνομα και επώνυμο. Αν υπάρχουν ορισμένοι χρήστες που υβρίζουν δεν νομίζω ότι υπερβαίνουν αναλογικά όσους καθημερινά το κάνουν στους δρόμους, τα καφενεία, τα σπίτια τους, τα γήπεδα… Εκτός αν όλοι οι πολέμιοι του διαδικτύου και κάθε μη απολύτως ελεγχόμενου μέσου επικοινωνίας οραματίζονται ένα οργουελικό κόσμο 1984 όπου θα παρακολουθείται και ο ιδιωτικός βίος.

Όλοι αυτοί θα έπρεπε αντιθέτως να χαίρονται, αφού μέσω του διαδικτύου ο «εχθρός τους» είναι πια ορατός. Μην απαιτούν να του μάθουν και τρόπους. Βλέπεις, δεν ανατράφηκαν και δεν διαπαιδαγωγήθηκαν όλοι με γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, αλλά αυτό το ανομοιογενές σύνολο είναι που αναθέτει στον κάθε πολιτικό να το εκπροσωπήσει και στον κάθε δημοσιογράφο να το ενημερώσει παραχωρώντας του συχνότητες που είναι δημόσια αγαθά. 

Χαίρονται, βεβαίως, ασκώντας τις προσωπικές τους και συστημικές πολιτικές μέσα από το αμαρτωλό διαδίκτυο, αλλά από πού κι ως πού μπορεί και η «πλέμπα» να το χρησιμοποιεί ελεύθερα; Δεν θα ήταν καλύτερος ένας κόσμος μόνο με τηλεοπτικούς κανόνες;

Μα, ο καστράτος πάντοτε θα ζηλεύει τον ελεύθερο αλήτη και τα σκυλολόγια του με τη χοντρή και άγρια φωνή. Κι ο ευνουχισμένος ιδεολογικά πάντοτε θα φοβάται και θα ζηλεύει τον ελεύθερο. Γιατί ένα λεπτό ελεύθερης βούλησης δεν ανταλλάσσεται ούτε με εκατό ζωές προστατευμένες πίσω από τείχη.

*Ευχαριστώ τον Αρκά για την (θέλω να πιστεύω ανοχή του) στη χρήση των σκίτσων του χωρίς την άδειά του.

Από The punk smoker