Το δίκαιο των Δανειστών

Γνωρίζαμε ότι ο δρόμος προς την παγκοσμιοποίηση δεν θα ήταν στρωμένος με δάφνες.

Γνωρίζαμε ότι οι παραδοσιακές δομές και αντιλήψεις κάθε κοινωνίας δείχνανε φοβική στάση απέναντι στο νέο ή στο διαφορετικό ή στην εξέλιξη και στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης.

Γνωρίζαμε ότι καμία μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη δεν είναι ομαλή.

Γνωρίζαμε όμως ότι υπήρχανε κανόνες, είτε ως δίκαιο της υπεροχής μιας παγκόσμιας...

υπερδύναμης ή ενός στυγνού δικτάτορα.

Εκείνο που δεν γνωρίζαμε είναι ότι στο δρόμο για την θέσπιση ενός ευρωπαϊκού συντάγματος, ανθρωποκεντρικού, προοδευτικού με έμφαση στη διαφορετικότητα και στηριγμένο στη στέρεα βάση της κοινωνίας της ανοχής με σεβασμό στην αξία του ανθρώπου θα διέκοπτε ένα ανώτερο δίκαιο: το Δίκαιο των Δανειστών.

Ενώ στη παλαιά Γη ο εχθρός είχε πρόσωπο, στη νέα Γη οι δανειστές είναι απρόσωποι. Και ο πόλεμος ξεκίνησε, γιατί πρώτα ξεκινήσανε τα θύματα.

Η πρώτη επίθεση έγινε στα κράτη: στην ονειροπαρμένη Ελλάδα, στην ανεκτική Ισπανία, στη χαρούμενη Πορτογαλία, στη ντελικάτη Ιταλία και στην αιματοβαμμένη Κύπρο. Αφού βάλανε πνίκτη στο τραπεζικό σύστημα, απαιτήσανε από τις λιγότερο πειθαρχημένες οικονομίες του Νότου να μεταμορφωθούν άμεσα και βίαια σε ψυχρές νύφες του Βορρά. Και οι Δανειστές εισχωρήσανε μέσω του τραπεζικού συστήματος μέσα στο σπίτι σου, καθώς το Μάτριξ του χρήματος είχε εμποτίσει η ζωή μας και τις συνήθειες μας. Και το Δίκαιο των Δανειστών απέκτησε τους πανεπιστημιακούς του Διδασκάλους, οι οποίοι στηριζόμενοι στην ανικανότητα τους ήταν πρόθυμοι να εκτελούν.

Το Δίκαιο των Δανειστών είναι το νέο υπερεθνικό Δίκαιο, στο οποίο πλέον υποτάσσονται τα αιματοβαμμένα Συντάγματα των κρατών. Είναι το νέο Δίκαιο που υποτάσσει τη βούληση των κοινοβουλίων και απέναντι λαοί που δεν μάθανε να αγωνίζονται γιατί ήταν πιο εύκολο να αποκτούν παρά να ονειρεύονται. Στη καταχνιά του Δικαίου των Δανειστών αντιπαραθέσαμε σκονισμένα συγγράμματα, θρησκευτικά χαϊμαλιά και ληγμένες μαγικές συνταγές. Κανείς δεν ήταν έτοιμος και πολλοί ήταν πρόθυμοι. Στο δίκαιο των Δανειστών δεν υπάρχει η έννοια ιδιοκτησία, έννομο αγαθό, περιουσία καθώς η κοινωνία είναι κτισμένη στο χρέος. Και όπου το χρέος δεν υπήρχε, απλά δημιουργήθηκε. Εύκολη λεία οι συνταξιούχοι, εύκολη λεία οι αδύναμοι εργαζόμενοι και εύκολη λεία το άπραγο Δημόσιο.

Σε όλα αυτά υπό κανονικές συνθήκες είχαμε να αντιτάξουμε την Αλήθεια όπου την συσκότισε η ενημέρωση, τη Δικαιοσύνη, την οποία μισεί το Κράτος και την Ισότητα, που την κατασπαράξαμε ανοίγοντας το σεντούκι του μίσους και του ρατσισμού. Το Δίκαιο των Δανειστών έχει τους δικούς του υπηρέτες και σύντομα θα είμαστε όλοι εμείς και εκείνοι οι λίγοι. Ο τελευταίος να σβήσει το Φως….

Γράφει ο Γιάννης Γιαγλάρας

Από nomika-analata μέσω paganeli