“Από τον κοινωνικό αυτοματισμό στον κοινωνικό κανιβαλισμό”
Είσαι δημοτικός υπάλληλος, γιατρός, εργαζόμενος στη ΔΕΗ, στο Μετρό, εκπαιδευτικός, λιμενεργάτης- κλπ κλπ- και θες να απεργήσεις; Ούτε να το σκέφτεσαι: Επιστράτευση! Δεν πρόκειται για κανένα ενδιαφέρον για το “κοινωνικό όφελος”. Σε μια χώρα που η κοινωνία διαλύεται, οι αυτοκτονίες είναι χιλιάδες, οι φτωχοί και οι άνεργοι σωρρεύονται στο κοινωινκό περιθώριο και η απελπισία καταλαμβάνει ολοένα περισσοτέρους, η επίκληση του “κοινού καλού” από τους υπευθύνους αυτής της...
καταστροφής ακούγεται μόνο ως σαρκασμός.
Στην πραγματικότητα, ο συνδυασμός διαρκών, ευθέως αντισυνταγματικών επιστρατεύσεων- επιτάξεων απεργών, δικαστικών αποφάσεων φασόν που κηρύσσουν όλες τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, χρησιμοποίησης των κατασταλτικών δυνάμεων ενάντια σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία, δυσφήμησης κάθε κινητοποίησης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και εσχάτως αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής που ως ψευτό- αντισυστημική δύναμη καταφέρεται εναντίον κάθε απεργίας εργαζομένων αναπαράγοντας όλην την κατεστημένη επιχειρηματολογία περί βολεμένων κατατείνει σε ένα σαφή στόχο: τη δόμηση σε μόνιμη βάση ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, που θα κινείται στα όρια της τυπικής συνταγματικής νομιμότητας ή και εκτός αυτών. Από τη μια κάθε συνθήκη συγκρότησης μαχητικού εργατικού κινήματος καταργείται. Θα αρκούσε η θηριώδης ανεργία και η ακραία φτωχοποίηση.
Οι μνημονιακοί όμως τοποτηρητές της χώρας μας εισάγουν και τη νομοθεσία εκείνη που στερεί κάθε δημοκρατική και κοινωνική κατάκτηση των εργαζομένων ώστε να δυσχεράνουν όσο γίνεται την όποια μελλοντική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Από την άλλη, επιχειρούν να ενισχύσουν μια συλλογική συνείδηση, πλήρως αλλοτριωμένη βάσει της οποίας ο ταξικός σύμμαχος θα αντιμετωπίζεται ως προνομιούχος, την ίδια στιγμή που για παράδειγμα ο τραπεζίτης θα κρατά όμηρο μια ολόκληρη κοινωνία προκειμένου να σώσει το “μαγαζί” του.
Από τον κοινωνικό αυτοματισμό στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Θέλουν να μην υπάρχει σημείο στήριξης και οργάνωσης οποιουδήποτε κινήματος σύγκρουσης με το μνημονιακό κατεστημένο, τόσο θεσμικά, όσο και πνευματικά. Δε θέλουν απλά να καταστείλουν τις κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό εν πολλοίς το έχουν πετύχει. Θέλουν να διαλύσουν την κοινωνία ως οργανωμένο σώμα και να τη μετατρέψουν σε άθροισμα απομονωμένων μεταξύ τους ατόμων υπό ένα κράτος εκτάκτου ανάγκης και αυταρχισμού.
Το τυρί μάλιστα στη φάκα θα είναι ορισμένα κεφάλια στην αρένα προκειμένου να μυρίσει η “μάζα”- γιατί έτσι μας βλέπουν- αίμα και να εκτονωθεί. Απέναντι σε αυτό το σχεδιασμό χρειάζεται πρώτον αποκάλυψή του και άρα δεύτερον ζύμωση σε ευρεία κλίμακα, τρίτον υποκείμενο και τέταρτον δράση. Χάρη στο διαστρεβλωτικό φακό των ΜΜΕ η “μεγάλη εικόνα” δεν αναδεικνύεται ποτέ. Πάντα είναι ένας κλάδος εναντίον όλων ή μια μεμονωμένη συμπεριφορά από την άλλη πλευρά. Ο λαός πρέπει να μπει σε μια μεγάλη συζήτηση και διαβούλευση στο εσωτερικό του μέσα από παραδοσιακούς και νέους θεσμούς ή διαδικασίες.
Να δει δηλαδή ότι δεν παίζονται οι τωρινές του ανάγκες και η πιθανή δυσχέρανση της κάλυψής τους αλλά η ίδια του η ύπαρξη ως τέτοιου, ως δηλαδή λαού που στην κυριαρχία του θεμελιώνεται- υποτίθεται- η κρατική του υπόσταση. Η ζωή του καιοι ανάγκες του σε βάθος δεκαετιών. Έπειτα χρειαζόμαστε ένα μεγάλο, ευρύ μέτωπο βάσης, κοινωνικό- απελευθερωτικού, πατριωτικού και δημοκρατικού χαρακτήρα, που θα διεξάγει τον πόλεμο θέσεων και κινήσεων ενάντια στις μνημονιακές δυνάμεις.
Τι σημασία έχουν διάφορες μεμονωμένες απεργίες που καταστέλλονται και δυσφημούνται; η απάντηση στις επιστρατεύσεις και στην κοινωνική διάλυση μπορεί να δοθεί μόνο από συνολικές κινητοποιήσεις με καθαρά πολιτικό προσανατολισμό και άρα εξεγερτική διάθεση: πανεπιστήμια και σχολεία υπό κατάληψη, απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης, δράσεις άμεσης σύγκρουσης με τομείς της υλοποίησης των πλέον αντιδραστικών πτυχών της κυβερνητικής πολιτικής, αντιφασιστικό μέτωπο, νέα ρεύματα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τα μνημόνια επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα νέο κόσμο, αυταρχισμού, φτώχειας, διάλυσης και υποταγής. Απέναντι σε αυτόν πρέπει να γεννήσουμε το αντίπαλο δέος: έναν κόσμο αλληλεγγύης, ανάπτυξης, ελευθερίας και άρα εξέγερσης.
Του Θέμη Τζήμα από periodista, μοντάζ Γρέκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου