Η αποκαλυπτική δημοσιογραφία έχει τους δικούς της ήρωες και τους δικούς της οπαδούς. Βγαλμένη μέσα από ένα φιλμ νουάρ, αναδεικνύει, συνήθως, την σκληρή όψη των πραγμάτων που δεν μπορεί να αποκαλύψει μόνος του ένας αναγνώστης. Τον οδηγεί σε μονοπάτια που ο τελευταίος θα ήθελε ίσως να ανακαλύψει μόνος του. Σαν να πρόκειται για μία ταινία τρόμου, την οποία θέλει να δει από το σαλόνι του σπιτιού του. Όχι όμως και να την ζήσει στην πραγματικότητα.
Προσωπικά, όμως, δεν πιστεύω στην λεγόμενη αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Δεν πιστεύω...
σε κανενός είδους αποκαλύψεις. Δεν γνωρίζω τι γίνεται στην Αμερική και σε άλλες χώρες. Βιώνοντας την ελληνική πραγματικότητα, πιστεύω ότι το μόνο αποκαλυπτικό που μπορεί να υπάρχει σε μία τέτοια τακτική είναι μία σκοτεινή συναλλαγή. Κάποιος έδωσε στοιχεία σε ένα Μέσο Ενημέρωσης και το Μέσο ανέλαβε για κάποιο λόγο την ανάδειξή τους. Τόσο απλά, τόσο άθλια. Ποιος είπε ότι το Μέσα Ενημέρωσης δεν είναι κομμάτι του προβλήματος;
Αυτό που σίγουρα δεν θα μπορούσα να πιστέψω είναι ότι σε μία διεφθαρμένη μέχρι τον λαιμό χώρα είναι φυσιολογικό να υπάρχουν χρεοκοπημένα μέσα ενημέρωσης και πάμπλουτοι εκδότες - καναλάρχες. Είναι σίγουρο ότι σε αυτή την περίπτωση κάτι δεν πάει καλά.
Όταν ακούω για μία οποιαδήποτε αποκάλυψη, αναζητώ την απάντηση στο πλέον απλό ερώτημα: Ποιος κερδίζει; Όταν βρω την απάντηση, μπορώ να φανταστώ και όλη την διαδρομή του θέματος. Το παν είναι να βρει κανείς την αφετηρία.
Δεν υπάρχουν σκάνδαλα; Ασφαλώς και υπάρχουν. Και σκάνδαλα και σκανδαλιάρηδες και σκουπιδοφάγοι. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Μόνο που δεν πιστεύω στο παραμύθι των καλών και των κακών. Πολύ περισσότερο μου φέρνει ανατριχίλα ακόμη και η ιδέα του αμόλυντου δημοσιογράφου ή εκδότη – καναλάρχη που με κίνδυνο τη ζωή του θα αποκαλύψει την αλήθεια.
Αλήθεια, τι συμβαίνει με τα όσα αναφέρονται για το «μέγα σκάνδαλο» του ΟΠΑΠ; Κάποιος ιδιώτης ζητάει μερικά εκατομμύρια ευρώ. Και λοιπόν; Εφόσον νομίζει ότι έχει δίκιο, ας πάει στα Δικαστήρια. Όπως και με τον Μυτιληναίο. Φωνάζανε για σκάνδαλο, για έγκλημα και το ερώτημα είναι γιατί στα ξαφνικά έπεσαν οι τόνοι. Τι συνέβη; Τέλος πάντων, ποιόν κοροϊδεύουν;
Είναι χρήσιμη η δημοσιογραφία; Ναι, εφόσον επιτελεί τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από την ανάδειξη της αλήθειας. Κι η αλήθεια αναδεικνύεται με το φως της ημέρας. Με ρεπορτάζ, με απόψεις, με ανταλλαγή ιδεών. Η κακοσμία του υπονόμου δεν έχει σχέση με την δημοσιογραφία και πολύ περισσότερο με την αλήθεια. Ακόμη και στον λαμπερό κόσμο της τηλεόρασης, ό,τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός...
Θανάσης Μαυρίδης από capital
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου