Προοδευτική οπισθοδρόμηση και ριζωμένος καναπές

Μας έπεισε και μας κατέπεισε; Μας παρέπεισε και μας παραπλάνησε; Απαύγασμα υποκρισίας η αντίδρασή του ή απότοκος διαλείπουσας μονομανίας και ψυχονεύρωσης; Δική σας η αποκρυστάλλωση της κριτικής άποψης.

Η δική μου αμετάτρεπτη άποψη σχετικά με τη χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική "αβούλευτη" ομάδα της ΝΔ, είναι ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "μπαξές" ψεμάτων και παραχάραξης της αλήθειας με πολλά στοιχεία γκροτέσκο και αλαζονείας, στις παρυφές της πολιτικής βλακείας.

Μια ομιλία "πειρασμός" για κάθε εχέφρονα πολιτικό αναλυτή, ο οποίος θα μπορούσε σε πέντε παραγράφους να κονιορτοποιήσει...

με αδιάσειστα επιχειρήματα την πρωθυπουργική "λογοδιάρροια". Ο γράφων ωστόσο, γνωρίζοντας πολύ καλά τον πολιτικό άνδρα και τον εσμό των παρατρεχάμενων συμβούλων του, αισθάνεται μια έκδηλη απέχθεια για οιποιαδήποτε πολιτική ανάλυση της προσωποποιημένης πολιτικής βλακείας με το "προσωπείο" της υποκρισίας και του κυνικού θράσους. Τέτοιου είδους "ανισόρροπες" πολιτικές ομιλίες συμπυκνώνουν την έννοια της πολιτικής οπισθοδρόμησης και ενισχύουν το φαινόμενο της "προοδευτικής οπισθοδρόμησης" γενικότερα, το οποίο και θα επιχείρησω να αναλύσω...

Ενα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία είναι το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Φοβερό σύνδρομο! Αν δεν έχεις το...παράσημο του προοδευτικού είσαι ένα "τίποτα", ένα διεσταλμένο μηδενικό. Και στην καλύτερη περίπτωση, κατά τη νεολαιιστική φρασεολογία, είσαι "συντηρήκλα" και "μούχλα". Κάτι δηλαδή που ξεπετάχθηκε από τη ναφθαλίνη...

Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" προσέλαβε την τερατώδη μορφή του τις τελευταίες τρείς δεκαετίες. Και καθιερώθηκε. Εγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών. Ούτε η λέξη "εκσυγχρονισμός" μπόρεσε να αντικαταστήσει την αναμασημένη λέξη της προοδευτικότητας. Κι ας έγιναν φιλότιμες έως επίμονες προσπάθειες, τότε επί Σημίτη και μετέπειτα από τον Κώστα Καραμανλή. Κι ας ταυτίστηκε η έννοια της προοδευτικότητας με την κατάρρευση των μύθων της Αριστεράς.

Η αλήθεια είναι ότι η σοσιαλιστική επιδρομή χωρίς σοσιαλισμό, που αριστοτεχνικά σχεδίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να απομυθοποιήσει τους συνώνυμους - ισμούς, γένησε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Ελληνα. Στην ισοπέδωση των όρων αριστερός, κεντρώος, δεξιός, δεν βρέθηκε το αντιστάθμισμα. Η λεγόμενη "προοδευτικότητα" , που τη μονοπωλούσε χωρίς και ευρύτερους αποδέκτες η Αριστερά, έμεινε άστεγη. Οπότε, οι "προδευτικοί" στο χώρο του ξεπερασμένου βερμπαλισμού, έπρεπε κάποια ώρα να αντιμετωπίσουν τη πράξη. Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία μετά τη μεταπολίτευση περιέπεσε όντως στη σοσιαλμανία, χωρίς σοσιαλισμό.

Αυτή η μανία έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της Δεξιάς, που τις "έφραζε" το δρόμο. Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία, διανοίγεις το κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η "προοδευτικότητα λοιπόν έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό. Αυτή είναι η ψυχολογική μετάσταση του όγκου. Στην πράξη, στον αμείλικτο ρεαλισμό, έχουμε το χείριστο. Και τούτο γιατί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ο κρατισμός ήταν ο μόνος όρος ζωής, ο ιδιώτης μπορούσε να βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά όχι στο κενό. Λειτουργούσε ο ρεαλισμός του "δεν μπορώ να κάνω τίποτα πέραν της κρατικοποίησής μου ως προσώπου".

Επρόκειτο για δικαιολογία και κάλυψη μαζί. Επειδή λοιπόν το κράτος αυτοβαφτιζόταν προοδευτικό και οι πολίτες ως αναγκαστικά θητεύοντας στο κρατικό εκτροφείο "έβγαιναν" προοδευτικοί. Με άλλα λόγια, η κλώσσα βγάζει κλωσσόπουλα και η μαιμού μαιμουδάκια προοδευτικά χωρίς πρόοδο... Ο ελληνικός όμως σοσιασλισμός των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων δεν μονοπωλούσε τέτοια εκτροφεία, γιατί δεν ήταν καν στην πρόθεση του να τα έχει. Η ιδιωτική πρωτοβουλία παρέμεινε το μαρτύριο των "προοδευτικών". Γιατί; δεν υπήρχε η κρατικοποίηση των πολιτών για να έχουν άλλοθι οι μηδενισμένοι. Και μηδενισμένους μπορούμε να θεωρήσουμε όσους βλέπουν την προοδευτικότητα ως μόνιμη αγκύλωση από τον απόλυτο κρατισμό, που κατά δυστυχία τους δεν υπήρχε.

Ετσι γεννήθηκε το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με όλους αυτούς που κατά καιρούς παρίσταναν τους προοδευτικούς, οι ευνουχιστικά κρατικοποιημένοι. Και θεωρούσαν συντηρητικούς όσους ήθελαν να κατακτήσουν δυναμικά τη ζωή στην ανοικτή αγορά, μακρυά από τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Οφείλουμε άκρατο σεβασμό στον δημόσιο υπάλληλο. Δεν αξίζει σεβασμού όμως η ύβρις περί συντηρητισμού εναντίον αυτών, που ουσιαστικά ανοίγουν τους δρόμους μιας κοινωνίας. Οι σοσιαλμανείς υπάλληλοι της δεκαετίας του ' 80 και του ' 90, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες μέχρι και σήμερα της οικονομικής αθλιότητας της χώρας, με το "παράσημο" της προοδευτικότητας καρφιτσωμένο στο πέτο τους και οι ένθετοι κομματικοί έχουν αποστραγγίξει την καραμέλα της "προοδευτικότητας", όντας τα περιδεέστερα και τα οπισθοδρομικότερα όντα.

Ειναι όλοι αυτοί που σήμερα "κόπτονται" για τη...σωτηρία της χώρας. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πρώην εγκάθετοι πρασινοφρουροί, για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων. Οι εχθροί της προόδου θεωρούν εχθρούς τους πασχίζοντες. Κι αν ήταν απλώς κάποια φλυαρία στο κοινωνικό νύχτωμα, το φαινόμενο δεν θα ήταν και τόσο οδυνηρό. Οταν όμως ο ιδιώτης της πρωτοβουλίας έπρεπε για χρόνια να περάσει από τον κρατικοποιημένο "προοδευτικό" της αβουλίας και της κομματικής παχυδερμίας, το φαινόμενο ήταν λογικό να έχει βαριές κοινωνικές επιπτώσεις...

Δηλαδή οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων προχώρησαν στην αντικοινωνικότητα. Υψωσαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στους προοδευτικούς, που τους ονόμαζαν συντηρητικούς, επειδή αρνιόντουσαν να κρατικοποιηθούν. Οπότε, εχθρός έγινε η πρόοδος και οι προοδευτικοί που την υποστασίαζαν. Και έτσι περάσαμε στη ρεμούλα και στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, αλλά και στη διαμόρφωση των υπνωμένων συνειδήσεων, που επαναπαύομνται στους ριζωμένους καναπέδες...

Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των "ιδεών", που το "δεξιό" καθεστώς τις πολεμάει. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη. Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο, που σοσιαλιστικά προοδευτικός για την Ελλάδα και για όλο τον κόσμο, σήμαινε συνδυασμός δειλίας, οκνηρίας και αδιαφορίας. Και ήταν ο Γκορμπατσώφ τότε που είχε πει ότι η ιδεολογία δεν μπορεί να καλύπτει για πάντα τους ανίκανους και τους τεμπέληδες.

Τελικά οι ανίκανοι, οι ανεπάγγελτοι και οι τεμπέληδες ακόμα μας κυβερνούν!..Αυτό κι αν δεν είναι "προοδευτική οπισθοδρόμηση".

Του Στέλιου Συρμόγλου από freepen