Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, o Steve Jobs, οι πλαστικές συγκεντρώσεις και η ευθύνη των δημοσιογράφων

Από τον Βασίλη Μπόνιο 

Αυτό το διάστημα ξεφυλλίζω την αυτοβιογραφία του Steve Jobs, γιατί θα ήταν ψέμα να πω ότι την διαβάζω, μια και σαν τζάνκι του διαδικτύου φροντίζω να μη χάσω καμιά προεκλογική π@π@ριά του εγχώριου βουκολικού τοπίου. 

Φυσικά δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς για κάποιες «μοναδικές» ζωές, που η παρουσία τους και μόνο είναι αρκετή για να κάνει ακόμη κι αυτόν τον δημιουργό του σύμπαντος-σε περίπτωση που υπάρχει τέτοιο Χιπιό-να χορεύει εκστασιαμένος στα σύννεφα σαν να έχει πάρει...

όλο το LSD του πλανήτη. Αυτός ήταν ο Jobs.

Ένα τρυπάκι, ένα φιξάκι, μια μυτιά, για τον δημιουργό του σύμπαντος που αυτό το διάστημα ασχολείται με το Βαλκάνιο οικόπεδο που λέγεται Ελλάς. Και καθώς διαβάζεις για την ζωή του Jobs, αίφνης πετάγεται μπροστά σου το φάντασμα του νεάντερταλ, του παλιού, που θέλει με το στανιό να κάνει απειλητικό το ξεψύχισμά  του. Μόνο που δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις, σαν θρίλερ η σαν κωμωδία. 

Διαβάζουμε λοιπόν στο Cretalive.gr-έναν από τους πιο αξιόλογους ιστοτόπους της πανέμορφης Κρήτης- για τη συγκέντρωση του Βενιζέλου στη Κρήτη:

"Το κλειστό Γυμναστήριο στο Λίντο μπορεί να μη θύμισε παλιές εποχές και δόξες του ΠΑΣΟΚ, αλλά πολλοί θα πουν πως στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, ήταν αρκετοί, που έδωσαν το "παρών" στο προσκλητήριο της παράταξης. Άσε που όπως μου εξομολογήθηκε άνθρωπος που παρακολουθεί χρόνια τα...Πασοκικά, οι "πράσινοι" ξέρουν να παίρνουν δύναμη από τις αδυναμίες τους και μην εκπλαγείς, μου έλεγε,  αν το μικρόν της συγκέντρωσης, λειτουργήσει συσπειρωτικά για τους Πασόκους!

Πάντως, κι ο Βενιζέλος δεν ικανοποιήθηκε από όσα είδε. Άνθρωπος μου, τον άκουσε να λέει πως "Είναι θλιβερό για έναν ομιλητή να μιλάει και να βλέπει άδειες εξέδρες", αλλά εκείνο που τον ενόχλησε είναι όχι τόσο η προσέλευση, αφού από τους πάντες κρίνεται ικανοποιητική, αλλά η χωροταξία και το στήσιμο της, που δεν διεκδικεί δάφνες επαγγελματισμού!

Κι αν για τη συγκέντρωση όλοι αναγνωρίζουν το δύσκολο έργο που έφερε εις πέρας ο γραμματέας Μιχάλης Παπαδάκης, ως προς το τελικό αποτέλεσμα, τα πυρά στρέφονται κατά των στελεχών του ΠΑΣΟΚ κεντρικά που είχαν την ευθύνη της χωροταξίας και προσαρμογής της συγκέντρωσης στις ανάγκες του τηλεοπτικού φακού.

Πάντως εκείνος που έκλεψε την παράσταση, ήταν ο εκφωνητής, που έδινε το τέμπο και που έδειχνε να μην έχει επαφή ούτε με το χώρο ούτε μ΄αυτό που έκανε, ενώ ο...χαμός έγινε όταν εκφώνησε τα ονόματα και φτάνοντας στο όνομα του πρώην Δυπεάρχη έκανε λόγο για τον υποψήφιο Καρατζή...Πανικός!

Το τι πανικός επικράτησε, σ΄όσους το κατάλαβαν, δεν περιγράφεται!"

Έλεος αδέλφια. Πως είναι δυνατόν να έχουμε μείνει ακόμη στις πλαστικές συγκεντρώσεις και στα καθρεφτάκια των χαχόλων οπαδών; Ποιος σας είπε ότι έχουμε ανάγκη από Μπιρσίμ και σκηνοθέτες; Και τι υπονοούμενα είναι αυτά περί τηλεοπτικής κάλυψης και απίδια μάντολες. Θα περίμενα, οι δημοσιογράφοι τουλάχιστο, να κρίνουμε το λόγο του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του κάθε πολιτικού που έχουμε απέναντί μας. Τις αλήθειες και το ψέμα του. Στην ουσία των λόγων του οφείλουμε να σταθούμε εμείς,  οι μεσίτες –δημοσιογράφοι ανάμεσα στον πολιτικό και στους πολίτες.

Αυτό είναι το καθήκον μας κι όχι να παριστάνουμε τους τηλεκριτικούς. Είναι δική μας ευθύνη-των δημοσιογράφων-καθενός ξεχωριστά να αναγκάσουμε τον Βενιζέλο να είναι προσεχτικός όταν εκφέρει τη κάθε συλλαβή του λόγου του.

Όταν οι δημοσιογράφοι αρχίσουμε να ξεψαχνίζουμε την ουσία του λόγου σπυρί-σπυρί τη κάθε λέξη του πολιτικού, αντί να ασχολούμαστε με την τηλεοπτική πλάνη της σκηνοθεσίας, θα γίνει και ο πολιτικός καλύτερος. Μόνο έτσι θα τον αναγκάσουμε να γίνει πιο προσεχτικός, πιο υπεύθυνος.

Εκτός κι αν η δική μας μετριότητα μπορεί να κατανοήσει μόνο ντουντούκες, πλαστικές σημαίες και Κάρμινα Μπουράνα-τα φετίχ μιας άλλης παλαιολιθικής εποχής. 

Δεν έχουμε δικαίωμα να ζητάμε από τον υποψήφιο καπετάνιο ενός σκάφους που βουλιάζει να ασχοληθεί πρώτα με την επιλογή των μουσικών της ορχήστρας.

Αν εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε ικανοί να αποδεχθούμε μόνο τέτοιου είδους πλαστικές φαντασιώσεις, αν εμείς έχουμε ανάγκη το παραμύθιασμα εποχών που μόνο θλιβερές αναθυμιάσεις έχουν αφήσει πίσω τους, ας μην παραπονιόμαστε για τους πολιτικούς. Έχουμε αυτούς που μας αξίζουν. Κρίμα γιατί το ημερολόγιο δείχνει 2012 και ο Steve Jobs μόλις πέθανε… 

kourdistoportocali