Στην αρχή απέναντι στους δημοσιογράφους-οπαδούς είχα συγκατάβαση, μετά κατανόηση, ύστερα ανοχή, κατόπιν αποστροφή, στη συνέχεια απέχθεια. Σήμερα, με καταγεγραμμένες εμπειρίες μερικών δεκαετιών όλα αυτά έχουν αντικατασταθεί με την οικονομική συσκευασία «πολλά συναισθήματα σε ένα», το εξής: σιχασιά! Υπερβολή; Ναι, υπερβολή που δείχνει τι νιώθω για κάποιους (δεν είναι πολλοί) που εξαργύρωσαν την αγάπη τους για μια ομάδα, ένα κόμμα, μια ιδέα πουλώντας συχνά κανιβαλισμό, μπραβιλίκι και ανταλλάξιμη πίστη, για να χτίσουν καριέρες και… σπίτια. Βασιλικότεροι του βασιλέως, προεδρικότεροι του προέδρου και οπαδικότεροι των πιο μαύρων οπαδών παίρνουν...
θέσεις-θησαυροφυλάκια, γίνονται έμπιστοι, παράγουν λάσπη, συγκαλύπτουν αλητείες και εξευτελίζουν αυτό τον όρο και την έννοια «δημοσιογράφος».
Δεν μιλάω για εκείνους που αγαπούν μια ομάδα, ένα κόμμα, μια ιδέα και το δείχνουν. Μιλάω για αυτούς που «φτιάχτηκαν» κανιβαλίζοντας. Που γίνονται παπαγάλοι με αποζημίωση. Που μπορεί να δέρνουν καμιά φορά όπως ακριβώς δέρνει και ο μπράβος οπαδός. Που εξελίσσονται σε παράγοντες. Που το παίζουν αυθεντίες της ενημέρωσης – την οποία για να κατέχουν ξεπούλησαν την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμησή τους.
Αυτά. Και παρακαλώ αποφύγετε τις (παρ)ερμηνείες...
Κάτι ακόμα: Το να χτυπούν δημοσιογράφους στα γήπεδα, στα προπονητήρια, στους δρόμους και στα σπίτια τους δεν είναι τωρινό χόμπι. Γνωστοί συνάδελφοι, από αυτούς που λέγονται «αναγνωρίσιμοι» (αλλά και λιγότερο γνωστοί), έχουν υποστεί τη βία, ακόμα και από επίσης αναγνωρίσιμους παράγοντες ή προπονητές κι όχι απλώς κερασφόρα τού ανώνυμου πλήθους. Την υπέστησαν στο σκοτάδι τού δρόμου, στο προσωπικό τους γραφείο, στο φως των δημοσιογραφικών θεωρείων, παντού. Το κακό δεν θα (εκ)λείψει, το πήραμε απόφαση. Εν τέλει, θα έλεγα, δεν είναι και τόσο τραγικό. Το να είσαι δημοσιογράφος που εκτίθεσαι δημοσίως είναι πράγματι επικίνδυνο, αλλά «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο» είχε δηλώσει μέσα στην παντοτινή επαγγελματική της ταπεινότητα η τόσο πρόωρα χαμένη Αριστέα Μπουγάτσου – μια εξαιρετική ρεπόρτερ που έβγαλε πραγματικά επικίνδυνα ρεπορτάζ. Τραγικό είναι που υπάρχουν δημοσιογράφοι αφιερωμένοι και ταμένοι στην αδρά αμειβόμενη μειωτική δουλειά τού υποτακτικού.
… Και κάτι επιπλέον: Πριν από περίπου μια εβδομάδα, σε ένα άλλο άρθρο μου για τον επαγγελματικό μας χώρο (είχε τίτλο «Η δημοσιογραφική – πονεμένη – ταυτότητα και η έπαρση του κλάδου μας») ένας σημαντικός συνάδελφος (εμφανίστηκε με το μικρό του όνομα: Νίκος) έγραψε στο τελευταίο σχόλιο αναγνωστών. Το μεταφέρω γιατί με λίγα απλά λόγια εννοεί πολλά και σοβαρά:
«Ετσι είναι Διονύση, όπως ακριβώς τα γράφεις. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα (ΣΗΜΕΡΑ!) όταν συνάδελφοι μού στέλνουν SMS για να ευχηθούν, συνήθως καταλήγουν γράφοντας: "Πάντοτε επιτυχίες". ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ! Τι ακριβώς εννοούν; Όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι και πλέον είμαι πεπεισμένος, ο "επιτυχημένος" ή "καλός" ή "σοβαρός" δημοσιογράφος, είναι εκείνος που έχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, "πηγές" από ανθρώπους που συγκροτούν κάθε είδους εξουσία και (αναπόφευκτα) κυριολεκτικά βουτηγμένους στη διαπλοκή. Όποιος το αρνείται, θαρρώ πως ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ συνειδητά τον ίδιο του τον εαυτό. Δείτε για παράδειγμα, πώς οι περισσότεροι "αναγνωρίσιμοι" συνάδελφοι μιλούν, συζητούν και φέρονται σε δημοσιογράφους που για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν... πολλά πολλά με τους κάθε λογής εξουσιαστές. Με ύφος χιλίων και βάλε Καρδιναλίων. Ασφαλώς οι πάντες έχουν δικαίωμα να αμφισβητήσουν τη συγκεκριμένη άποψη, μόνο που η πραγματικότητα είναι πάντοτε μία και δεν αλλάζει. Τι να κάνουμε τώρα...»
Από Hard dog μέσω anergoidimosiografoi
Αυτά. Και παρακαλώ αποφύγετε τις (παρ)ερμηνείες...
Κάτι ακόμα: Το να χτυπούν δημοσιογράφους στα γήπεδα, στα προπονητήρια, στους δρόμους και στα σπίτια τους δεν είναι τωρινό χόμπι. Γνωστοί συνάδελφοι, από αυτούς που λέγονται «αναγνωρίσιμοι» (αλλά και λιγότερο γνωστοί), έχουν υποστεί τη βία, ακόμα και από επίσης αναγνωρίσιμους παράγοντες ή προπονητές κι όχι απλώς κερασφόρα τού ανώνυμου πλήθους. Την υπέστησαν στο σκοτάδι τού δρόμου, στο προσωπικό τους γραφείο, στο φως των δημοσιογραφικών θεωρείων, παντού. Το κακό δεν θα (εκ)λείψει, το πήραμε απόφαση. Εν τέλει, θα έλεγα, δεν είναι και τόσο τραγικό. Το να είσαι δημοσιογράφος που εκτίθεσαι δημοσίως είναι πράγματι επικίνδυνο, αλλά «πιο επικίνδυνο είναι να δουλεύεις σε ανθρακωρυχείο» είχε δηλώσει μέσα στην παντοτινή επαγγελματική της ταπεινότητα η τόσο πρόωρα χαμένη Αριστέα Μπουγάτσου – μια εξαιρετική ρεπόρτερ που έβγαλε πραγματικά επικίνδυνα ρεπορτάζ. Τραγικό είναι που υπάρχουν δημοσιογράφοι αφιερωμένοι και ταμένοι στην αδρά αμειβόμενη μειωτική δουλειά τού υποτακτικού.
… Και κάτι επιπλέον: Πριν από περίπου μια εβδομάδα, σε ένα άλλο άρθρο μου για τον επαγγελματικό μας χώρο (είχε τίτλο «Η δημοσιογραφική – πονεμένη – ταυτότητα και η έπαρση του κλάδου μας») ένας σημαντικός συνάδελφος (εμφανίστηκε με το μικρό του όνομα: Νίκος) έγραψε στο τελευταίο σχόλιο αναγνωστών. Το μεταφέρω γιατί με λίγα απλά λόγια εννοεί πολλά και σοβαρά:
«Ετσι είναι Διονύση, όπως ακριβώς τα γράφεις. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα (ΣΗΜΕΡΑ!) όταν συνάδελφοι μού στέλνουν SMS για να ευχηθούν, συνήθως καταλήγουν γράφοντας: "Πάντοτε επιτυχίες". ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ! Τι ακριβώς εννοούν; Όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι και πλέον είμαι πεπεισμένος, ο "επιτυχημένος" ή "καλός" ή "σοβαρός" δημοσιογράφος, είναι εκείνος που έχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, "πηγές" από ανθρώπους που συγκροτούν κάθε είδους εξουσία και (αναπόφευκτα) κυριολεκτικά βουτηγμένους στη διαπλοκή. Όποιος το αρνείται, θαρρώ πως ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ συνειδητά τον ίδιο του τον εαυτό. Δείτε για παράδειγμα, πώς οι περισσότεροι "αναγνωρίσιμοι" συνάδελφοι μιλούν, συζητούν και φέρονται σε δημοσιογράφους που για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν... πολλά πολλά με τους κάθε λογής εξουσιαστές. Με ύφος χιλίων και βάλε Καρδιναλίων. Ασφαλώς οι πάντες έχουν δικαίωμα να αμφισβητήσουν τη συγκεκριμένη άποψη, μόνο που η πραγματικότητα είναι πάντοτε μία και δεν αλλάζει. Τι να κάνουμε τώρα...»
Από Hard dog μέσω anergoidimosiografoi
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου