ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ: Η χρυσόσκονη της εκμετάλλευσης

Σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, η αστική τάξη και τα ιδεολογικά της επιτελεία ( τα λεγόμενα και think tank ) έχουν επεξεργαστεί και εφαρμόζουν μια ευρεία γκάμα μέσων σωματικής καταστολής, πνευματικής καταστολής , αποπροσανατολισμού κτλ προκειμένου να εμποδίσουν την ανάπτυξη της πάλης των καταπιεσμένων.

 Ένα από αυτά, με φανταχτερό περιτύλιγμα αλλά εξίσου ύπουλο και δηλητηριώδες είναι η φιλανθρωπία.
Το σχέδιο είναι απλό. Η καπιταλιστική κρίση οξύνει ακόμα περισσότερο και ξεδιαλύνει τα δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα, αυτό των λίγων...

που κατέχουν τα πάντα, και αυτό των πολλών που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Προκειμένου λοιπόν το πρώτο να κρατά ήρεμο, μαντρωμένο, κοιμισμένο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να κυνηγάει ανεμόμυλους σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης το δεύτερο στρατόπεδο, χρησιμοποιεί το μέσο της αστικής φιλανθρωπίας ή εταιρικής κοινωνικής ευθύνης όπως λέγεται στα υψηλά σαλόνια της ΕΕ από όπου και προωθείται, το οποίο συνοψίζεται στο εξής:

“ τους έκλεψες τη φρατζόλα με νόμιμο τρόπο, δώσε τους τα ψίχουλα για να σε αποθεώσουν “.

Αστική φιλανθρωπία δηλαδή είναι η τέχνη να μετατρέπεις τους πολίτες εις βάρος των οποίων παρασιτείς σε ευγνώμονες ζητιάνους.

Τι πετυχαίνουν με όλο αυτό;

-- Εξωραΐζουν το ρόλο του κεφαλαίου για την ακραία φτώχεια και δυστυχία

--οι εταιρείες δημιουργούν κοινωνικό προφίλ και διαφημίζονται

--αποπροσανατολίζουν τη κοινή γνώμη στη λογική ότι αφού το κεφάλαιο μας βοηθάει, τότε κάποιος άλλος φταίει για τη κρίση ( πολιτικοί, ΔΥ, μετανάστες κτλ )

-- κατευθύνει, κυρίως τη νεολαία, σε ανώδυνες δράσεις ακτιβισμού και εθελοντισμού χωρίς κανένα περιεχόμενο και προοπτική.

Για να δούμε όμως αν η πραγματικότητα επιβεβαιώνει, σαν αλάνθαστος κριτής, ή όλα τα παραπάνω βρίσκονται στη κόκκινη φαντασία του αρθρογράφου. Κοιτάζοντας γύρω μας λοιπόν βλέπουμε:

-- τοπικούς άρχοντες να εφαρμόζουν το Καλλικράτη και από την άλλη να ασκούν φιλανθρωπία.

-- τράπεζες να ανακεφαλαιώνουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων και μετά να χαρίζουν τετράδια και μολύβια στα παιδιά τους

--super market να απολύουν κόσμο, να επιβάλλουν μισθούς 400 ευρώ στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, να καταργούν τα διαλείμματα, και στη συνέχεια να μοιράζουν μακαρόνια

-- προέδρους ΠΑΕ-ΚΑΕ να κλείνουν εργοστάσια, να επιβάλλουν μνημόνια μέσω της κυβέρνησης και μετά να κάνουν δωρεές και επισκέψεις σε νοσοκομεία.

Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι η αστική φιλανθρωπία είναι μια καλοδουλεμένη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Ο εργαζόμενος λαός δεν θέλει την ελεημοσύνη σας και το μοίρασμα της φτώχειας. Όποιος θέλει να βοηθήσει το λαό δεν στέκεται απέναντι του ζητώντας το σφαγιασμό του. Εδώ ταιριάζει απόλυτα και η ρήση του Έλντερ Πεσσόα Κάμαρα, (αρχιεπίσκοπος Ολίντα-Ρετσίφε Βραζιλίας):

“Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή.”

Σε αυτό τη σημείο μπαίνει εύλογα το ερώτημα όμως, καταδικάζουμε κάθε μορφή βοήθειας; Απαντάμε με ένα ξερό ΟΧΙ.

Την αλληλεγγύη από τα κάτω, από γείτονα σε γείτονα, από συνάδελφο σε συνάδελφο, από εργαζόμενο σε άνεργο, από άνεργο σε άνεργο από εργασιακούς χώρους  σε εργασιακό χώρο που αγωνίζεται, όχι μόνο την θέλουμε αλλά πρέπει και να την γιγαντώσουμε.

Είναι η ταξική αλληλεγγύη, όλοι για έναν και ένας για όλους, γιατί η ένωση είναι δύναμη και αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο κοινωνικό κανιβαλισμό που προτείνει η άρχουσα τάξη.

Αυτό όμως θα πρέπει να συνδυαστεί και με πολιτικό περιεχόμενο ανυπακοής και απειθαρχίας προκειμένου να μην ενσωματωθεί, να μην πέσει στο σκόπελο της μιζέριας και της υποκατάστασης του ταξικού αγώνα αλλά να γίνει η χρυσή εφεδρεία του!

Η άρχουσα τάξη δεν φοβάται το χέρι που είναι απλωμένο και ζητά ελεημοσύνη, φοβάται μόνο το χέρι που είναι σφιγμένο σα γροθιά και διεκδικεί!

Αρθρογράφος: Κώστας Ζώρζος

Από alfavita