Η εξ-αγγελία του μέλλοντος

Το κρούσμα της Αίγινας -εθελοντική εργασία με αντιμίσθιο διαμονή και φαγητό- δείχνει το μέλλον της χώρας: ζωή στο όριο της επιβίωσης. Ζωή άδεια και απελπιστική, στην οποία η ένδεια θα φαντάζει χωνεμένη κανονικότης και το πλήθος των ενδεών θα μοιάζει προνομιούχο μπροστά στη χορεία των λιμοκτονούντων... Υπάρχει κάτι ικανό να ακυρώσει την εφιαλτική αυτή προοπτική;

Η εκδοχή των κυβερνώντων ποντάρει στην τελική επιτυχία του Προγράμματος. Πρόοδος των μεταρρυθμίσεων, επενδύσεις, Ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας. Ομως επί της ουσίας τι σημαίνει και...
πού παραπέμπει αυτό το προπαγανδιστικώς αξιοποιήσιμο «υλικό», ενισχυμένο από τις σωτηριολογικές υπομνήσεις περί παραμονής στην Ευρωζώνη και αποφυγής της χρεοκοπίας; Μήπως όντως εγκαινιάζει μια νέα, ελπιδοφόρα εποχή, προάγγελο ευοίωνης προοπτικής, την οποία αρνείται να δει η παρωπιδοφόρος αντιμνημονιακή πλευρά, αγκυροβολημένη στη νεύρωση των δραστικών ανατροπών;

Δυστυχώς, όχι. Πρώτον, οι λογής μεταρρυθμίσεις -διενεργηθείσες, εν εξελίξει και μελλοντικές- αποδεικνύονται ανθρωποβόρα ποτάμια που ξεβράζουν κόσμο στη θάλασσα της ανεργίας και της χθαμαλής ζωής. Και τι κόσμο; Ως επί το πολύ προορισμένο να μείνει στα αζήτητα, λόγω ηλικίας. Δεύτερον, το σημερινό στάδιο των ηχηρών επενδύσεων και της υπεσχημένης Ανάπτυξης (Παπαστράτος - κέντρο διακίνησης καπνού στο Αγρίνιο, Coca Cola, οδικά έργα κ.τ.λ.) απορροφά ελάχιστο αριθμό ανέργων, καθώς η ευρύτερη αναπτυξιακή διαδικασία -παραγωγική τε και εμπορική-, η οποία θα μπορούσε να προσδώσει ώθηση στην οικονομία, δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Και, τρίτον, ακόμη και αν ήθελε επιτευχθεί κάποια ταχύρρυθμη Ανάπτυξη, το σκοτεινό σημείο -κλειδί για την αξιολόγηση των εξελίξεων- είναι οι γλίσχρες απολαβές.

Η πληθύς των ανέργων και η αγχώδης προσπάθεια για εξασφάλιση του στοιχειώδους εγγυώνται ότι η αγορά εργασίας δεν θα διαφέρει από σκλαβοπάζαρο. Απελπισμένοι άνθρωποι θα διαγκωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί, υπό τη διαρκή απειλή πλήθους διαθεσίμων, έχοντας καταθέσει τα όπλα οιασδήποτε διεκδικητικής απόπειρας. Οσο για προσωπικές ενστάσεις αξιοπρέπειας, αυτές προώρισται να συντριβούν υπό το τεράστιο βάρος της ανάγκης. Ακόμη και 300 ή 400 ευρώ είναι καλύτερα από το τίποτε. Εξάλλου, ακριβώς αυτό δεν συμβαίνει ήδη σήμερα;

Ως και στην καλύτερη εκδοχή της η εφαρμογή -και επιτυχία- του Προγράμματος αυτό εξασφαλίζει: ζωή στο όριο της επιβίωσης, με φόντο την υπεραιμία των αριθμών και τις ιαχές της προπαγάνδας. Υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης και ικανή μείωση της ανεργίας (σε χρόνο απώτερο), αλλά μια κοινωνία καθηλωμένη για χρόνια σε κεκανονισμένο δρομολόγιο. Ακαταμάχητη ένδεια, μάχη για το ταπεινωτικό ελάχιστο μεροκάματο και θαμπή ζωή, στιγματισμένη από όσα έχει ήδη προκαλέσει η δυναστική τριετία του Μνημονίου και τα οποία θα πληθύνονται: ασθενείς στο έλεος σκληρής μοίρας, εσωτερική αποσταθεροποίηση της κοινωνίας (βαθιά ψυχικά τραύματα, κατάθλιψη, παραίτηση), αυτοκτονίες. Μια κοινωνία γερασμένη πριν την ώρα της, τεμαχισμένη, συντετριμμένη και άναυδη, φοβισμένη και φοβική, θα ζει επί δεκαετίες οριστικά και τελεσίδικα χρεοκοπημένη.

Μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση -ενός βελτιωμένου και ανοιχτομάτη ΣΥΡΙΖΑ και όχι του σημερινού λογά και μπλεγμένου στη μοίρα της ανέξοδης αντιπολίτευσης που προϊδεάζει για μελλοντικό κυβερνητικό αδιέξοδο- ενδέχεται να αναχαιτίσει τη δυναμική της ουσιαστικής χρεοκοπίας. Μια πρόταση που θα καταστήσει σύμμαχο τον κόσμο στην τιτάνια προσπάθεια που απαιτείται και όχι διψασμένο υποδοχέα θαυματουργών λύσεων...

Υπάρχει κάτι ακόμη, ικανό να ακυρώσει την εφιαλτική προοπτική: η ανέλεγκτη έκρηξη της απελπισμένης κοινωνίας, που θα διαγράψει τη σύμβαση της παραίτησης που έχει συνάψει με τον εαυτό της και θα βγει αφηνιασμένη στο δρόμο, όταν θα χάνει τα σπίτια της, θα θρηνεί και άλλες απώλειες στα νοσοκομεία της, θα αδυνατεί να βρει ακόμη και ψωμί για τα παιδιά της και θα ξέρει ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια ζωή ταπεινωμένη, λιμοκτονούσα και ξοδεμένη στη μάταιη αναμονή έστω και στοιχειώδους βελτίωσης...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ από enet, μέσω farmakoglwssa-kirki