Θάνατος στο βιώσιμο χρέος

Έχουμε χάσει εντελώς το μυαλό μας και την ικανότητα σκέψης. Δεν εξηγείται αλλιώς. Προφανώς φταίει η εντεινόμενη βίαιη εξαθλίωση σε συνδυασμό με την ψυχολογική τρομοκρατία περί πτώχευσης που εξασκούν πάνω μας. Καθόμαστε όλοι αδρανείς με ανοιχτό το στόμα και παρακολουθούμε τους  «ειδήμονες» - εντολοδόχους του συστήματος στα ΜΜΕ, να μας προτρέπουν να τα θυσιάσουμε όλα για να μείνει το χρέος βιώσιμο.

Είναι διαφορετικό πράγμα να είναι το χρέος βιώσιμο και εντελώς διαφορετικό...

να είναι εξυπηρετήσιμο. Εξυπηρετήσιμο είναι το χρέος όταν ο οφειλέτης πρώτα εξασφαλίζει τη δική του αξιοπρεπή ανθρώπινη επιβίωση και αν μετά από αυτό μπορεί να πληρώσει και το χρέος του, τότε αυτό το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο. Αν δεν μπορεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς ο ίδιος, απλά δεν πληρώνει το χρέος του. Αντίθετα, όταν ως προτεραιότητα βάζουμε την πάση θυσία επιβίωση του χρέους, τότε είναι επόμενο να οδηγηθεί στο θάνατο ο οφειλέτης, αρκεί να μείνει το χρέος ζωντανό.

Ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί είτε το αφήνεις να σκάσει διογκούμενο χωρίς να το πληρώνεις, είτε το διαγράφεις, τουλάχιστον μέχρι του σημείου που θα γίνει αυτό εξυπηρετήσιμο. Όμως ο κ. Παπανδρέου δεν διέγραψε μέρος του δημοσίου χρέους το 2010 όταν του το ζητούσε ακόμα και το ίδιο το ΔΝΤ, αλλά, προκειμένου να το κρατήσει βιώσιμο, προτίμησε να μετατρέψει το χρέος του ελληνικού κράτους προς ιδιώτες, σε χρέος προς άλλα κράτη. Σήμερα ο κ. Σαμαράς που αθώωσε προχθές τον κ. Παπανδρέου, δεν ακούει και πάλι την υπόδειξη του ΔΝΤ για μερική διαγραφή του χρέους, ώστε να καταστεί το υπόλοιπο εξυπηρετήσιμο, αλλά προτιμά και αυτός να το καταστήσει βιώσιμο σε βάρος της ζωής των Ελλήνων.

Όμως, όσο το χρέος μένει βιώσιμο, εμείς μένουμε με αναπνευστήρα στην εντατική μέχρι το θάνατό μας. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για να κερδίζουν οι κερδοσκόποι.

Ή το χρέος θα θανατωθεί ή εμείς.

Πρέπει να αποφασίσουμε τώρα, πριν τα χάσουμε όλα.

Από hassapis-peter