Έξοδος αδιέξοδος

Τα είχα ακούσει από γνωστούς γνωστών και φίλους φίλων. Τα διάβαζα σε επιστολές και κείμενα σε blogs. Όμως, μ’ αυτόν τον άνθρωπο για τον οποίο θα σας πω στη συνέχεια, δεν ξέρω, κάτι μ’ έκανε να τον νιώσω περισσότερο.

Βασικά να πω ότι παίρνω όλο και περισσότερα mail από το εξωτερικό. Από Έλληνες. Φρέσκους μετανάστες, της τελευταία τριετίας. Την παλεύουν διαβάζοντας ελληνικά blogs για να μαθαίνουν τι γίνεται «πίσω». Ίσως είναι αυτοί που περισσότερο απ’ όλους κατάλαβαν ότι...

με το να βλέπεις ελληνικά κανάλια δε μαθαίνεις τίποτα. Άλλα λένε οι ειδήσεις, άλλα τους λένε οι συγγενείς και οι φίλοι στο τηλέφωνο. Άλλη η χώρα του MEGA, του ΑΝΤ1 και της ΝΕΤ κι άλλη εκείνη που ζουν οι Έλληνες.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στον άνθρωπο η εμπειρία του οποίου μ’ έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω αν εκείνος θέλει να γράψω γι’ αυτά που έζησε πηγαίνοντας στη Γερμανία. Αλλά δε μπορώ και να μην τα γράψω. Απλώς θα «κρύψω» όσα στοιχεία του και λεπτομέρειες μου έδωσε.

«Πριν από 2 περίπου χρόνια αποφάσισα να πάρω τον δρόμο της μετανάστευσης. Στα 28 χρόνια πλέον, και νιώθοντας ίσως πολύ “γέρος” για να το παλέψω ακόμα, άφησα το σπίτι που νοίκιαζα επί χρόνια μόνος μου (μαύρα πάντα και χωρίς αποδείξεις και για το οποίο, για να το συντηρώ εργαζόμουν σε 2 δουλειές παραμελώντας τις σπουδές μου), έδωσα-χάρισα τα υπάρχοντά μου, πακέταρα μια βαλίτσα και με 170 ευρώ στην τσέπη μπήκα στο αεροπλάνο και έφυγα για την Γερμανία. Μα πώς; Μα με τις περίφημες “εταιρίες” ευρέσεως εργασίας, που τον τελευταίο καιρό έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια στην Ελλάδα.

Με ένα απλό “γκουγκλάρισμα” και λέξεις- κλειδιά όπως “εξωτερικό, εύρεση εργασίας”, εμφανίζονται εκατοντάδες αποτελέσματα. Από “γραφεία”, άλλο τίποτα. Το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο είναι παντού. “Γραφεία” στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αθήνα, στα Γρεβενά, στην Κοζάνη, στην Καβάλα, στη Θεσσαλονίκη…οπότε και άρχισα τις πρώτες επαφές με ένα γραφείο στη Γερμανία, που μου ζήτησε να στείλω με φαξ αντίγραφο της ταυτότητάς μου, να συμπληρώσω κάτι φόρμες με τις γνώσεις μου και να αποστείλω με mail φωτογραφίες της…αρχοντιάς μου, καθώς και με ένα “γραφείο” στην… (αναφέρει πόλη της Ελλάδας).

Η διαδικασία απλή. Καλείς στο τηλέφωνο, δίνεις τα στοιχεία σου, μπαίνεις σε μια λίστα και περιμένεις..Βέβαια, επειδή πλέον δεν είχα καν σπίτι και με φιλοξενούσε φίλος, δεν μπορούσα να περιμένω. Πήγα από το “γραφείο” και άρχισα την κουβέντα με την “γραμματέα”. (…) Μου ανέλυσε επίσης το που θα δουλεύω, “τα λεφτά θα είναι περίπου 1000, 1100, ασφάλιση, όλα”. Έφυγα από το “γραφείο” και μια Τρίτη με καλεί η γραμματέας, βάζει σε ανοιχτή ακρόαση με το μελλοντικό μου αφεντικό στο Μόναχο, που στα περιγράφει όλα ρόδινα και όμορφα, και την Πέμπτη βρίσκομαι ήδη στο αεροπλάνο.

(…) Φτάνω στο εστιατόριο, αφήνω τα πράγματά μου στο διαμέρισμα που βρίσκεται πάνω (σε άλλες περιπτώσεις και κάτω…) από το εστιατόριο, γνωρίζω τους 3-4 συγκατοίκους μου και …βουρ στον πατσά. Φοράω την ποδιά μου και αρχίζω την λάντζα. Ο μισθός στα 900 ευρώ ταρίφα, από τα οποία τον πρώτο μήνα τα 450 πηγαίνουν στην προμήθεια του “γραφείου”, ανασφάλιστος, αδήλωτος, 12 και πολλές φορές 15-16 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα. (… ) Ήρθα εδώ για να ζήσω σαν άνθρωπος! Και αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι “εστιάτορες” εδώ, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση στην Ελλάδα, σου λένε “αν δεν γουστάρεις, γύρνα πίσω”.

Στους μήνες που εργάστηκα σε αυτούς τους κυρίους, γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. 20χρονα παιδιά, που δεν είχαν τίποτα στην Ελλάδα και τα παράτησαν και έφυγαν να δουλεύουν μαύρα, ανθρώπους με 2 και 3 πτυχία, με σπουδές, με γνώσεις, που επειδή δεν είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη”, αναγκάστηκαν να έρθουν στην Γερμανία. Παιδιά, που επειδή ζήτησαν τα αυτονόητα από το “αφεντικό”(1 μέρα ξεκούραση, ασφάλιση), εκείνος τους πέταξε στον δρόμο απλήρωτους και τους είπε “δεν με νοιάζει τι θα κάνεις, πάρε αεροπλάνο και γύρνα πίσω”».

Προτιμώ να μη γράψω όσα αναφέρει για κάποιους ελληνικούς συλλόγους και «κοινότητες». Όχι επειδή δεν τον πιστεύω, αλλά επειδή δε θέλω να το μαυρίσω ακόμη περισσότερο το θέμα. Είναι άραγε όλοι οι «παλιοί» Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία τόσο καθίκια; Φυσικά και όχι! Δεν υπάρχουν σωστοί Έλληνες στη Γερμανία; Λογικά, θα υπάρχουν. Όμως εδώ μιλάμε για κύκλωμα. Αυτό είναι το θέμα. Ότι πρόλαβαν κάποιοι κι έχτισαν μια νέα φάμπρικα παραγωγής σκλάβων. Όχι όμως Έλληνες σκλάβους για Γερμανούς αφεντικά. Έλληνες για Έλληνες.

Κι άντε τώρα, να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο ότι φταίει ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, ο Γερμανός. Αφού Έλληνες του ρήμαξαν τη ζωή εδώ, Έλληνες και έξω. Εντάξει, ευτυχώς ο συγκεκριμένος για τον οποίο γράφω έχει βρει πλέον τις άκρες του και πήρε το δρόμο του. Όμως πόσοι άλλοι ακούν ακόμη το «αν δε γουστάρεις γύρνα πίσω». Πίσω, πού;

Φυσικά και υπάρχουν κι άλλες χώρες να μεταναστεύσει κάποιος. Έχω μια φίλη που μου γράφει ότι στη Σκωτία, που μετανάστευσε, όλα λειτούργησαν άψογα. Όμως εκείνη ακόμη χτυπιέται στα βράχια της νοσταλγίας και του διωγμού. Γιατί αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν έφυγαν από επιλογή αλλά ξενιτεύτηκαν διωγμένοι. Κι αυτός ο διωγμός από το σπίτι σου, δεν παλεύεται με τίποτα. Κι αν όσες φορές σκέφτηκα να φύγω, τελικά έμεινα, είναι γιατί δε γουστάρω να με διώχνουν. Όσο αντέχω θα μένω εδώ. Όχι από εγωισμό, αλλά επειδή αν μπει φωτιά θέλω να τη ζήσω.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ