Τα Χριστούγεννα της Παρακμής...

Ακόμα κι ότι το σκέφτηκαν (όσοι τέλος πάντων από τους κυβερνώντες έχουν αυτήν την ικανότητα), δείχνει πού έχουν γραμμένη τη δημοκρατία! Να μπαίνουν, λέει, αυτοδικαίως, αυτεπαγγέλτως και αυτόκλητοι στους λογαριασμούς των χρεωστών στο Δημόσιο οι κυαίστορες, οι κρατικοί ταμίες, και να βουτάνε το ισόποσο του χρέους άνευ εταίρας.

Ούτε σε δικτατορίες και πάσης φύσεως τυραννίες έχουν συμβεί τέτοιες αυθαιρεσίες, ούτε στο προτεκτοράτο η Ελλάς πρόκειται να συμβούν, αλλά και μόνον το γεγονός ότι το σκέφθηκαν δείχνει με τι επικίνδυνο κατιμά έχουμε να κάνουμε. Ως φαίνεται πλέον, το πολίτευμα, το ίδιο το πολίτευμα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια των υποχειρίων της φράου Μέρκελ, τύπου Στουρνάρα, Σαμαρά και Κουβέλη.

Και κατά τούτο (πάντα περί το πολίτευμα, αλλά και την πολιτική) η φτωχή κι ατιμασμένη πλέον Ελλάδα μοιάζει με την αδελφή Ιταλία.

Οπου κι εκεί, ο κ. Μόντι (μετά τον κ. Μπερλουσκόνι -  μαζί του ή χωρίς αυτόν) δείχνει να έχει γράψει το πολίτευμα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Καθ’ ότι ναι μεν δεν κατεβαίνει στις εκλογές, δεν έχει όμως και αντίρρηση να πρωθυπουργεύσει στην επόμενη κυβέρνηση! Με ποίων τις ψήφους;!

Απίθανα πράγματα, που μάλιστα συζητούνται...

με νηφαλιότητα(!) στον ευρωπαϊκό Τύπο, ενώ στην πραγματικότητα ξεθεμελιώνουν τη δημοκρατία και ξεπατώνουν την πολιτική.

Είναι πλέον φανερό ότι το επόμενο στάδιο της αποπολιτικοποίησης (Μπερλουσκόνι) είναι οι τεχνοκράτες (Μόντι, Στουρνάρας κ.ά.) - ένα βήμα δηλαδή πριν την ανοιχτή τυραννίδα.

  

Χριστούγεννα 2012, με σάουντρακ των γιορτών τα γνωστά αμερικάνικα τραγούδια, να ανακυκλώνονται συνεχώς και να ηχούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας αλλά όχι και μέσα στις καρδιές μας - «ήμουν στη φυλακή και δεν ήρθες να με συντρέξεις», έλεγε ο ηδύς Ιησούς με το ένα χέρι του στη μάχαιρα που κάποτε θα σύρει, και ευήκοος στο κάλεσμα του υιού του ανθρώπου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος έσπευσε στον Κορυδαλλό και συνέτρεξε τους πλούσιους εκ των εγκλείστων. 

Λέξη παραμυθίας για τους παρακατιανούς δεν είχε ο κατά τα άλλα μορφωμένος περί την πίστη του, ου μην κι ελληνιστής Ιεράρχης. Κάτι τέτοιες στιγμές καθαιρούνται και συντρίβονται οι θεωρίες (και για κάποιους οι ελπίδες) ότι οι ορθόδοξοι είναι διαφορετικοί απ’ τους καθολικούς, ότι δεν ευαγγελίζονται έναν θεό Τιμωρό, αλλά έναν θεό Ευρύχωρο - κι όμως! Ορθόδοξο ήταν το Ηγουμενικό του Αγίου Ορους που καλωσόριζε την εισβολή των Ναζί στη χώρα μας το 1941, καθολικός ήταν και ο Πάπας (ο Πίος ΙΑ’) που αποφαινόταν το 1926 ότι ο Μουσολίνι ήταν «απεσταλμένος της θείας Πρόνοιας»(!!) - όντως είχε το αλάθητο ο μπαγάσας. Ηγουν, στον ίδιο παρονομαστή οι ιερατικές εξουσίες, ανεξαρτήτως δόγματος. Θλιβερές σκέψεις χριστουγεννιάτικα, προσωπικώς μένω στους λαϊκούς παπάδες που βγήκαν κάποτε αντάρτες, όπως και στους τωρινούς παπάδες του λαού που στήνουν στις ενορίες τους συσσίτια και δίκτυα υποστήριξης των δοκιμαζόμενων πολιτών.

Είμαι -αν σας ενδιαφέρει η προσωπική μου στάση- κατά της φιλανθρωπίας, διότι δεν λύνει το πρόβλημα. Ομως, ταυτοχρόνως, είμαι υπέρ της φιλανθρωπίας διότι το απαλύνει. Διότι σπεύδει στην πρώτη ανάγκη και βλέπουμε. Διότι είναι άγριο πράγμα η πείνα, το κρύο, η μοναξιά, η απελπισία - μακάριοι όσοι απ’ το υστέρημα ή το περίσσευμά τους τρέχουν θεράποντες, τουλάχιστον ώσπου κάποτε το πρόβλημα να βρει την οριστική του (πολιτική) λύση, και

κατάπτυστοι, άθλιοι, παλιάνθρωποι οι υποκριτές εκείνοι εκ των Δυνατών που, αφού πρώτα σκάψουν τον λάκκο του λαού, καταφθάνουν ύστερα να του ανακουφίσουν τον πόνο.

Επιχειρήσεις όπως το Μega ή ο ΣΚΑΪ ή το «Εθνος» που συνέβαλαν τα μάλα στη διάλυση του πολιτισμού της εργασίας, που υποστήριξαν λυσσασμένα το ξέσκισμα του κοινωνικού ιστού, «τρέχουν» εκ των υστέρων να αλείψουν με μέλι να γιάνει τον Γιάννη που και οι ίδιοι έκαψαν. Τρέχουν αρωγοί των φτωχών που και οι ίδιοι συνέβαλαν να δημιουργηθούν. Και τρέχουν ξετσίπωτα με τις κάμερες, να (επι)δείξουν το ... θεάρεστο έργο τους, θεομπαίχτες της τελευταίας υποστάθμης - να τος, να τος ο φτωχός να ’μαι, να ’μαι ο καλός,  ο ευσπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Εχει στερέψει, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ουρανός από κεραυνούς ακριβείας.

Τρέχουν οι πολίτες, φτωχοί οι περισσότεροι κι αυτοί, να δώσουν απ’ το υστέρημά τους ρούχα, τρόφιμα και παιγνίδια (είμαι κι εγώ μαζί τους) - αλλά με τους δημάρχους, όπως ο κ. Καμίνης και οι περί αυτόν ΜΚΟ που πετάνε στους κάδους αυτό το «υλικό», καθώς και με τους δολοφόνους εκ των Δυνατών που στήνουν φιλανθρωπικά μπαζάρ, είμαι αλλού, χτισμένος μέσα στους δρόμους των πόλεων που ζουν αυτά τα Χριστούγεννα της παρακμής.

Στούκας πάνω απ’ τα κεφάλια μας οι δηλώσεις, «θα χρειασθούν είκοσι χρόνια για να ανακάμψετε» (Βέρνερ Χόιερ, επικεφαλής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων), «εποπτεία στην Ελλάδα» ζητάει ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς, αυξημένη φορολογία και ακριβότερα τιμολόγια έρχεται το 2013, γιατί κλαις; παντού το κακό αντικαθίσταται απ’ το χειρότερο.

Αλλά εσύ, καλέ μου άνθρωπε, γύρω σου δεν βλέπεις τίποτα καλό; Οχι, στο ξύλο που έφαγε ο σκιτσογράφος SOLΟUP στα καλά καθούμενα στα Εξάρχεια από κάτι νεκρωμένα και νεκρωτικά όντα χρονιάρες μέρες, όχι, στην απόλυση απ’ τον «Ριζοσπάστη» πολλών εργαζομένων, ανάμεσά τους και παλιοί φίλοι - «τουλάχιστον μας απολύσανε, αλλά δεν μας βρίσανε», μου πικρογέλαγε ένας απ’ τα παιδιά, «θα μας βρίζουν όμως αύριο», με... καθησύχασε. Οπως κι εμένα αυτοί που προσπαθούν βρίζοντας να με λογοκρίνουν, να με τρομοκρατήσουν μπας κι αυτολογοκριθώ. Ομως η αυτολογοκρισία είναι αισχρότερη της λογοκρισίας.

  

Λυπάμαι που σας στενοχωρώ τέτοιες μέρες, αλλ’ ουκ έστι καιρός για χαζοχαρουμενιές. Ούτε για ψεύτικες ευχές.

Είναι καιρός για αγώνα κι αγάπη. Κι ο μεν αγώνας σκόρπιος ακόμα, ψευτοϋπάρχει χωρίς σχέδιο και στρατηγική - ουδέν εγερτήριο, άλλωστε, αν δεν συναρπάζει. Η δε αγάπη λουφάζει σε κάτι κόγχες, μια καλή κουβέντα εδώ, ένα τρυφερό άγγιγμα εκεί, μια ασθμαίνουσα ελπίδα - λίγα πράγματα, 

καθόλου αρκετά για να βουίξει ο Ιππόδρομος «συ νικάς, Ανθρωπε» και να φοράνε ευχαριστημένα τα μωρά τα κόκκινα αυτοκρατορικά τους αρβυλάκια...

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos