Η καλύτερη ίσως ανάλυση της νέας συμφωνίας διάσωσης των τραπεζών, … συγνώμη της Ελλάδας, που διαβάσαμε αυτές τις ημέρες ανήκει κατά την γνώμη μας στον Πολωνό Grzegorz Kolodko, καθηγητή των Οικονομικών, πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό οικονομικών και πρόσωπο κλειδί της πολωνικής μεταρρύθμισης. Ο οποίος παρομοιάζει την πορεία της εθνικής μας οικονομίας σαν ένα τρένο που «πορεύεται σε προδιαγεγραμμένη μετωπική σύγκρουση με αργή ταχύτητα».
… Από τη μια έχουμε τις παράλογες απαιτήσεις των ξένων (είτε πρόκειται για Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών, είτε για το ΔΝΤ, είτε για ιδιώτες επενδυτές, είτε για σχολιαστές), που θέλουν...
περισσότερη λιτότητα.
Από την άλλη, υπάρχει μια νέα κυβέρνηση στην Αθήνα, που σπρώχνει την κοινωνία στα όριά της.
Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
Δυστυχώς, μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω περικοπές δημοσίων δαπανών. Η κυβέρνηση άρχισε ήδη να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Πέντε χρόνια ύφεσης έχουν ξεδοντιάσει την φορολογική βάση τόσο πολύ, που τα όποια έσοδα θα μειωθούν κι άλλο, ακόμη κι αν αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες. Η λιτότητα παράγει ύφεση, και αυτό το αναγνωρίζει ακόμη και το ΔΝΤ.
Στα τρία χρόνια λιτότητας, η Ελλάδα είδε το χρέος της να αυξάνεται από το 113% του ΑΕΠ της στο 163%. Οι άστεγοι της αυξήθηκαν κατά 25%. Η ανεργία έφτασε το 21%, και είναι μια από τις μεγαλύτερες στον αναπτυγμένο κόσμο, με το 48% των νέων να ψάχνουν για δουλειά. Νέοι που μάλλον θα βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας, αντί να κάθονται στο σπίτι και να παρακολουθούν τηλεόραση. Η πολιτική λοιπόν που ακολουθείται, είναι άνευ νοήματος.
Το να περιμένουμε από τους Έλληνες να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι, δεν είναι ρεαλιστικό. Κανένας δεν πρέπει να σπρώχνει έναν λαό πέρα από τα όρια αντοχής του. Τέτοια πίεση είναι βλακεία, και δεν συνιστά πολιτική. Ο λαός ενός περήφανου έθνους δεν θα πρέπει να πεινάσει, για να συνεχίσει να πληρώνει κάποια εξωφρενικά χρέη σε ξένους πιστωτές, και μάλιστα για πάντα.
Στην πραγματικότητα, κάποιο από αυτό το χρέος δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους, αλλά στα κερδοσκοπικά υψηλά επιτόκια που τους επιβάλλονταν για να το αναχρηματοδοτήσουν. Για αυτό, το σχέδιο μείωσης του ελληνικού χρέους από το σημερινό 160% του ΑΕΠ στο 120% έως το 2020, αποτελεί φαντασίωση. Ακόμη και αν γίνονταν, που δεν θα γίνει, ένα τέτοιο οικονομικό βάρος θα ήταν δυσβάσταχτο.
Αποτελεί γεγονός ότι η ελληνική μακροοικονομική πολιτική πριν από την κρίση ήταν άστατη, και σίγουρα οι Έλληνες θα πρέπει να πληρώσουν ακριβά. Και ήδη αυτό κάνουν.
Είναι επίσης όμως γεγονός ότι οι ξένοι τραπεζίτες δεν επέδειξαν καθόλου σοφία, ούτε υπευθυνότητα, όταν δάνειζαν αλόγιστα τους Έλληνες. Τώρα θα πρέπει και αυτοί να πληρώσουν. Κάτι που δεν κάνουν.
Τέλος, οι ηγέτες της Δύσης, ειδικά οι Merkel και Sarkozy, έκαναν μια σειρά από λάθη, αναβάλλοντας την απόφαση σβησίματος μέρους του ελληνικού χρέους, και προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των ιδιωτών επενδυτών. Για αυτό και θα πρέπει κάποιοι πολιτικοί να πληρώσουν για αυτά τα λάθη, και όπως φαίνεται, οι επερχόμενες εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία θα δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Η μόνη ελπίδα για μια βιώσιμη λύση είναι ένα συνοπτικό, ταχέως εφαρμοζόμενο σχέδιο μείωσης του ελληνικού εξωτερικού χρέους κατά 80%, και η χορήγηση ενός σημαντικού δανείου, από πλευράς ΕΕ, με μηδενικό επιτόκιο.
Η πιο εύκολη λύση θα ήταν αν η ΕΚΤ αγόραζε νέα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αλλά αυτό δεν της το επιτρέπει ούτε το υπέρ-φιλελεύθερο καταστατικό της, ούτε η γερμανική ηθική της. Η ΕΚΤ διαθέτει πόρους ύψους €3.3 τρισ, που αν χρησιμοποιούνταν κατάλληλα, θα λύνονταν το πρόβλημα χρέους ολόκληρης της ευρωζώνης.
Αλλιώς, μια λανθασμένη πολιτική θα έχει ως αποτέλεσμα ένα αυξανόμενο χρέος, που ήδη δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Θα οδηγήσει σε χαοτική χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθήσουν απρόβλεπτες δυσμενείς συνέπειες όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ευρωζώνη, και την Τουρκία, και αλλού.
Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: Θα πρέπει να βοηθήσουμε τώρα την Ελλάδα, και τους εαυτούς μας, αλλιώς θα το πληρώσουμε πιο ακριβά στο μέλλον.
Μετά και από την τελευταία απόφαση βοήθειας της Ελλάδας, κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι όλα βαίνουν καλώς. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Η όλη κατάσταση οδεύει προς καταστροφή, πλην όμως, σε αργή φάση.
Η κοροϊδία του κοινού, και η παραπλάνηση των αγορών δεν είναι ούτε στρατηγική, ούτε πολιτική. Είναι απλά βλακεία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου