Η πολιτική “ακροβασία” είναι η προσφιλής πρακτική του πολιτικού “οπορτουνισμού”, κόμπλεξ ταυτόχρονα με επάλληλα συμπτώματα “αυτοκαταστροφής” των αδέξιων πολιτικών, αλλά και του Πολιτεύματος. Γιατί το Πολίτευμα πραγματώνεται στην Πολιτεία δια της πολιτικής. Η πολιτική, βέβαια, καθ’ εαυτήν, είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς πρός το σύνολον. Δεν είναι “ακροβασία” πρός τέρψιν των αείποτε μωρόπιστων και εν αμηχανία ευρισκομένων αυτού του τόπου. Και αν λάβουμε σοβαρά τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι “η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάμνει, και...
Μπορεί η Ελλάδα να έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία και κάποια εγχώρια τρωκτικά του δημοσίου χρήματος να τη βλέπουν σαν ξένη γη και να νιώθουν επιδρομείς μαζί με αλλοδαπούς “αετονύχηδες” του εύκολου κέρδους, προσπαθώντας να αρπάξουν ό,τι προλάβουν, για τους πολλούς νεοέλληνες, στη χώρα του ήλιου και της θερινής ραστώνης, έχει “στηθεί” ένα τεράστιο σκηνικό πολιτικού τσίρκου. Με τους πολιτικούς των διαφόρων αποχρώσεων, με προεξάρχοντα βέβαια τον πρωθυπουργό της “συμφοράς”, να επιδίδονται σε “ακροβατικές ασκήσεις” πολιτικού βερμπαλισμού στα όρια της γελοιότητας, πολιτικής θρασύτητας και μιας απέλπιδας προσπάθειας να παραμείνουν εναγωνίως “γατζωμένοι” στην εξουσία, δίνοντας την εντύπωση ακροβατών που έχασαν τον έλεγχο και βλέπουν να κατακρημνίζονται στα βάθη της πολιτικής λήθης και της απαξίωσης τους…
Ολοι αυτοί οι πολιτικοί της ακροβασίας, υποτιθέμενοι εκπρόσωποι της θέλησης του λαού, με έρμα την προχειρότητα, την επιπολαιότητα και τη ρηχότητα της σκέψης, χωρίς να αγνοήσουμε την οσφυοκαμψία τους στα όποια συμφέροντα που με κυναιγυρική διάθεση υπηρετούν, μετατρέπονται σε “οδοιπόρους” της διαδρομής που συνδέει το “τίποτα” με το “πουθενά”. Και χωρίς το απαραίτητο χρέος και δέος ενώπιον της κρίσιμης αποστολής τους, με γνώμονα το στενά κομματικό ή προσωπικό συμφέρον, με αποφάσεις και ενέργειες μη υποτασσόμενες στις ανθρώπινες ηθικές αξίες, οδηγούν την κοινωνία στην ατραπό της αβεβαιότητας και εσχάτως στην ατραπό ενός απόλυτου ολέθρου, που, όπως φαίνεται, είναι ανοιχτή και σύντομη…
Το επίμαχο θέμα του “κλεισίματος” της ΕΡΤ, ως απόρροια μιας αυταρχικής και ανισόρροπης πρωθυπουργικής απόφασης, αλλά και οι αμφιλεγόμενες αντιδράσεις των κυβερνητικών εταίρων σε συνδυασμό με την αναντιστοιχία των αντιδράσεων της αντιπολίτευσης, καταδείχνει ότι η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου τα πολιτικά ανθρωποειδή φίδια έχουν μεν τάσεις αλληλοκατασπαραγμού και μάλιστα χωρίς οίκτο, αλλά “συμβιβάζονται” πανικόβλητοι μπροστά στο φάσμα του πολιτικού αδιεξόδου. Και έτσι έχουμε τους πολιτικούς των “ακροβασιών” που δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη διαίσθηση για το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους.
Το κάλεσμα της ιστορίας δεν τους αφορά. Αλλωστε, αυτό το “κάλεσμα” έχει δύο όψεις: Τη θετική, που συνδέεται με την ενόραση του μέλλοντος και την αρνητική, που απαιτεί το ξερίζωμα των νεκρών υπολειμμάτων του παρελθόντος. Χωρίς τη δεύτερη προσπάθεια, η πρώτη, το συνηθέστερον, ναυαγεί. Και βέβαια όλοι αυτοί οι πολιτικοί ακροβάτες μεταξύ ανικανότητας και απελπισίας, αγνοούν ότι η ιστορία είναι μια “ιδιότροπη μάγισσα”, που τιμωρεί σκληρά εκείνους που δεν ακούνε εγκαίρως το κάλεσμά της…
Για τον γράφοντα, δεν τίθεται θέμα “αγωνίας” ή έστω ανησυχίας αν θα τα “βρούν” ή όχι οι κυβερνητικοί εταίροι στην εκ νέου αυριανή συνάντησή τους. Το εκβιαστικό δίλημμα των εκλογών και των “καταστροφικών” συνεπειών τους, που τόσο αφείδωλα διασπείρεται από τα κομματικά επιτελεία των ακροβατούντων της πολιτικής αθλιότητας, συγκρούεται με την έννοια της δημοκρατίας. Στην πολιτική, εξάλλου, πάντα εμφιλοχωρεί η αναγκαιότητα με τις διάφορες μορφές της, που ενίοτε είναι ανέλπιστα ανατρεπιτική των καταστάσεων και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Η πολιτική δεν είναι μια απολιθωμένη κατάσταση, που νεκρώνεται από τη μονοφωνία και τις όποιες στεγανοποιημένες λογικές. Η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν μια αδιάλειπτη διαδικασία ανατροπής δεδομένων, ακόμα κι όσων φαίνεται ότι εγκυμονούν κινδύνους. Η άσκησή της ωστόσο δεν συμβιβάζεται με την “ακροβασία”, αλλά απαιτεί αποφασιστικότητα και ικανότητα που θα ανυψώνονται στην έννοια του έθνους και θα αντανακλά στους πολίτες το δυναμισμό του θάρους, που έχει οικοδομηθεί με αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια στο διάβα του χρόνου από ηγετικές φυσιογνωμίες.
Ας σταματήσει λοιπόν η “τρομοκρατία” των εκλογών. Γιατί είναι τρομοκρατία που υπηρετεί αποκλειστικά την ίδια την τρομοκρατία!..
του Στέλιου Συρμόγλου από freepen, φωτομοντάζ Γρέκι
δεν κάμνει ό,τι λέγει”, τότε πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του Πολιτεύματος.
Διότι, τότε συμβαίνει αυτό, που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: “Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του”, διορθωμένος, σκωπτικώς, από τον Ταλευράνδο: “Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του”. Κι αυτό ακριβώς διαπιστώνουμε τις τελευταίες μέρες, για μια ακόμη φορά, στη χώρα μας. Αυτό διαπιστώσαμε χθές στη συνάντηση, την υποτιεθέμενη “κρίσιμη” συνάντηση των τριών κυβερνητικών εταίρων, που “διανθίστηκε” και από την “ευέλικτη”, αμφιλεγόμενη και επιδεχόμενη πολύπλευρης ερμηνείας απόφασης του ΣτΕ, πρός “διευκόλυνση” των ακροβατούντων πολιτικών, ανεξάρτητα αν βρίσκονται στην όχθη της συμπολίτευσης ή στην απέναντι όχθη της αντιπολίτευσης…
Μπορεί η Ελλάδα να έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία και κάποια εγχώρια τρωκτικά του δημοσίου χρήματος να τη βλέπουν σαν ξένη γη και να νιώθουν επιδρομείς μαζί με αλλοδαπούς “αετονύχηδες” του εύκολου κέρδους, προσπαθώντας να αρπάξουν ό,τι προλάβουν, για τους πολλούς νεοέλληνες, στη χώρα του ήλιου και της θερινής ραστώνης, έχει “στηθεί” ένα τεράστιο σκηνικό πολιτικού τσίρκου. Με τους πολιτικούς των διαφόρων αποχρώσεων, με προεξάρχοντα βέβαια τον πρωθυπουργό της “συμφοράς”, να επιδίδονται σε “ακροβατικές ασκήσεις” πολιτικού βερμπαλισμού στα όρια της γελοιότητας, πολιτικής θρασύτητας και μιας απέλπιδας προσπάθειας να παραμείνουν εναγωνίως “γατζωμένοι” στην εξουσία, δίνοντας την εντύπωση ακροβατών που έχασαν τον έλεγχο και βλέπουν να κατακρημνίζονται στα βάθη της πολιτικής λήθης και της απαξίωσης τους…
Ολοι αυτοί οι πολιτικοί της ακροβασίας, υποτιθέμενοι εκπρόσωποι της θέλησης του λαού, με έρμα την προχειρότητα, την επιπολαιότητα και τη ρηχότητα της σκέψης, χωρίς να αγνοήσουμε την οσφυοκαμψία τους στα όποια συμφέροντα που με κυναιγυρική διάθεση υπηρετούν, μετατρέπονται σε “οδοιπόρους” της διαδρομής που συνδέει το “τίποτα” με το “πουθενά”. Και χωρίς το απαραίτητο χρέος και δέος ενώπιον της κρίσιμης αποστολής τους, με γνώμονα το στενά κομματικό ή προσωπικό συμφέρον, με αποφάσεις και ενέργειες μη υποτασσόμενες στις ανθρώπινες ηθικές αξίες, οδηγούν την κοινωνία στην ατραπό της αβεβαιότητας και εσχάτως στην ατραπό ενός απόλυτου ολέθρου, που, όπως φαίνεται, είναι ανοιχτή και σύντομη…
Το επίμαχο θέμα του “κλεισίματος” της ΕΡΤ, ως απόρροια μιας αυταρχικής και ανισόρροπης πρωθυπουργικής απόφασης, αλλά και οι αμφιλεγόμενες αντιδράσεις των κυβερνητικών εταίρων σε συνδυασμό με την αναντιστοιχία των αντιδράσεων της αντιπολίτευσης, καταδείχνει ότι η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου τα πολιτικά ανθρωποειδή φίδια έχουν μεν τάσεις αλληλοκατασπαραγμού και μάλιστα χωρίς οίκτο, αλλά “συμβιβάζονται” πανικόβλητοι μπροστά στο φάσμα του πολιτικού αδιεξόδου. Και έτσι έχουμε τους πολιτικούς των “ακροβασιών” που δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη διαίσθηση για το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους.
Το κάλεσμα της ιστορίας δεν τους αφορά. Αλλωστε, αυτό το “κάλεσμα” έχει δύο όψεις: Τη θετική, που συνδέεται με την ενόραση του μέλλοντος και την αρνητική, που απαιτεί το ξερίζωμα των νεκρών υπολειμμάτων του παρελθόντος. Χωρίς τη δεύτερη προσπάθεια, η πρώτη, το συνηθέστερον, ναυαγεί. Και βέβαια όλοι αυτοί οι πολιτικοί ακροβάτες μεταξύ ανικανότητας και απελπισίας, αγνοούν ότι η ιστορία είναι μια “ιδιότροπη μάγισσα”, που τιμωρεί σκληρά εκείνους που δεν ακούνε εγκαίρως το κάλεσμά της…
Για τον γράφοντα, δεν τίθεται θέμα “αγωνίας” ή έστω ανησυχίας αν θα τα “βρούν” ή όχι οι κυβερνητικοί εταίροι στην εκ νέου αυριανή συνάντησή τους. Το εκβιαστικό δίλημμα των εκλογών και των “καταστροφικών” συνεπειών τους, που τόσο αφείδωλα διασπείρεται από τα κομματικά επιτελεία των ακροβατούντων της πολιτικής αθλιότητας, συγκρούεται με την έννοια της δημοκρατίας. Στην πολιτική, εξάλλου, πάντα εμφιλοχωρεί η αναγκαιότητα με τις διάφορες μορφές της, που ενίοτε είναι ανέλπιστα ανατρεπιτική των καταστάσεων και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Η πολιτική δεν είναι μια απολιθωμένη κατάσταση, που νεκρώνεται από τη μονοφωνία και τις όποιες στεγανοποιημένες λογικές. Η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν μια αδιάλειπτη διαδικασία ανατροπής δεδομένων, ακόμα κι όσων φαίνεται ότι εγκυμονούν κινδύνους. Η άσκησή της ωστόσο δεν συμβιβάζεται με την “ακροβασία”, αλλά απαιτεί αποφασιστικότητα και ικανότητα που θα ανυψώνονται στην έννοια του έθνους και θα αντανακλά στους πολίτες το δυναμισμό του θάρους, που έχει οικοδομηθεί με αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια στο διάβα του χρόνου από ηγετικές φυσιογνωμίες.
Ας σταματήσει λοιπόν η “τρομοκρατία” των εκλογών. Γιατί είναι τρομοκρατία που υπηρετεί αποκλειστικά την ίδια την τρομοκρατία!..
του Στέλιου Συρμόγλου από freepen, φωτομοντάζ Γρέκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου