Η κόλαση δεν πάει στον παράδεισο...

Με τον εκβιασμό ότι, αν δεν υπερψηφισθεί το πακέτο (με τα μέτρα-πιράνχας), μετά την 16η Νοέμβρη τέρμα τα δίφραγκα, πάμε για στάση εσωτερικών -εν πρώτοις- πληρωμών, χρεωκοπία και επιστροφή στη δραχμή, ο κ. Σαμαράς και οι συν αυτώ Πινόκιο της ελεεινής μορφής πέρασαν τη νύχτα της 7ης προς το ξημέρωμα της 8ης Νοεμβρίου το διάταγμα υπαγωγής της Ελλάδας στις ορέξεις του Βερολίνου.

Την επομένη ο κ. Σόιμπλε τους έκλασε - απτόητοι οι τρεις Πινόκιο της γερμανικής μορφής προχώρησαν στην υπερψήφιση του Προϋπολογισμού που δίνει υπόσταση γκαουλάϊτερ...

στα πιράνχας.

Την επόμενη μέρα η Τρόικα τους έκλασε - δεν ολοκληρώθηκε η έκθεση, να μας ξανάρθετε κουρεμένοι και βλέπουμε. Απτόητη η τριάδα των ανδρεικέλων στέλνει στο Γιούρογκρουπ τον κ. Στουρνάρα με τη μεγάλη φιλοδοξία να εξασφαλίσει για τη χώρα μας μια «πολιτική δήλωση».

Τι «πολιτική δήλωση» ; - α! Αυτό «επαφίεται στο φιλότιμο» των τοκογλύφων.

Αυτά τα γελοία.

Και με τέτοια γελοία θα συνεχίσουμε.

Με ψέματα τύπου «στις 18 Σοσιαλισμός», στις «17 χρεωκοπούμε», με λεονταρισμούς απέναντι στον λαό, με γαλυφιές απέναντι στους Δυνατούς, με σοφιστείες όταν διαψεύδονται οι εξαγγελίες, με κουτοπονηριές και μιξοπαρακάλια.

Ομως πλέον δεν πείθουν κανέναν.

Ακόμα κι αν σε στιγμές απελπισίας, όταν δείχνουν να εκλαμβάνουν την ίδια τους την προπαγάνδα ως πραγματικότητα, ακόμα και τότε κάποια κεραμίδα προσγειώνεται στο κεφάλι τους και τους προσγειώνει στην πραγματικότητα που έφτιαξαν. Ποσώς. Το κακό είναι ότι μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα ζούμε κι εμείς.

Μια πραγματικότητα όλο και πιο εφιαλτική. Που όμως κατισχύει!

Γιατί;

Γιατί, ενώ ζούμε στην κόλαση, υπακούουμε σε εκείνους που μας έβαλαν μέσα, σε εκείνους που τη διαχειρίζονται μένοντας έξω απ’ τα καζάνια της οι ίδιοι, ασφαλείς στα προστατευμένα προάστια του πλούτου τους;

Διότι μιλάμε τη γλώσσα της κόλασης.

Κι όταν μιλάς τη γλώσσα της κόλασης, σου φαίνεται φυσικό να είσαι κολασμένος. Μάλιστα, με τον καιρό αρχίζεις να πιστεύεις ότι το μόνο κατοικημένο μέρος στο σύμπαν είναι η κόλαση.

Γιατί όμως μιλάς τη γλώσσα της κόλασης;

Διότι δεν μιλάς τη γλώσσα της πραγματικότητας, αλλά τη γλώσσα της προπαγάνδας που σου κάνουν για την πραγματικότητα.

Αυτό είναι η κόλαση - το διαρκές ψεύδος για την πραγματικότητα, έτσι ώστε να μην μπορείς να την αναλύσεις (ακόμα κι όταν αντιλαμβάνεσαι το προφανές)· και έτσι να πνίγεσαι μέσα σε έναν ωκεανό φλυαρίας, απο και παραπληροφόρησης. Συνήθως νομίζοντας ότι τα ξέρουμε όλα, ενώ απλώς καταναλώνουμε κλισέ. Οπως, για παράδειγμα, το κλισέ της Ελεύθερης Αγοράς.

Πόσο ελεύθερη όμως είναι αυτή η αγορά; Στην πραγματικότητα διευθύνεται πιο άγρια και πιο δικτατορικά από οποιαδήποτε διευθυνόμενη οικονομία υπήρξε ως τώρα.

Διευθύνεται από Τράπεζες, Οίκους Αξιολόγησης και Μονοπώλια.

Ακόμα και οι αντιθέσεις αυτών που διευθύνουν την αγορά μορφή διεύθυνσης είναι -μάλιστα η πιο καθοριστική- όταν οι ενδοαστικές αυτές αντιθέσεις αποκρυσταλλώνονται σε αποτέλεσμα.

Πάντα προσωρινό, ώσπου η συνεχής διαμάχη να παράξει το επόμενο πρόταγμα, την επόμενη σύγκρουση. Ενα σύστημα που περιέχει τον αέναο πόλεμο μέσα του και οδηγεί αναπόδραστα σε πολέμους.

Με θύματα πάλι και πάντα ποιους; τους κολασμένους, αυτούς που μιλάνε τη γλώσσα της προπαγάνδας για την πραγματικότητα, αυτούς που θα πάρουν, που πολλές φορές έχουν ως τώρα πάρει στο λαιμό τους κι όλους τους άλλους.

Πλην των διαχειριστών της κόλασης! Αυτοί δεν είναι τροφή για τα κανόνια, αυτοί τα παράγουν.

Διότι κανόνια είναι οι τόκοι, οι τοξικές επενδύσεις, το ματοβαμμένο κέρδος, η δημιουργική λογιστική περί τα χρέη, οι χυδαίοι πολιτικοί προσδιορισμοί μιας ακόμα πιο χυδαίας οικονομίας, που όμως προηγείται της πολιτικής (αντί να έπεται) κι έτσι υπαγορεύει η ίδια πολιτική σε πολιτικούς λακέδες των τοκογλύφων, αντί να καθορίζεται από πολιτικούς που υπηρετούν τη ζωή των ανθρώπων.

Η ελεύθερη αγορά, η οικονομία που δεν «αντέχει» τους ανθρώπους, η οικονομία της φρίκης, διευθύνεται από πολιτικούς που διευθύνονται από τις Τράπεζες, τους Οίκους και τα Τραστ.

Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών (ή της Ουάσινγκτων ή του Πεκίνου) που διεκπεραιώνει τη διεύθυνση της ελεύθερης αγοράς, που θέτει τους βρώμικους κανόνες του παιγνιδιού [ανταγωνισμός, κόστος(!) εργασίας, ληστρικό κέρδος], τους κανόνες που παράγουν την ανεργία, την αμορφωσιά, τη φτώχεια, τη φθορά του περιβάλλοντος, τις αυτοκτονίες, αυτή η γραφειοκρατία είναι η πιο σκληρή αλλά και η πιο αυτοαναφορική από κτίσεως κόσμου - μπροστά της η Σοβιετική γραφειοκρατία μοιάζει με εκδρομή Ουρσουλίνων εν μέσω θυέλλης.

  

Το σχήμα: πλούτος που ελέγχει την πολιτική χάριν του πλούτου είναι πολύ απλό, αλλά δεν το βλέπουν όσοι μιλάνε τη γλώσσα της προπαγάνδας του.

Βλέπουν, ίσως, ένα σωρό παραλλαγές του εν λόγω σχήματος, πνιγμένοι όμως σε μιαν ατέλειωτη σημειολογία παρενδεδυμένων εννοιών, προσπερνούν τη χυδαία απλότητα του προβλήματος.

Κι έτσι η κόλαση των πολλών γίνεται ο παράδεισος των λίγων. Στην κόλαση σου φταίει ο πλησίον του διπλανού καζανιού, μιλάς τη γλώσσα που σου ψιθυρίζει στο αυτί το παπαγαλάκι όταν καταδικάζει τον διπλανό σου (για να ψήνει κι εσένα) και η ζωή συνεχίζεται. Μέσα σε μιαν ελεύθερη, ας πούμε, οικονομία, που ελεύθερη δεν είναι. Συνεχίζεται εκτός πραγματικότητας κι εντός προπαγάνδας.

  

Ομως, το ξαναλέμε: η κόλαση δεν είναι το μόνο κατοικήσιμο μέρος στο σύμπαν...

 

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos