Νέα (Πολιτική Άνοιξη) Δημοκρατία

Από τον Γιώργο Μπαρμπάκη

Έχουν περάσει περίπου 26 μήνες από την πανηγυρική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Από τις 29 Νοεμβρίου 2009 μέχρι σήμερα, η πολιτική γραμμή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης –ή μήπως της βασικής συμπολίτευσης;– φαίνεται να απέχει παρασάγγας από αυτή που διατηρούσε με ευλάβεια κατά...

την περίοδο της διακυβέρνησής του (2004-09).

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα και την προσωπικότητα της ΝΔ. Η Ντ. Μπακογιάννη πλέον πορεύεται μόνη της με την ασθμαίνουσα Δημοκρατική Συμμαχία. Ο καταγγελτικός Π. Καμμένος δεν χορούσε στην κοινοβουλευτική ομάδα της, ιδιαίτερα μετά την άρνησή του να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο Σ. Χατζηγάκης έκανε λόγο για «ακροδεξιά σταγονίδια» στο προεδρικό περιβάλλον και βρέθηκε εκτός κόμματος. Η φίλα προσκείμενη στην οικογένεια Παπανδρέου, Έλσα Παπαδημητρίου, διαγράφηκε, γιατί αποφάσισε να υπερψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο, αντιβαίνοντας στην άνωθεν εντολή.

Επιπλέον, επιφανή στελέχη των κυβερνήσεων Καραμανλή, όπως οι Γ. Σουφλιάς, Πρ. Παυλόπουλος, Γ. Αλογοσκούφης, Θ. Ρουσόπουλος, Β. Μεϊμαράκης, Γ. Βουλγαράκης, Γ. Παπαθανασίου, Ευρ. Στυλιανίδης και Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, έχουν αποσυρθεί διακριτικά στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Τη θέση τους έχουν καταλάβει στελέχη, ως επί το πλείστον, άφθαρτα από τη συνεχή τριβή με τα πολιτικά πράγματα –όπως οι Γ. Μιχελάκης, Χρ. Σταϊκούρας, Ν. Μηταράκης, Χρ. Ζώης και Ν. Νικολόπουλος. Απολαμβάνοντας την αμέριστη στήριξη του προέδρου, έχουν ριχτεί –άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο– στην αρένα της σώμα με σώμα αντιπαράθεσης, κρατώντας ψηλά το λάβαρο της αντίθεσης της ΝΔ στην ακολουθούμενη από το ΠΑΣΟΚ πολιτικής. Προβάλουν τις θέσεις της παράταξης και τονίζουν πως μόνο ο δικός τους τρόπος μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα της κρίσης.

Ωστόσο, έπειτα από την επιβεβλημένη από τους δανειστές μας στήριξη της ΝΔ στην υβριδική κυβέρνηση Παπαδήμου, ο λόγος της ΝΔ έχει αλλάξει και πάλι. Κι αυτό είναι κατανοητό, αφού τώρα πρέπει να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στηρίζει και συμμετέχει σε μια κυβέρνηση συμμαχίας, την οποία οφείλει να κριτικάρει για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Μπερδευτήκατε; Τα στελέχη της ΝΔ να δείτε πόσο έχουν μπερδευτεί...

Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι οι εκλεκτοί της ΝΔ για την ανάληψη υπουργικών θώκων στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παρ’ ότι κατέχουν νευραλγικές θέσεις στη σύνθεσή της –υπουργός Εξωτερικών ο Στ. Δήμας και Εθνικής Άμυνας ο Δ. Αβραμόπουλος, αμφότεροι αντιπρόεδροι του κόμματος– τηρούν σιγή ιχθύος για τα τεκταινόμενα στη χώρα. Τα συγκεκριμένα στελέχη έχουν αναλάβει το καθήκον να αποκαταστήσουν την πληγωμένη αξιοπιστία της ΝΔ και να αποδείξουν στον ελληνικό λαό ότι εξακολουθεί να διαθέτει την ικανότητα να κυβερνήσει. Παρ’ όλα αυτά, έχουν επιλέξει την πεπατημένη της απραξίας (στην περίπτωση Δήμα) και της φανφάρας (στην περίπτωση Αβραμόπουλου) για να το επιτύχουν, φοβούμενοι κάποιο καταστροφικό για το κύρος –το δικό τους και της παράταξης– πλήγμα.

Η κεντροδεξιά στροφή που είχε γίνει στην ιδεολογία της ΝΔ κατά την περίοδο Καραμανλή και η συσπείρωση ιδεολογικά ανομοιόμορφων στελεχών στο «γαλάζιο μαντρί» μοιάζει με φούσκα που έχει σκάσει. Ο Αντ. Σαμαράς έχει πια προσδώσει στο κόμμα χαρακτηριστικά από την Πολιτική Άνοιξη, τον αλήστου μνήμης πολιτικό σχηματισμό που δημιούργησε το 1993, έπειτα από τη διαγραφή του από τον τότε πρόεδρο της ΝΔ, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

O Σαμαράς είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στον νεοφιλελεύθερο λόγο με τις σοσιαλιστικές καντρίλιες του ΠΑΣΟΚ και την «πατριωτική» λαϊκή ακροδεξιά, όπως αυτή εκφράζεται από το ΛΑΟΣ. Όπως γίνεται κατανοητό, ο χώρος που διαθέτει για πολιτικές μανούβρες είναι περιορισμένος. Έτσι επέλεξε να μετατρέψει τη ΝΔ σε νέα Πολιτική Άνοιξη. Μόνο που σε μια εποχή κατά την οποία ο συντηρητισμός και η εσωστρέφεια είναι κάτι παραπάνω από προφανή στοιχεία της ελληνικής νοοτροπίας, δεν χρειάζεται να συμμαχήσει με αριστερούς –σαν τον Ανδρέα Λεντάκη– και προοδευτικούς ιδεαλιστές –σαν τον Στάθη Γιώτα– ούτε να έχει την υποστήριξη διακεκριμένων ανθρώπων του πολιτισμού –όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος, θρυλείται, ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ονοματοδοσία της Πολιτικής Άνοιξης.

Τώρα φαίνεται να έχει ανάγκη μια δεξιά στροφή, εκεί που βρίσκεται ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Παρ’ ότι, αρχικά, ο Σαμαράς δεν ήθελε καν να σκεφτεί την ιδέα μιας πιθανής σύμπραξης στα «χαρακώματα» του πολέμου ενάντια στο καταβεβλημένο ΠΑΣΟΚ, κάτι έχει αλλάξει από τη στιγμή που σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι σχέσεις Σαμαρά-Καρατζαφέρη να διέπονται από μια πρωτόγνωρη θέρμη, η οποία θεωρούταν αδύνατη κατά τη διάρκεια της αρχηγίας του Κώστα Καραμανλή.

Με λάβαρο τον πατριωτισμό –που τόσο προσπάθησε να οικειοποιηθεί το ΠΑΣΟΚ– και βασικό όπλο την αποποίηση των ευθυνών για τη σημερινή, δεινή κατάσταση της χώρας μας, η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά φιλοδοξεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, όποτε κι αν γίνουν εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις την φέρνουν σταθερά στην πρώτη θέση των προτιμήσεων. Κάποιες φορές, όμως, τα ποσοστά που συγκεντρώνει δεν είναι ικανά να της εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αυτοδυναμία.

Αλλά αυτό δεν πτοεί τον Σαμαρά και τους συνεργάτες του, αφού το στοιχείο που τραβάει την προσοχή τους –και τους κάνει να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση– είναι η διαφαινόμενη καταβαράθρωση του μεγάλου αντιπάλου τους. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να φέρει την πολιτική άνοιξη στη Νέα Δημοκρατία ή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει την τύχη της Πολιτικής Άνοιξης;

Από pragmatikotita μέσω kourdistoportocali