«Είκοσι χρόνια στην πολιτική, δεν έχω βάλει τα κλάματα. Μου συνέβη στο θέμα της καθυστέρησης των βιβλίων, όταν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε και που επηρέασε τις οικογένειες, με έκανε να κλάψω».
*
Τα παραπάνω δεν είναι δήλωση κάποιου κροκόδειλου, από εκείνους που - ξέρετε - δακρύζουν όταν καταβροχθίζουν τα θύματά τους. Αλλωστε, οι κροκόδειλοι δε συνηθίζουν να κάνουν δηλώσεις...
Οσα διαβάσατε τα δήλωσε - προφανώς χωρίς να ερυθριά - την περασμένη Παρασκευή στα «Νέα» η υπουργός Παιδείας, η αξιότιμη κυρία Αννα Διαμαντοπούλου.
*
Κατόπιν αυτών το παζλ συμπληρώνεται ως εξής:
*
Είχαμε έναν πρωθυπουργό, τον Παπανδρέου, που δεν υπήρξε ανακοίνωση «κανιβαλικού» μέτρου από την κυβέρνησή του που να μη συνοδεύτηκε από δήλωσή του για το πόσο πολύ «πονάει» και...
«θλίβεται» που μας το επέβαλε...
*
Εχουμε έναν υπουργό Οικονομικών, τον Βενιζέλο, ο οποίος μας έχει δηλώσει - επανειλημμένως - ότι κάθε φορά που μας κόβει τους μισθούς «συμπάσχει» μαζί μας και ότι κάθε φορά που μας βάζει φόρους και χαράτσια νιώθει «εξουθενωμένος»...
*
Εχουμε έναν υπουργό Υγείας και πριν Κοινωνικών Ασφαλίσεων, τον Λοβέρδο, που συχνάζει στα κανάλια είτε για να υπεραμυνθεί των περικοπών στις συντάξεις, είτε για να δικαιολογήσει τη διάλυση του συστήματος Υγείας, και που κάθε φορά δεν ξεχνά να ποζάρει με κείνο το σπαραξικάρδιο ύφος του ανθρώπου που πολύ μας «συμπονά»...
*
Εχουμε, τώρα, μια υπουργό της Παιδείας και της... φωτοτυπίας, η οποία μάθαμε ότι τόσο πολύ λυπάται για το χάλι στο οποίο μας έχουν ρίξει αυτή και οι συνάδελφοί της, που «κλαίει»...
*
Συνεπώς, ό,τι σχόλια έχετε να κάνετε για την πολιτική αυτών των καλών και ευαίσθητων ανθρώπων, ας τα κάνετε μόνοι σας.
Η στήλη δεν πρόκειται να χαλάσει το στόμα της...
Εύθικτοι...
Το καθεστώς, δε, της επιτήρησης έχει συμφωνηθεί και υπογραφεί από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ ήδη από το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
*
Η Ελλάδα, επίσης, είχε υπουργό Εξωτερικών και κατοπινό πρωθυπουργό αυτόν - τον Γιώργο Παπανδρέου - ο οποίος ήδη από τον Οκτώβρη του 1999, ως εκπρόσωπος της τάξης των «πατριωτών» κεφαλαιοκρατών, δήλωνε στη Σύνοδο της ΕΕ στο Τάμπερε ότι:
«Η Ελλάδα δεν έχει ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην ΕΕ».
*
Η Ελλάδα έχει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Κάρολο Παπούλια, τον οποίο από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την Προεδρία, το Μάρτη του 2005, η τότε πρόεδρος της Βουλής, κυρία Μπενάκη, τον προσφώνησε - εκ μέρους του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου - με τα παρακάτω λόγια:
«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν (...)».
*
Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, και αφορά όλους αυτούς τους «πρωτομάρτυρες της εθνικής κυριαρχίας», τους... θιγμένους - όψιμα - από το γεγονός ότι η Γερμανία ζητά την τοποθέτηση «κομισάριου» στην Ελλάδα:
Στις πόσες ακριβώς υπογραφές,
στα πόσα ακριβώς Μάαστριχτ και
στις πόσες ακριβώς επιτηρήσεις
αρχίζουν να... θίγονται;
«Κόκκινη γραμμή»!
Είμαστε πια... εκπαιδευμένοι:
Κάθε φορά που λένε ότι «θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο» εννοούν τη συναλλαγή και το κουκούλωμα.
Οταν μιλούν για «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» εννοούν την ατιμωρησία και το συμψηφισμό.
Οταν υπόσχονται «καλύτερες μέρες» είναι δεδομένο ότι έρχονται οι ακόμα χειρότερες μέρες.
Οταν επιστρέφουν από «διεθνείς επιτυχίες» και «μεγάλους θριάμβους» είναι παραπάνω από βέβαιο ότι νέα δεινά περιμένουν τον ελληνικό λαό.
Οσο για τα δύο τελευταία χρόνια, το καλύτερό τους σλόγκαν είναι εκείνο με τις... «κόκκινες γραμμές».
*
«Κόκκινη γραμμή» οι μισθοί, «κόκκινη γραμμή» οι συντάξεις, «κόκκινη γραμμή» οι απολύσεις, «κόκκινη γραμμή» τα χαράτσια, «κόκκινη γραμμή» η φοροληστεία!
«Κόκκινες γραμμές» που υποτίθεται ότι δεν επρόκειτο να ξεπεραστούν!
Και φυσικά:
Δεν υπάρχει «κόκκινη» για «κόκκινη γραμμή», από όλες αυτές που κάθε τρεις και λίγο φλομώνουν τον ελληνικό λαό ότι τις θέτουν δήθεν στα νιτερέσα τους με την τρόικα, που να μη μετατράπηκε
σε ένα απέραντο καραγκιοζιλίκι,
σε ουράνιο τόξο του χαμερπούς χαμαιλεοντισμού,
σε μαύρο φόντο μιας κατάμαυρης πολιτικής για να πετούν... πράσινα άλογα.
Τιποτένιοι!
Το νέο Μνημόνιο έρχεται,
η νέα δανειακή σύμβαση έρχεται,
τα νέα μέτρα του ολοκληρωτικού εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού έρχονται,
αλλά τόσο τα πολιτικά θρασίμια της συγκυβερνήσεως, όσο και τους εξωνημένους των καναλιών, ξέρετε ποια είναι τα ερωτήματα που τους απασχολούν;
Ιδού οι αγωνίες τους:
*
«Θα αντέξει η κυβέρνηση;»...
«Θα αντέξουν τα κόμματα που την απαρτίζουν;»...
«Θα αντέξει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ή του ΛΑ.Ο.Σ.;»...
*
Γι' αυτά αγωνιούν οι άθλιοι!
Οχι για το αν θα αντέξει ο λαός.
Αλλά για το αν θα ...αντέξουν αυτοί που σφάζουν το λαό!
*
Το θράσος τους, η αναισχυντία τους έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο!
*
Βγαίνουν στις τηλεοράσεις, μπαίνουν στο σπίτι και του τελευταίου μεροκαματιάρη, και του τελευταίου άνεργου, και φτάνουν στο σημείο να του λένε - κατάμουτρα -
ότι το κύριο θέμα δεν είναι ότι επίκειται ο σφαγιασμός του. Αυτό είναι το ...δευτερεύον.
Το ...πρωτεύον, κατά τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι ότι το υποψήφιο σφαχτάρι, ο λαός δηλαδή,
θα πρέπει να δείξει κατανόηση απέναντι στους σφαγείς του! Αμα τε να τους στηρίξει (!) κιόλας.
Γιατί; Μα για να αντιπαρέλθουν οι καημένοι οι σφαγιαστές - με τη βοήθεια του λαού (!) - το ...πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η απόφασή τους ...να σφάξουν το λαό!
*
Τέτοια ξετσιπωσιά, τέτοια πώρωση, τόσο τιποτένιοι!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου