…βοηθήστε να φτιάξουμε έναν χειρότερο κόσμο
Υπάρχει μια ηλίθια θεωρία που λέει πως όσο το γρηγορότερο «γκρεμίσουμε» τον παλιό κόσμο τόσο το γρηγορότερο θα φτάσουμε στον πάτο και μετά, θα αρχίσουμε την ανοδική πορεία, γιατί δεν έχει παρακάτω, γιατί υπάρχει θεός, γιατί γίνονται και θαύματα την σήμερον ημέρα. Κάποια στιγμή το κοινωνικό απαρτχάιντ θα εκραγεί και οι προδότες θα χρειαστούν ελικόπτερο για να δραπετεύσουν από τις κρεμάλες, όπως συναίβει στην Αργεντινή. Αυτή η θεωρία δεν είναι θεωρία, αλλά εφαρμόζεται από την πολυπληθέστατη σαλονάτη ραστώνη, ή λαχταράει να εφαρμοστεί κάποια στιγμή στο μέλλον, πίσω από...
Η θεωρία του πάτου έχει σαρκίο ασχέτως αν αυτό είναι σάπιο, έχει λεφτά ασχέτως αν αυτά γεμίζουν πέντε δέκα είκοσι τσέπες, έχει ιδεολογικές συντεταγμένες ασχέτως αν αυτές οι συντεταγμένες οδηγούν στην εργασία του Άουσβιτς που απελευθερώνει. Ονομάζεται: μνημόνιο σωτηρίας και θανάτου, δυο σε ένα. Ονομάζεται: εκλογική αντίσταση και καναπεδάτη αγανάκτηση, δυο σε ένα.
Υπάρχει και μια εξωμνημονιακή παράμετρος που πολλοί αγνοούν, άλλοι πάλι υπερθεματίζουν: Το εύφορο έδαφος που εμείς δώσαμε ως τροφή στο θηρίο για να ακμάσει και να μας παρακμάσει. Εμείς μεγαλώσαμε σαν τα μούτρα μας τα τέρατα και αυτά μας κατασπαράζουν καθημερινά ζητώντας χρήματα, ζητώντας απαντήσεις, ζητώντας εξηγήσεις.
Πάντα πίστευα πως οι δρόμοι, οι λεωφόροι, οι αυτοκινητόδρομοι ήταν (και εξακολουθούν να είναι) το καλύτερο παράδειγμα της κοινωνικής χειραγωγησής μας. Ένα είδος χείριστης ατομικής αποτελμάτωσης από την καταπίεση της καθημερινότητας. Η συμπεριφορά μας σε αυτούς, καθρέφτιζε και την συμπεριφορά μας ως σύνολο απέναντι στους εαυτούς μας και έξω απ’αυτούς, απέναντι στους φίλους και τους εχθρούς. Στους δρόμους, έστω και μέσα από την οπτική της λαμαρίνας, συναντούσες καθημερινά αυτό που αρνιόσουν να παραδεχθείς αλλά έσφιγγες τα δόντια κάνοντας υπομονή, συναντούσες αυτό που σιχαινόσουν αλλά το υπέμενες, πολύ πριν φτάσει το σωτήριο μνημόνιο. Την κοινωνική παρακμή.
Αγιασμένες λαμαρίνες,τσαμπουκάδες με γερμανικά φτιαγμένα κονσερβοκούτια, κοινωνικός διαχωρισμός αναλόγως την μάρκα της κούρσας και ο θάνατος να παραμονεύει τους πάντες χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Πριν λίγα χρόνια, μια ηλιόλουστη ήμερα του Απρίλη, περιμένοντας το φανάρι να αλλάξει χρώμα στη διάβαση, παρατήρησα μια μητέρα με το παιδί της να διασχίζουν τον πολυσύχναστο δρόμο μερικά μέτρα παρακάτω από τη διάβαση, με άνεση σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Σλάλομ ανάμεσα στις λαμαρίνες που κόρναραν αδιάκοπα λες και προσγειώθηκε UFO, και ούτε καν απ το χεράκι δε κρατούσε το μωρό της η φιλεύσπλαχνη μάνα. Ανατροφή και αδιαφορία.
Μικρός, κάπου εκεί στα σοσιαλιστικά 80′ς, παρακολουθούσα κάποιο βράδυ στη κρατική τι-βι, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, τον «μεγάλο τιμονιέρη» σε ένα προεκλογικό του σόου να ανεβάζει στη σκηνή του κομματικού παραλόγου, ένα αθώο κοριτσάκι που κρατούσε λουλούδια. Λίγα λεπτά αργότερα, το κοριτσάκι θα προσφέρει τα λουλούδια στον τιμονιέρη και το πανελλήνιο θα κλάψει. Ανατροφή και υποταγή.
Δυο διαφορετικές εικόνες από δυο διαφορετικές εποχές, φαίνονται ταυτόσημες και είναι εξίσου θλιβερές. Ίσως να μη συνδέονται, ίσως και να συνδέονται. Συνέχεια η μία της άλλης ή όχι; Ίσως το πράσινο κοριτσάκι με τα λουλούδια όταν μεγάλωσε να κατάλαβε τι έγκλημα το ανάγκασαν να κάνει και να μετάνιωσε, να μίσησε, να σιχάθηκε. Ίσως να βολεύτηκε στο δημόσιο, ίσως να απέκτησε περιουσία γλείφοντας. Ίσως να έγινε με τη σειρά του η μάνα που χρόνια μετά, έκανε μπροστά στα μάτια μου τα παράτολμα σλάλομ με το παιδί της ανάμεσα στα ανυπόμονα ΙΧ.
Από το κοριτσάκι με τα λουλούδια ως το κοριτσάκι που κινδυνεύει στη μέση του δρόμου, καμιά απόσταση δεν διανύθηκε. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά ανατρέφονται σε ένα περιβάλλον ολοένα και χειρότερο λες και είναι πιστά αντίγραφα των γονέων τους. Γονιδιακό αποτύπωμα ζητάνε οι περισσότεροι γονείς, γονιδιακό αποτύπωμα ανατρέφουν με περίσσιο ζήλο, γονιδιακό αποτύπωμα συνήθως εισπράττουν. Ως λάφυρα τα περιφέρουν εδώ και εκεί, ως λάφυρα αυτά μεγαλώνουν.
Στην σημερινή γιορτή επικοινωνίας της νέας δημοκρατίας στο αόρατο κάτεργο της ολυμπίας οδού, κάποιο κοριτσάκι παρέδωσε τα λουλούδια στον σημερινό ηγέτη και τον αγκάλιασε. Τι συγκινητική στιγμή έστω κι αν δεν έκλαψε όλο το πανελλήνιο όπως κάποτε. Τι ανακούφιση! Γεφυρώθηκε το χάσμα της σοσιαλιστικής πασοκοκρατίας με τα σπέρματα της φιλελεύθερης νεοδημοκρατικής χούντας, και ένα αθώο πλάσμα πάλι σφαγιάστηκε χωρίς να το γνωρίζει στην επικοινωνιακή αυτή τελετή της νεοελληνικής δυσανεξίας. Η ανθοδέσμη παραδόθηκε στην επόμενη γενιά μετά από καθυστέρηση δυο δεκαετιών, σηματοδοτώντας την πρόσκρουση του τιτανικού στον πάτο του ατλαντικού ωκεανού.
«Τώρα που η αδιαφορία κρεμάστηκε στα δημοσιογραφικά μανταλάκια του γωνιακού περιπτέρου, ήρθε η στιγμή να μεγαλώσουμε τον μελλοντικό κόσμο χειρότερα απ ότι μας μεγάλωσε αυτός στο παρελθόν.»
Και αυτή η Νέα Δημοκρατία να μη μπορεί να φτιάξει μια καινούρια δικιά της εικόνα, ένα φρέσκο προϊόν προς άμεση κατανάλωση χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε τεχνικές αντιγραφής παλαιολιθικών εποχών! Πολιτική γεννημένη στα σπλάχνα της εικοσαετούς εμπειρίας μετά τον εμφύλιο, νεολαία αισθητικά ολόιδια με το βαθύ λαρύγγι του καραμανλικού εβδομήντα κάτι, ιδεολογία ένα με τα εναπομείναντα σάβανα της ψόφιας Θάτσερ του ογδόντα, αξιοκρατία όπως στη σοσιαλιστική ελλαδάρα του 90 τόσο, θεσμοί copy paste από την αμέρικα του Τζορτζ Μπους του νεότερου.
Μέσα σ’ αυτά τα τρία έτη, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η νομιμότητα των εθνοπατέρων, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει το γκλομπ του ματατζή, ο,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η δημοσιογραφική δεοντολογία των τηλεπαραθύρων, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η υπεροψία του δικαστικού κατεστημένου, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η σιδερογροθιά του φασίστα, θα το τσακίσει η υπεροψία του μ@λάκα γονέα, οι διαφημίσεις του τζάμπο, οι ανύπαρκτες ή κλειδωμένες παιδικές χαρές, τα μαραμένα λουλούδια προς τιμή του ηγέτη.
Νέος εφιάλτης καπάκι στον προηγούμενο εφιάλτη και με το πέρασμα των χρόνων, η γ@μημ€νη ελπίδα πνιγμένη στη φορμόλη.
Αυτό που ξεκίνησε ως κρίση χρέους, ως αδυναμία πληρωμής δανεικών, ως ανικανότητα της ανεπάρκειας της διαφθοράς του μαζί τα φάγαμε του είμαστε τεμπέληδες αμαρτωλοί και δεν συμμαζεύεται, κατέληξε καθρέφτης μιας ολόκληρης ζωής. Από κάποιους η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια τους, από κάποιους άλλους πέρασε ξυστά από τα αχαμνά τους. Πάντως, όλο και κάποιο ανθρώπινο όργανο ευαισθητοποιήθηκε αυτή την εποχή.
Σημερα, αυτή την υπέροχη ημέρα της άνοιξης, την ημέρα που η ανθοδέσμη άλλαξε γενιά στην ολυμπία οδό, μάθαμε με το νι και με το σίγμα όλες τις λεπτομέρειες του μελλοντικού μας φρικτού θανάτου.
Από noumero11888 μέσω paganeli
ένα εκλογικό παραβάν.
Κάτι μου λέει πως το μοναδικό που φαίνεται να ανεβαίνει προς την επιφάνεια, είναι η αυξημένη κινητικότητα στα γραφεία τελετών «κέρδη σε λόγου μας»· με την ευχή η κινητικότητα αυτή να πιάσει στις δαγκάνες της και τους εκφραστές της θεωρίας του πάτου. Κάτι μου λέει πως το μοναδικό καζάνι που έσκασε, είναι οι μούτζες στο σύνταγμα και κάποια γιαούρτια, τιμής ένεκεν στους «προδότες του έθνους».
Η θεωρία του πάτου έχει σαρκίο ασχέτως αν αυτό είναι σάπιο, έχει λεφτά ασχέτως αν αυτά γεμίζουν πέντε δέκα είκοσι τσέπες, έχει ιδεολογικές συντεταγμένες ασχέτως αν αυτές οι συντεταγμένες οδηγούν στην εργασία του Άουσβιτς που απελευθερώνει. Ονομάζεται: μνημόνιο σωτηρίας και θανάτου, δυο σε ένα. Ονομάζεται: εκλογική αντίσταση και καναπεδάτη αγανάκτηση, δυο σε ένα.
Υπάρχει και μια εξωμνημονιακή παράμετρος που πολλοί αγνοούν, άλλοι πάλι υπερθεματίζουν: Το εύφορο έδαφος που εμείς δώσαμε ως τροφή στο θηρίο για να ακμάσει και να μας παρακμάσει. Εμείς μεγαλώσαμε σαν τα μούτρα μας τα τέρατα και αυτά μας κατασπαράζουν καθημερινά ζητώντας χρήματα, ζητώντας απαντήσεις, ζητώντας εξηγήσεις.
Πάντα πίστευα πως οι δρόμοι, οι λεωφόροι, οι αυτοκινητόδρομοι ήταν (και εξακολουθούν να είναι) το καλύτερο παράδειγμα της κοινωνικής χειραγωγησής μας. Ένα είδος χείριστης ατομικής αποτελμάτωσης από την καταπίεση της καθημερινότητας. Η συμπεριφορά μας σε αυτούς, καθρέφτιζε και την συμπεριφορά μας ως σύνολο απέναντι στους εαυτούς μας και έξω απ’αυτούς, απέναντι στους φίλους και τους εχθρούς. Στους δρόμους, έστω και μέσα από την οπτική της λαμαρίνας, συναντούσες καθημερινά αυτό που αρνιόσουν να παραδεχθείς αλλά έσφιγγες τα δόντια κάνοντας υπομονή, συναντούσες αυτό που σιχαινόσουν αλλά το υπέμενες, πολύ πριν φτάσει το σωτήριο μνημόνιο. Την κοινωνική παρακμή.
Αγιασμένες λαμαρίνες,τσαμπουκάδες με γερμανικά φτιαγμένα κονσερβοκούτια, κοινωνικός διαχωρισμός αναλόγως την μάρκα της κούρσας και ο θάνατος να παραμονεύει τους πάντες χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Πριν λίγα χρόνια, μια ηλιόλουστη ήμερα του Απρίλη, περιμένοντας το φανάρι να αλλάξει χρώμα στη διάβαση, παρατήρησα μια μητέρα με το παιδί της να διασχίζουν τον πολυσύχναστο δρόμο μερικά μέτρα παρακάτω από τη διάβαση, με άνεση σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Σλάλομ ανάμεσα στις λαμαρίνες που κόρναραν αδιάκοπα λες και προσγειώθηκε UFO, και ούτε καν απ το χεράκι δε κρατούσε το μωρό της η φιλεύσπλαχνη μάνα. Ανατροφή και αδιαφορία.
Μικρός, κάπου εκεί στα σοσιαλιστικά 80′ς, παρακολουθούσα κάποιο βράδυ στη κρατική τι-βι, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, τον «μεγάλο τιμονιέρη» σε ένα προεκλογικό του σόου να ανεβάζει στη σκηνή του κομματικού παραλόγου, ένα αθώο κοριτσάκι που κρατούσε λουλούδια. Λίγα λεπτά αργότερα, το κοριτσάκι θα προσφέρει τα λουλούδια στον τιμονιέρη και το πανελλήνιο θα κλάψει. Ανατροφή και υποταγή.
Δυο διαφορετικές εικόνες από δυο διαφορετικές εποχές, φαίνονται ταυτόσημες και είναι εξίσου θλιβερές. Ίσως να μη συνδέονται, ίσως και να συνδέονται. Συνέχεια η μία της άλλης ή όχι; Ίσως το πράσινο κοριτσάκι με τα λουλούδια όταν μεγάλωσε να κατάλαβε τι έγκλημα το ανάγκασαν να κάνει και να μετάνιωσε, να μίσησε, να σιχάθηκε. Ίσως να βολεύτηκε στο δημόσιο, ίσως να απέκτησε περιουσία γλείφοντας. Ίσως να έγινε με τη σειρά του η μάνα που χρόνια μετά, έκανε μπροστά στα μάτια μου τα παράτολμα σλάλομ με το παιδί της ανάμεσα στα ανυπόμονα ΙΧ.
Από το κοριτσάκι με τα λουλούδια ως το κοριτσάκι που κινδυνεύει στη μέση του δρόμου, καμιά απόσταση δεν διανύθηκε. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά ανατρέφονται σε ένα περιβάλλον ολοένα και χειρότερο λες και είναι πιστά αντίγραφα των γονέων τους. Γονιδιακό αποτύπωμα ζητάνε οι περισσότεροι γονείς, γονιδιακό αποτύπωμα ανατρέφουν με περίσσιο ζήλο, γονιδιακό αποτύπωμα συνήθως εισπράττουν. Ως λάφυρα τα περιφέρουν εδώ και εκεί, ως λάφυρα αυτά μεγαλώνουν.
Στην σημερινή γιορτή επικοινωνίας της νέας δημοκρατίας στο αόρατο κάτεργο της ολυμπίας οδού, κάποιο κοριτσάκι παρέδωσε τα λουλούδια στον σημερινό ηγέτη και τον αγκάλιασε. Τι συγκινητική στιγμή έστω κι αν δεν έκλαψε όλο το πανελλήνιο όπως κάποτε. Τι ανακούφιση! Γεφυρώθηκε το χάσμα της σοσιαλιστικής πασοκοκρατίας με τα σπέρματα της φιλελεύθερης νεοδημοκρατικής χούντας, και ένα αθώο πλάσμα πάλι σφαγιάστηκε χωρίς να το γνωρίζει στην επικοινωνιακή αυτή τελετή της νεοελληνικής δυσανεξίας. Η ανθοδέσμη παραδόθηκε στην επόμενη γενιά μετά από καθυστέρηση δυο δεκαετιών, σηματοδοτώντας την πρόσκρουση του τιτανικού στον πάτο του ατλαντικού ωκεανού.
«Τώρα που η αδιαφορία κρεμάστηκε στα δημοσιογραφικά μανταλάκια του γωνιακού περιπτέρου, ήρθε η στιγμή να μεγαλώσουμε τον μελλοντικό κόσμο χειρότερα απ ότι μας μεγάλωσε αυτός στο παρελθόν.»
Και αυτή η Νέα Δημοκρατία να μη μπορεί να φτιάξει μια καινούρια δικιά της εικόνα, ένα φρέσκο προϊόν προς άμεση κατανάλωση χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε τεχνικές αντιγραφής παλαιολιθικών εποχών! Πολιτική γεννημένη στα σπλάχνα της εικοσαετούς εμπειρίας μετά τον εμφύλιο, νεολαία αισθητικά ολόιδια με το βαθύ λαρύγγι του καραμανλικού εβδομήντα κάτι, ιδεολογία ένα με τα εναπομείναντα σάβανα της ψόφιας Θάτσερ του ογδόντα, αξιοκρατία όπως στη σοσιαλιστική ελλαδάρα του 90 τόσο, θεσμοί copy paste από την αμέρικα του Τζορτζ Μπους του νεότερου.
Μέσα σ’ αυτά τα τρία έτη, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η νομιμότητα των εθνοπατέρων, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει το γκλομπ του ματατζή, ο,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η δημοσιογραφική δεοντολογία των τηλεπαραθύρων, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η υπεροψία του δικαστικού κατεστημένου, ό,τι δεν πρόλαβε να τσακίσει η σιδερογροθιά του φασίστα, θα το τσακίσει η υπεροψία του μ@λάκα γονέα, οι διαφημίσεις του τζάμπο, οι ανύπαρκτες ή κλειδωμένες παιδικές χαρές, τα μαραμένα λουλούδια προς τιμή του ηγέτη.
Νέος εφιάλτης καπάκι στον προηγούμενο εφιάλτη και με το πέρασμα των χρόνων, η γ@μημ€νη ελπίδα πνιγμένη στη φορμόλη.
Αυτό που ξεκίνησε ως κρίση χρέους, ως αδυναμία πληρωμής δανεικών, ως ανικανότητα της ανεπάρκειας της διαφθοράς του μαζί τα φάγαμε του είμαστε τεμπέληδες αμαρτωλοί και δεν συμμαζεύεται, κατέληξε καθρέφτης μιας ολόκληρης ζωής. Από κάποιους η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια τους, από κάποιους άλλους πέρασε ξυστά από τα αχαμνά τους. Πάντως, όλο και κάποιο ανθρώπινο όργανο ευαισθητοποιήθηκε αυτή την εποχή.
Σημερα, αυτή την υπέροχη ημέρα της άνοιξης, την ημέρα που η ανθοδέσμη άλλαξε γενιά στην ολυμπία οδό, μάθαμε με το νι και με το σίγμα όλες τις λεπτομέρειες του μελλοντικού μας φρικτού θανάτου.
Από noumero11888 μέσω paganeli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.