Μέσα σ’ ένα κλίμα πλήρους απαξίας της καθημερινής ζωής, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αδιέξοδο παρακολουθώντας τις εξελίξεις μοιρολατρικά, μ’ ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να ανταποκριθεί αξιόπιστα στις τεράστιες προκλήσεις του παρόντος και πλήρως ανύπαρκτο για να αντιδράσει στο σύνολό του, παγιδευμένο στις χρόνιες και βλακώδεις κομματικές αγκυλώσεις του, στα ξεπερασμένα του στερεότυπα, σαν ξεχασμένο σ’ έναν ομιχλώδη απροσδιόριστο παρελθόντα χρόνο... Αυτό το απολιθωμένο και αποκρουστικό κομματικό πολιτικό σύστημα με...
τα παρωχημένα πρόσωπα – που πολλές φορές ανακαλούν εφιάλτες… – παριστάνει ότι αντιμετωπίζει σθεναρά την πρωτοφανή κρίση που πλήττει τη χώρα για πέμπτη (!) συνεχόμενη χρονιά.
Οι σημαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό όχι μόνο δεν έφεραν τις αναμενόμενες εξελίξεις, αλλά προσέθεσαν μιαν ακόμα μεγάλη απογοήτευση. Για παράδειγμα, από τη μία το εκλογικό σώμα τιμωρεί καθ’ ολοκληρίαν το ΠΑΣΟΚ κι από την πίσω πόρτα προκρίνει στην πολιτική ζωή ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη εκδοχή του, «αυτό που θα επαναπροσλάβει όσους απολυθούν», αυτό που δεν εντόπισε ούτε ένα λάθος πολιτικής στα παρελθόντα χρόνια, αυτό που τα φορτώνει όλα στο μνημόνιο, στους Γερμανούς και στον Σόϊμπλε!
Έτσι, έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ (που σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του παρουσίας ο ακραίος του λόγος κατακεραύνωνε τις εκάστοτε εξουσίες και το διεφθαρμένο σύστημα γενικότερα) να γίνεται αιφνιδίως ο υπερασπιστής της πιο απεχθούς εκδοχής αυτού του συστήματος, νομιμοποιώντας τις εκατοντάδες χιλιάδες κομματικές προσλήψεις «των δικών μας γαλάζιων παιδιών» και των «πρασινοφρουρών» - μιας πραγματικής εκτροπής που για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ καθώς φαίνεται δεν υπήρξε ως φαινόμενο, αλλά αποτελεί μια ακόμα βρόμικη προβοκάτσια των μνημονιακών δυνάμεων.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, δεν υπήρξαν τα πλαστά πτυχία, η κραυγαλέα αναξιοκρατία, γενικά το μαύρο χάλι της μεταπολίτευσης που κατήγγελλε διαπρύσια για χρόνια... Ωστόσο, για να μην τον αδικούμε, στον χώρο της παιδείας δείχνει περισσότερο συνεπής, διατηρώντας ζωντανό το επαναστατικό του προφίλ, μια και πολιτεύεται διεκδικώντας ελεύθερα ανοιχτά πανεπιστήμια επί εικοσιτετραώρου βάσεως για τα πρεζόνια, τους λαθρομετανάστες, τους αναρχικούς - και κλειστά για τους αγωνιζόμενους (για το μέλλον τους…) φοιτητές. Προφανώς, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού προσδοκά ανάσταση των παλιών καλών ημερών. Αλλιώς δεν εξηγείται…
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης από το Ποντίκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου